Een boekmarathon. Veertien dagen lezen. Achter elkaar. Oftewel: in elke tas een boek en iedere vijf minuten van je vrije tijd een bladzijde proberen om te slaan. Met mijn e-reader was het gedeelte 'in elke tas een boek' niet zo moeilijk; ik had al mijn favoriete boeken standaard op zak. De tijd nemen om te lezen; dat was voor mij de grote uitdaging.

7x razend populaire boeken die de hype écht waard zijn >

Waarom iedereen een keer aan een leesmarathon mee zou moeten doen

Toegegeven, ik ben van nature niet zo'n lezer. De klassiekers van Jane Austen zijn in mijn jeugd zowaar aan me voorbij gegaan en ik heb nooit de drang gevoeld ze alsnog aan te schaffen. Oké, misschien voor de mooie kaft, dat wel. Maar nee, de lezer in mij is doorgaans vrij ver te zoeken. Maar áls ik haar dan toch gevonden heb, weet ik dat ik het boek ook meteen in één adem uit kan lezen. Zo ben ik dan ook wel weer.

Met dit gegeven in mijn gedachten begin ik vol goede moed aan de leesmarathon. Hoe moeilijk kan het zijn? Het is maandagavond, kouder dan ik verwacht had van een zomeravond in augustus. Terwijl ik kook met de deur open besef ik me dat het te koud is om nog even op het balkon te zitten lezen, dus ik verplaats me al snel naar naar binnen, naar de bank. De verleiding om hier lekker de tv aan te knallen voor een nieuwe aflevering B&B Vol Liefde is aanwezig, de kans dat ik mijn telefoon pak voor een uur gedachteloos scrollen op Insta zit er ook dik in.

Maar ik doe het niet. Ik doe nota bene mee met de leesmarathon. Dus grijp ik naar mijn eerste boek, eentje uit de Zeven Zussen-reeks, bewust een luchtige keuze. Maar hoewel ik graag verzeild zou willen raken in de avonturen van CeCe en haar geheime lover, ben ik me eerder bewust van het feit dat ik aan het lezen ben. Alsof ik iemand iets moet bewijzen. 'Hoezo kan ik me niet ontspannen?' vraag ik me af.

De volgende doordeweekse avonden betrekt me hetzelfde gevoel — die onrust, het ongeduld, de anxiety.

Onbewuste routines

Hoe vaker ik een boek pak, des te bewuster ik word van de routines die in mijn leven zijn geslopen zonder dat ik het door had. Mijn telefoon pakken — soms zelfs bij het eten —, scrollen op mijn telefoon terwijl ik tegelijkertijd een random aflevering Friends aanzet op m'n laptop of nieuwsartikelen maar tot de helft lezen omdat er dan een appje binnenkomt. Onbewust stel ik mezelf de godgonse dag bloot aan prikkels. Ik had daarom verwacht dat ik rustiger zou worden van het lezen, maar in plaats daarvan wordt de onrust erger. 'Zijn dit dan afkickverschijnselen?' vraagt mijn vriend me terecht.

Slow living

Ik besluit dat stug doorgaan de enige manier is om de afkickverschijnselen — ik noem ze gewoon maar even zo — te verminderen en mijn aanpak blijkt te werken. Ergens is de bewijsdrang 'dat ik lees' nog aanwezig en twijfel ik om een foto van me and my book te posten, maar dan denk ik: 'ik hoéf niet iedereen te laten weten wat ik doe in mijn vrije tijd.' Mijn mobiel even laten liggen, dat was het hele doel van deze uitdaging. Bovendien lees je een boek voor jezelf, toch?

Voor mensen zoals ik, die zich snel gehaast en opgejaagd voelen, kan ik zeggen dat meer lezen een dikke aanrader is. Zie het als een vorm van slow living. Het geeft rust en dwingt je om met één ding tegelijk bezig te zijn — in een 24-uurs maatschappij is dat toch best een uitdaging. Plus: je laten wegvoeren door een boek is aanzienlijk anders dan een avondje Netflixen met een romantische film als je het mij vraagt. Je speelt met je eigen verbeelding en activeert je fantasie, waardoor je je echt even in een andere realiteit bevindt en de gebeurtenissen voor een keer langzamer gaan dan je gedachten.

Voor iedereen die van plan is ook een leesmarathon te houden rest me alleen nog te zeggen dat het boek niet in één ruk uit hoeft. Misschien doet het woord marathon het zo lijken, maar ervaren wat lezen je kan bieden is waar het daadwerkelijk om draait.