Eerder deze maand opende Chanel haar allereerste standalone winkel gewijd aan fine jewellery en horloges in de Verenigde Staten. Het resultaat is een imposante voorgevel die schittert als uitvergrote gouden juwelenkist aan de iconische Fifth Avenue in New York City. Het creatieve brein achter de boetiek? Peter Marino: 's werelds meest gewilde architect van luxe modewinkels die verantwoordelijk is voor de meest iconische luxe modepanden ter wereld, waaronder Diors boegbeeld aan de Avenue Montaigne in Parijs en Louis Vuittons pand aan Place Vendôme. Slechts 'architect' zou Marino te kort doen, want naast de heuse rock & roll allure die deze creatieveling omringt (Marino is een opvallende verschijning bij menig modeshow, altijd gehuld in zwart leer), is zijn toewijding aan kunst wat hem echt onderscheidt.
Peter Marino: de Amerikaanse rock-'n-roll interieur architect achter winkels van Chanel, Louis Vuitton en Dior
De couture van interieur: zo beschrijft Marino met recht zijn eigen werk. Typerend is de kunst die hij in architectonische ontwerpen integreert, want zijn werken baseert hij niet alleen op bestaande kunst, maar dienen ook als katalysator voor nieuwe werken. Marino gaf opdracht voor meer dan 300 locatiegebonden kunstwerken, aan vaak nog opkomende kunstenaars. Dat bleef niet onopgemerkt: het Franse ministerie van Cultuur benoemde Marino in 2012 en 2017 tot Ridder en vervolgens tot Officier in de Orde van Kunsten. In de Gagosian Gallery in Londen kregen zijn sculpturale bronzen dozen een eigen tentoonstelling, en ook het Southampton Arts Center, Bass Museum of Art in Miami en de Wallace Collection in Londen zetten zijn werk in de kijker.
Van een 'traditionele' start tot Pierre Bergé en Yves Saint Laurent als eerste klanten
Marino begon zijn carrière volgens het ‘traditionele’ pad, als student aan de Cornell University in New York en vervolgens in de leer bij architectenbureau Skidmore Owings & Merrill en industrieel ontwerper George Nelson. Maar, zoals zijn opvallende verschijning doet vermoeden, houdt de ontwerper van provoceren. Dit hielp hem in zijn werk, én toen hij 1978 onder mentorschap van niemand minder dan Andy Warhol zijn eigen praktijk begon. Pat Hackett, een vriendin van Marino die werkte als Warhols secretaresse, bracht de twee in contact en dat leverde Marino een behoorlijk duwtje in de rug op, niet ten minste dankzij de toegang die hij kreeg tot een milieu van de jetset en de bijbehorende klantenkring. Zodoende ontwierp hij daarna respectievelijk Pierre Bergé en Yves Saint Laurents appartement in Manhattan (in samenwerking met Warhols partner Jed Johnson, ook een interieurontwerper).
Over provoceren gesproken: aan Bergé en Saint Laurent stelde Marino voor om voor de American Renaissance-stijl te gaan, ondanks dat deze stijl destijds niet gewaardeerd werd. Dit zou hen volgens hem helpen opvallen, vertelde hij in 2011 aan Architectural Digest. En opvallen deed hij: Marino breidde zijn klantenkring verder uit, niet door media en publicaties, wél via de sociale kringen van zijn eerste klanten. Die contacten opende ook de deur tot de artistieke wereld van verzamelaars die Marino's liefde voor kunst inspireerden. Vanaf 1985 kwamen hier steeds meer winkelpanden bij kijken. Zijn eerste opdracht was een vitrine voor LiLac Chocolates voor Barneys New York, maar al snel volgden alle Barneys winkels, waar hij veel van zijn latere retail-klanten leerde kennen. Vandaag de dag is Peter Marino nog steeds het creatieve brein en de directeur achter architectuurbureau Peter Marino Architect, dat momenteel 160 medewerkers in dienst heeft.
Renaissance, Barok en ritjes op de motor
Marino’s luxe stijl wordt - naast de grote rol die is weggelegd voor de kunsten - gekenmerkt door zijn aandacht voor textuur en innovatief gebruik van licht (voor Chanels fine jewellery boetiek in NYC creëerde de Nederlandse William Brand – oprichter van Brand van Egmond – een uniek lichtsculptuur). Zijn extravagante leren outfits, gepaard met een grote slangen-tatoeage op zijn arm, steken opvallend af tegen zijn ontwerpen, waarin klassieke elementen uit de Renaissance of Barok periode met regelmaat een hoofdrol spelen. Dit leidt soms tot verwarring: volgens AD probeerde de Franse luchtvaartmagnaat Serge Dassault de in leer geklede Marino in 2009 uit een liefdadigheidsconcert in Parijs te gooien. De pianiste die avond was Hélène Mercier, de vrouw van LVMH-voorzitter Bernard Arnault, een van Marino's grootste klanten. De architect probeerde uit te leggen dat hij een gast van de Arnaults was maar moest uiteindelijk rekenen op het hoofd van Dior die te hulp schoot om hem te redden.
Marino’s relaties met modehuizen zijn sterk en langdurig en ook met Chanel werkt hij al jaren samen. Zijn vroegere samenwerking met Karl Lagerfeld noemde hij in gesprek met Forbes ‘intimiderend’. ‘Hij dacht zo snel, het was ongelooflijk', blikte hij terug. De nieuwste creatie voor het huis is een eerbetoon aan Gabrielle Chanel, wiens affiniteit met kunst en decoratie hand in hand gaat met die van Marino. Het resultaat is een gedurfd ontwerp - hoe kan het ook anders - vol kunst en historische verwijzingen naar Coco Chanels interieur van haar appartement aan de Rue Cambon 31 in hartje Parijs.
