Daar stond ze, in vintage Dior, speciaal voor haar ontworpen. De Parisienne Barbara Pravi (28) werd tweede tijdens het Songfestival dit jaar, en stal het hart van Europa. Vlak voor de finale won ze ook nog even twee Marcel Bezençon-awards, vernoemd naar de oprichter van het liedjesfestijn. Samya Hafsaoui sprak haar, voor Bazaar.

We videobellen voor dit interview, want Barbara zit in het zonovergoten Bordeaux. Ze is op bezoek bij haar partner en gaat binnenkort weer terug naar Parijs. Het is nog maar een paar weken geleden dat we samen gilden in de gangen van Ahoy, toen ik online host was bij het Eurovisie Songfestival, en zij daar optrad. Barbara en ik zijn beiden groot fan van Disney en voor mij ís ze een soort Disney-prinses: niet alleen haar uiterlijk, maar vooral haar stem betovert. En haar optreden in Rotterdam, met het zelfgeschreven nummer Voilà, was ronduit magisch.

Voilà gaat over jezelf blootgeven aan het publiek. Wanneer zong jij voor het eerst voor publiek?

‘Mijn eerste publiek was mijn familie, maar dat telt natuurlijk niet. Op mijn achttiende stond ik in Le Bus Palladium. Een kleine zaal, maar heel bekend in Parijs. Ik was achtergrondzangeres voor de rockband van vrienden. Veel yeah yeah yeah. De naam was Bring Your Sister. Ik heb dit volgens mij nog nooit verteld, haha!'

Nu ben je solo-artiest. Hoe is dat gebeurd?

‘Het label waar ik nu zit, Capitol Music France, ontdekte een video die ik van mezelf op Youtube had gezet. Ik was twintig en werkte in de horeca. Als iemand vroeg wat ik echt wilde worden, zei ik altijd: zangeres. Maar ik had geen demo of iets om te laten luisteren. Dus nam ik een video op om mijn muziek te laten horen. Een paar dagen na het posten tekende ik bij Capitol.’

Wow. Dat klinkt als een sprookje!

‘Ja hè? Eerlijk gezegd voelde het nep, en dat werd het later ook een beetje. De baas bij Capitol toentertijd geloofde niet in mij en mijn muziek. Ze zagen gewoon een jonge knappe meid en dachten: prima.’

Maar je zit nu nog steeds bij Capitol, toch?

‘Klopt. Een jaar nadat ik tekende kwam er een nieuwe baas en hij is fantastisch. We werken alweer vijf jaar intens samen en hij gelooft volledig in wat ik doe. Hij is nooit bang en zegt eerlijk dat hij niks weet van mijn genre [chanson, red.]. Hij laat me volledig zelf beslissen wie ik ben, en steunt me daar volledig in. We vertrouwen elkaar, dat is heel cool.’

Maar het begin was dus niet makkelijk.

‘Zeker niet. De eerste keer dat de voormalige Capitol-baas me zag zei hij: “Oh, dus jij bent Barbara. Je ziet er niet best uit, je bent niet lekker genoeg.” Ik dacht dat hij een grap maakte, ik kon niet geloven dat iemand dat echt zou zeggen. Dus ik begon te lachen, maar hij was bloedserieus. In die tijd ontmoette ik ook mijn eerste manager, die was al even erg. Hij nam al mijn keuzevrijheid weg. Hij vertelde me steeds dat ik niets was zonder hem en dat ik alles aan hem te danken had. Ik geloofde dat. Ik voelde me eenzaam en mijn zelfvertrouwen was totaal verwoest. Twee jaar later ontmoette ik mijn huidige manager Elodie. Zij gaf me weer perspectief, ik kreeg mijn zelfvertrouwen terug. Mijn echte carrière begon eigenlijk met haar, ik maakte weer zelf de regels. Nu weet ik dat het niet arrogant is om te weten wat je wilt. Als alles fout gaat, word jij er als artiest op afgerekend.’

Even terug naar de tijdlijn. Op 20e had je een contract, op je 24ste stonden de juiste mensen pas achter je?

‘Indertijd was ik ervan overtuigd dat ik shit was. Ik stopte met zingen, ging voor anderen schrijven. Ik dacht dat ik alleen op die manier nog nuttig kon zijn. Ik hou van woorden, van schrijven en ik geloofde nog wel in mijn taalkracht. Dus ik pakte de telefoon en belde iedereen die ik die eerste vier jaar ontmoet had. Dat was lastig want ik hou van contact met mensen, maar mijn ex-manager had me heel introvert gemaakt. Ik hoopte dat mensen nog wisten wie ik was.’

Hoe werkt dat eigenlijk, songwriting?

‘Soms is er een oproep en schrijven veel mensen een lied voor een artiest. Dan is het hopen dat je gekozen wordt. Soms wordt je persoonlijk gevraagd een sessie te doen met een artiest.’

Wat is je favoriete nummer dat je voor iemand anders hebt geschreven?

‘Het nummer Bim Bam Toi, daar ben ik wel trots op. Het was een uit de hand gelopen grap, ik schreef het samen met mijn co-schrijver Igit voor Carla, de Franse inzending van Junior Eurovision in 2019. Er was een algemene oproep aan songwriters geweest om een liedje in te sturen. Wij wilden een soort Disney-liedje maken, want ik ben dol op Disney. Zoiets maken voor een jong meisje was fantastisch!’

