Vedette en boegbeeld van Partij voor de Dieren, Marianne Thieme, zwaait na zeventien jaar af. Vijf dingen die we van haar kunnen leren, want dat ze met haar markante aanpak een boel bereikt heeft, staat buiten kijf.
Toen haar partij in 2006 twee zetels kreeg, was dat wereldnieuws – nergens anders was er een parlement met dierenpartij. Inmiddels worden er vijf zetels bezet en heeft de partij vertegenwoordigers in de Eerste Kamer, het Europees Parlement, alle provincies, vijftien gemeenten en zeven waterschappen. Het ledental groeit en dankzij het zendingswerk van onze Thieme bestaat er nu een wereldwijd netwerk van gelijkgestemde partijen. Vijf lessen van Thieme. Let op.
Doe geen water bij de wijn
Een vreemde eend in de bijt wier idealen nog weleens met een opgetrokken wenkbrauw werden gedegusteerd. Het welzijn van moeder aarde en de weerloze dieren die erop leven voerden de boventoon in het al dan niet nemen van besluiten. De noodzaak van economische groei werd ter discussie gesteld en al wat dieronvriendelijk was van tafel geveegd. 'Op je idealen sluit je geen compromissen,' was het devies. Of het verstandig is onvermurwbaar compromisloos door het leven te gaan, is de vraag, maar successen heeft Thieme met haar aanpak zeker behaald.
Wees een volhouder
Zeventien jaar was ze boegbeeld van de Partij voor de Dieren. Dertien jaar daarvan was ze Kamerlid. Partij voor de Dieren groeide langzaam maar absoluut zeker. Alleen al die inmiddels iconische zin waarmee ze al die jaren plichtsgetrouw haar bijdrage aan een debat afsloot, 'voorts zijn wij van mening dat er een einde moet komen aan de bio-industrie,' bewijst dat ze een volhouder is. Een boodschap te pas en te onpas herhalen, de kracht van herhaling, ze keek de techniek af van Romeinse senator Cato Maior die welk relaas ook steevast afsloot met de woorden: 'Overigens ben ik van mening dat Carthago verwoest moet worden.' En dat werd Carthago, uiteindelijk.
Spreid je winstkansen
Ze maakte de Partij voor de Dieren groot, maar dat wat ze bepleit beperkt ze niet tot de grenzen van een politieke partij of die van Den Haag. Ze verkondigt haar boodschap ook op eigen houtje. Ze is auteur van boeken als De kanarie in de kolenmijn en Groeiend verzet, werkte mee aan films Meat the truth en Powerplant en reist de wereld rond voor tournees en lezingen. Dat ze vertrekt als fractievoorzitter van de Partij voor de Dieren wil niet zeggen dat ze er niet meer van zich laat horen. 'Weet dat ik me voluit voor onze gezamenlijke idealen zal blijven inzetten, zij het buiten het parlement. Na zeventien jaar politiek leiderschap zal ik me binnen onze partij graag op een andere manier blijven inzetten,' aldus Thieme in De Volkskrant. Slim.
Heb een dikke huid
Thieme was bepaald niet bang om d'r idealen te verdedigen en een statement te maken. Niet bang ook om vervolgens beschimpt en gepersifleerd te worden, door melige toeschouwers die gezellig samengeschoold en veilig vanaf de zijlijn met oordelen strooiden. En maar blijven lachen. Onvermoeibaar, op het achteloze af, die radicale boodschap verkondigen dat het roer om moet voordat de planeet bezwijkt. Partijvoorzitter Sebastiaan Wolswinkel aan De Volkskrant. 'Thieme is politiek gaan bedrijven om haar idealen te verwerkelijken. Ze heeft het lang uitgehouden in de wereld van de politiek, en wil na al die jaren ook tijd voor zichzelf. Ik ken niemand wiens opofferingsgezindheid groter is.'
Val op
Thieme roerde de trom met haar uitspraken, maar zeker ook met haar gewiekste protestoutfits waarmee ze altijd wat extra persaandacht bij elkaar wist te schrapen om iets aan de kaak te kunnen stellen en nog maar eens haar verhaal te kunnen doen. Of die protestkledingstukken soms ook stijlvol waren? Daarover kunnen we kort zijn: nee. Nee, dat waren ze beslist niet. Maar slim, dat waren ze beslist wel. En gedurfd, dat ook. Er waren talloze mutsen, hoeden en petjes met wapenkreten als 'Fish Free Fridays' en 'Save Our Seas'. Er was de olijfgroene jurk met patroongordel van wortels. Er was de jurk met de 100-eurobiljetten die dienst deed als statement tegen greenwashing (je groener of maatschappelijk verantwoorder voordoen dan je bent, red). En dit jaar de fluwelen japon met handgeborduurde insecten en behept met een riem en de woorden: 'Alle kleine beestjes helpen.' Thieme was als een uithangbord. Het moet een eenzame en vermoeiende taak geweest zijn, dat immer opvallen en nimmer bij het Haagse kliekje horen, dat altijd moeten uitleggen, verklaren en verdedigen. Ze deed (en doet!) het met bezieling en een glimlach.
