Let op: spoilers hieronder!
One Day van Netflix is de tweede bewerking van de gelijknamige roman van David Nicholls uit 2009, dit keer in de vorm van een gelimiteerde serie met Ambika Mod en Leo Woodall in de hoofdrol. In 14 afleveringen van een half uur brengt de serie de vriendschap en onderliggende romantiek tussen de beste vrienden Emma Morley en Dexter Mayhew gedurende twintig jaar in kaart, en is over het algemeen een veel rijkere en boeiendere versie van het verhaal dan de film uit 2011 met Anne Hathaway en Jim Sturgess in de hoofdrol.
De One Day-finale schildert verdriet af als een voortdurende reis
Een groot deel van het succes van de serie is te danken aan de diepe banden die we hebben opgebouwd met de personages – zowel het hoofdduo als de vele mensen die de wereld om hen heen bevolken – omdat elke aflevering, die een jaar na elkaar op dezelfde dag plaatsvindt, ruimte krijgt om te ademen. De voorlaatste aflevering laat ons achter met een bewusteloze Emma op de grond, nadat ze tijdens het fietsen door een auto is aangereden, en de finale begint een jaar later, in 2003. 'Aflevering 14' breekt met het format door drie jaar van Dexters leven te volgen met af en toe een flashback naar de tijd dat hij en Emma elkaar voor het eerst ontmoetten in 1988, waarin Dexters voortdurende reis met verdriet en acceptatie werd getoond.
In 2003 gaat het niet goed met Dexter. Hij is weer overmatig aan het drinken en verschijnt zelfs dronken op het schoolfeest van zijn dochter Jasmine. Het is moeilijk voor hem om de boel bij elkaar te houden, en wie kan hem dat kwalijk nemen? Nadat Dexter Jasmine heeft afgezet bij het appartement van ex-vrouw Sylvie, gaat het van kwaad tot erger.
Hij strompelt van bar naar bar, drinkt alsof er geen morgen is (waarschijnlijk omdat zijn depressie hem doet twijfelen of hij überhaupt wel een morgen wil), en veroorzaakt onnodige ruzies. De laatste druppel komt wanneer hij zich openstelt aan een stripper over het missen van Emma. Als hij merkt dat ze aan het sms'en is terwijl hij zijn hart uitstort, probeert hij de telefoon uit haar hand te slaan, waarvoor hij uit de bar is gegooid.
Dex verschijnt bloederig en uitgeput bij Sylvie's voordeur. Na alles wat er tussen hen is gebeurd, is er nu een oprechte en familiale liefde tussen hen. Ze ruimt hem zonder twijfel op voordat ze ruzie krijgt met Callum, de klasgenoot van Dex met wie ze vreemd ging. Dex wordt vervolgens naar het huis van zijn vader gebracht. De man is door de jaren heen op kleine manieren voor zijn zoon komen opdagen, ondanks zijn norse uiterlijk; Nu beide weduwnaars zijn, probeert hij wat advies te geven waar Dex misschien nog niet helemaal klaar voor is: 'Het beste wat je kunt doen is proberen je leven te leiden alsof ze nog leeft. Wat denk je dat ik de afgelopen tien jaar heb gedaan?'
Het gevoel blijft bij Dex hangen en het feit dat hij bij zijn ouders thuis is, doet hem alleen maar denken aan de eerste kerst die hij en Emma hier in 1988 doorbrachten. One Day breekt hier opnieuw door ons een andere dag dan 15 juli te laten zien, maar het is een welkom vertrekpunt. Emma, nog steeds op haar hoge paard, heeft Dex een boek geschonken dat hij nooit zal lezen.
De passage die ze voorleest is een beetje on the nose, waarin het idee van een 'sterfdag' wordt besproken die het slachtoffer nooit zal zien aankomen. Dex luistert aandachtig, maar heeft haar natuurlijk niets anders gegeven dan een kus op de wang in ruil, hoewel hij het niet kan helpen anders dan verliefd op haar kan zijn. Hij steelt een fles wijn uit de collectie van zijn ouders, maar zij slaapt al als hij terugkomt. Als hij aan deze herinnering denkt, huilt hij zichzelf in slaap.