En een jaar later won je Junior Eurovision met J’Imagine voor Valentina.

‘Bim Bam Toi had het zo goed gedaan (82 miljoen views op YouTube, red.) dat ze mij en Igit opnieuw vroegen te gaan schrijven.’

En toen stond dit jaar opeens zelf op het Eurovision-podium, in Dior nog wel. Hoe is die samenwerking ontstaan?

‘Toen ik de Franse inzending werd belde Dior: “Oh mijn God, we houden van je liedje, en van wie je bent, we willen heel graag jouw Eurovision-outfit maken.” Toen heb ik meteen ja gezegd. Het ontwerp kwam in overleg tot stand. Ik wilde heel graag een bustier, dus we zijn naar het archief gegaan en vonden een ontwerp van een jurk met bustier van tien jaar geleden. Het was zo cool om het materiaal en de aanpassingen samen te bepalen. Uiteindelijk kreeg ik nog meer stukken mee, was ik zo’n beetje hun ambassadeur in Rotterdam.’

Zeg me dat je die beige Book-tote hebt kunnen houden!

‘Ja de tas heb ik nog! En de bustier enzo omdat die speciaal voor mij is gemaakt. Maar de rest moest natuurlijk terug.’

Die bustier had wel even een nip-slip tijdens de repetitie, die gelukkig niet is uitgezonden…

‘Haha, ik had wel tape op mijn borsten. Elke dag voor de repetitie had ik even een plakborst-momentje. Maar ik ging zo op in de repetitie dat ik niet eens doorhad dat het gebeurde. Erna kwam iedereen op me af, ik wist van niks.’

Voilà is ook wel echt een liedje waar je helemaal in meegezogen wordt. Hoe lukt het je om dat nummer steeds weer even krachtig te zingen?

‘Ik wilde een liedje dat totaal bij me paste, ik wilde dat dingen deze keer op mijn voorwaarden gingen. Miljoenen mensen zouden voor het eerst kennis met me maken! Mijn eerste zin is: “Luister naar mij, de half-zangeres. Kijk naar mij, naar mijn zwarte ogen en mijn zwarte haar: dit ben ik”. Ik wist dat dit de enige kans was om veel mensen te bereiken, na zes jaar lang hard werken. Ik werd weinig gedraaid op de radio en was niet op tv, dus dit liedje was mijn kanskaart. En stel dat ik won, dan moest ik het liedje wel talloze keren zingen. Als ik een hekel had aan het liedje, had ik dat nooit met dezelfde passie en intentie kunnen doen. De woorden moesten zo raak zijn dat ik me steeds opnieuw vanzelf zou focussen, tijdens het zingen. Als je duizenden mensen toezingt: Luister naar me, ik heb jullie nodig, dan is dat heel intens.’

Het werkte, je bent tweede geworden! En je hebt twee Marcel Bezençon-awards gewonnen.

‘Ik kende die awards niet eens! Het is een prijs door muziekliefhebbers, zonder politiek. Daar ben ik enorm trots op.’

Wat wil je nu nog bereiken?

‘Alles! Een boek schrijven, een film maken. Een nieuwe generatie vrouwen helpen hun weg te vinden, en zo ook mijn eigen weg ontdekken. Maar eerst een album. En een tour.’

Blijf je altijd in het Frans zingen, of wordt het Engels, na je succes van Eurovision?

‘Engels is nooit een optie geweest. Ik ben Frans, ik schrijf in het Frans. Als ik schrijf is de tekst leidend, niet de melodie. Ik ben ook erg gepassioneerd over Franse literatuur. Het lukt me gewoon veel beter om de magie in het Frans te vangen.’

De reacties waren lovend, ook als mensen geen Frans spraken. Je wist hen evengoed te raken.

‘Dat is het grootste compliment! Dat ervoer ik ook bij Manizha, de Russische inzending! Als je vanuit je hart zingt komt het altijd aan. Als ik zing, zing ik met mijn hele lichaam. Het komt vanuit mijn tenen. Voeten, benen, armen, hart, alles moet in verbinding staan.’

Stond daarom de camera ook zo dichtbij tijdens de act?

‘Zeker. In het Frans zeggen we dat de ogen de ziel laten zien. Ik moet mensen kunnen aankijken.’

Wat wil je vertellen aan de Barbara die als serveerster in Parijs stond?

‘Toen ik achttien was tapte ik bier in Le Trianon, een muziekzaal in Parijs. Ik keek dan naar het podium en droomde dat ik daar óók ooit zou staan. Dat gaat op 1 februari 2022 gebeuren. Ik wil mezelf en iedereen vertellen, dat het ok is om fouten te maken. Uiteindelijk komt er licht in de tunnel, zolang je dicht bij jezelf blijft. Nu ben ik dolgelukkig vanwege Eurovision, maar wie weet lacht het geluk me volgend jaar minder toe. Dat is het leven. Van mislukkingen groei je. Probeer altijd ok te zijn met jezelf. Je bent cool, en niemand kan je tegenhouden.’

Een paar uur na ons interview plaatst Barbara een nieuwe post op Instagram: haar concert in Le Trianon is uitverkocht. Dus met dat geluk zit het wel goed, volgend jaar.