Peggy Kuiper over de drie kunstenaars die haar blijvend inspireren

Op mijn eenentwintigste zag ik tijdens een trip naar Spanje Maman (de negen meter hoge, stalen sculptuur van een spin, red.) van Louise Bourgeois bij Guggenheim Museum Bilboa. Best angstaanjagend, zo’n spin, maar ik was meteen diep onder de indruk. Louise Bourgeois was een Frans-Amerikaanse kunstenaar, die vooral bekendstaat om haar monumentale beeldhouwwerk en installaties. Op haar vierendertigste kreeg ze haar eerste soloshow in New York. Na die soloshow viel het rond Louise Bourgeois trouwens een tijdje stil. Tot haar werk rond haar zestigste levensjaar ineens weer werd opgepikt door grote musea. Haar drijfveer was nooit succes, maar de innerlijke noodzaak om te máken. Louise Bourgeois is een heel eigenzinnige vrouw, die zich nooit veel heeft aangetrokken van de buitenwereld.

De Zweedse kunstenaar en mysticus Hilma af Klint heb ik pas onlangs ontdekt. Zij is altijd geïnspireerd geweest door natuur en wiskunde, twee fundamentele elementen. Door traumatische gebeurtenissen in haar verleden, waaronder het overlijden van haar zusje, werden haar schilderijen meer spiritueel geladen. Ik zou mijzelf of mijn werk niet omschrijven als “spiritueel”, maar ik word in mijn schilderen wel beïnvloed door flarden van herinneringen en de emoties die die oproepen. Het is misschien niet zozeer haar werk, maar meer Hilma af Klints verhaal dat me aanspreekt. Terwijl Wassily Kandinsky wordt geroemd omdat hij het “eerste abstracte schilderij” zou hebben gemaakt, was zij hem in feite voor. Zij was de echte pionier van abstracte kunst.

Joan Mitchell was een Amerikaanse kunstenaar die vooral vermaard is om haar abstract-expressionistische werk. Ze leefde haar leven grotendeels afgezonderd, op een ver afgelegen boerderij in Frankrijk. Vóór die tijd, in de jaren vijftig, was ze onderdeel van de New York School, een avant-gardistische beweging bestaande uit een groep dichters, schilders, dansers en muzikanten. Een unicum, want ze was zo goed als de enige vrouw die in deze besloten gemeenschap werd toegelaten. Als vrouwelijke kunstenaar werd zij als volstrekt gelijkwaardig gezien aan haar mannelijke collega’s, iets wat in die tijd niet vanzelfsprekend was. Ze was een rebels type: ze dronk veel, rookte veel, waardoor ze uiteindelijk ook ziek is geworden. In ieder geval heeft ze zich nooit de les laten lezen.