Wanneer de serie naar 2004 springt, bevindt Dexter zich al op een veel betere plek. Na de gebeurtenissen van het voorgaande jaar heeft Emma's beste vriendin Tilly de troepen verzameld om ervoor te zorgen dat hij de dag niet meer alleen hoeft door te brengen. Tilly en haar familie, Sylvie en Jasmine, Dexters vader en Emma's ex-vriend Ian komen allemaal onaangekondigd bij hem op de stoep, waarbij de groep uiteindelijk een ongemakkelijk praatje maakt in de woonkamer. Dex verontschuldigt zich en gaat een luchtje scheppen en hij wordt gevolgd door Ian, die het goedmaakt door hem te vertellen dat hij Emma heel gelukkig heeft gemaakt en dat zij hem fatsoenlijk heeft gemaakt.
Het is een heel andere interactie dan de filmversie, aangezien Ian toegeeft dat hij een treinreis van drie uur van zijn vrouw en kinderen heeft genomen om hier vandaag te zijn. Ze zijn niet echt vrienden, maar Ian wil zijn verdriet ook erkennen en aan Dex laten weten dat hij niet alleen is. Voordat hij vertrekt, zegt Ian dat hij nooit had gedacht dat er een gezin voor hem in het verschiet lag - een omslachtige manier om Dex te vertellen de volgende levensfase niet op te geven. Ook al weet Dex niet precies wat hij moet doen of zeggen, het is duidelijk dat het gebaar betekenis voor hem heeft.
Terug binnen heeft Dex' vader iedereen de deur uit geleid, omdat hij voelde dat hij wel wat tijd voor zichzelf wilde hebben. We ontdekken dat Sylvie en Callum uit elkaar zijn gegaan, maar dat betekent niet dat Dex en Sylvie naar elkaar terug zullen rennen; hun relatie zoals die nu is, is perfect. Zodra de laatsten de deur uit zijn, draait Dex zich om naar de fles. Hij hallucineert Emma, die hem perfect berispt omdat hij drinkt en grapt dat 'je dit jaar tenminste flauw kunt vallen op je eigen tapijt.'
Zijn ingebeelde versie van haar – speels, sereen en wijs – is precies wat hij op dit moment nodig heeft. Ze vertelt hem dat het enige dat hem zal bevrijden van dit gevoel de tijd zal zijn, hoe lang en wreed de reis naar dat punt ook mag zijn, en haar stem in zijn hoofd is het enige dat hem hoop geeft dat alles goed zal komen.
Het laatste hoofdstuk van het verhaal neemt ons mee naar de Universiteit van Edinburgh, het oude terrein van Emma en Dexter, in 2005. Het lijkt een beetje op een deja vu als Dex Jasmine al deze verschillende mijlpalen laat zien vanaf de eerste nacht en dag die hij met Emma doorbracht. Ze lopen Arthur's Seat op, en Jasmine's grappen over het feit dat hij te langzaam loopt, lijken sterk op Emma's prikken. Hij vertelt haar over St. Swithin's Day en wijst haar op de exacte heuvel waarop hij en Emma zaten tijdens hun eerste 'date'.
De letterlijke wandeling door het geheugen kronkelt met de herinneringen van Dex uit 1988 en onthult delen van die dag uit 'Aflevering 1' die we niet hebben gezien. Emma beschermt zichzelf tegen liefdesverdriet op de bodem van de heuvel en verkondigt dat ze geen voetnoot in het leven van Dex wil zijn; ze zou liever zijn vriendin zijn dan een of ander Noordelijk meisje met wie hij naar bed ging toen hij afstudeerde.
Hierin komen ze overeen vrienden te zijn. Maar nadat ze uit elkaar gingen, herinnert Dex zich dat hij haar op een buitentrap achtervolgde in de hoop haar contactgegevens te bemachtigen. Vol van seksuele spanning pakt hij haar uiteindelijk vast en neemt haar mee voor een kus: het onuitwisbare beeld van de serie dat voor altijd in zijn hart zal worden gegrift.
