Iedere week recenseert Bazaars Senior Editor Emma Vloeimans de nieuwste aflevering van And Just Like That... Want hoe goed is de serie nou écht? Heeft het haar relevantie verloren of is ze juist de entertainment die we in deze tijd zo hard nodig hebben? Als doorgewinterde Sex And The City-fan onderzoekt Emma hoe de vork in de steel zit. LET OP: dit artikel bevat spoilers.

We kunnen wel stellen dat And Just Like That the gift that keeps on giving valt te noemen: het was weer een aflevering om van te smullen en te cringen. De vreemde, en veel te kleine, rol die is weggelegd voor Lisa Todd Wexley (Nicole Air Parker) komt wederom slecht uit de verf, en ook Nya's personage is redelijk eentonig (ondanks dat haar meest uitdagende scènes óóit in deze aflevering te zien zijn). En dat niet alleen; aflevering 9 van And Just Like That staat bol van de stereotyperingen.

Carrie en Aiden zijn intiemer dan óóit in de nieuwste aflevering van And Just Like That - maar is dat goed? >

And Just Like That aflevering 9

Ik ben er nog steeds niet over uit wat ik van seizoen 2 van And Just Like That vindt. Enerzijds nam het verhaal weer ouderwetse Sex and the City vibes aan met de komst van Bitsy von Muffling, maar helaas waren die van korte duur. De serie ging door zonder Bitsy, en ook Samantha is nog nergens te bekennen - ik wacht met smart op de laatste aflevering - en daarmee mist de serie vooralsnog de nodige spice. De afleveringen zijn braaf; de enige die zich écht uitspreekt en excentriek gedraagt is Anthony, die het inmiddels doet met een jonge Italiaanse dichter. Maar ook dat lijkt op de klippen te lopen, omdat hij denkt dat zijn date op niets meer dan een green card uit is, wat niet zo blijkt te zijn. Het is slechts één van de vele stereotyperingen die aflevering 9 aan het licht brengt. Of het een parodie op de samenleving - zoals Barbie The Movie - is, betwijfel ik, daar zijn de uitgebeelde vooroordelen niet sterk genoeg voor. Hieronder een overzicht, dat je stap voor stap meeneemt door de nieuwe aflevering van And Just Like That.

  • De onstuimige ex van Aiden - Wanneer Carrie met Cathy - Aidens ex-vrouw - afspreekt, hebben beiden de allerbeste bedoelingen, daar twijfel ik niet aan. Toch is het awkward, zoals Carrie de gave heeft om wel meer zaken in het leven ongemakkelijk te maken. Enerzijds wil Carrie Cathy beter leren kennen, anderzijds wil Cathy vooral haar ex-man en kinderen beschermen. Ze raakt een gevoelige snaar bij Carrie op het moment dat ze verwijst naar hun vorige break-up. Carrie dealt nu niet alleen met hem, maar ook met zijn drie zoons - en dus zijn ex-vrouw, maar dat wordt niet benoemd.
  • De opstandige puber - Ondanks dat Carrie op het punt staat een enorm appartement te kopen, met onder anderen als reden dat Aidens kinderen kunnen blijven logeren, wimpelt Aidens veertienjarige zoon Carrie op lullige wijze af via FaceTime. Klassiek voor een puber, pijnlijk voor Carrie, ongemakkelijk voor Aiden, herkenbaar voor velen.
  • De klassieke man-vrouw-verdeling - Deze zaak komt duidelijk naar voren in huize Todd Wexley, én bij Harry en Charlotte. Harry heeft het 'zwaar', want hij kan geen koosjer cateraar vinden voor het evenement van hem en Herbert (de man van LTW). Charlotte zou hem normaal te hulp schieten (of het helemaal van hem overnemen?), maar die is aan het werk - tot ongenoegen van hem. En ondanks dat hij het vast niet zo bedoeld en echt trots op zijn vrouw is, legt dit voorval pijnlijk bloot hoe de klassieke rolverdeling nog láng niet passé is.
  • 'Je baas heeft een oogje op je' - Wanneer is het nou eens afgelopen met seksisme op de werkvloer?! Harry is pissig wanneer Charlottes werkgever verschijnt op een benefietavond die hij organiseert. De beste man is overduidelijk op Charlotte uit, want 'waarom zou hij haar anders laten overwerken?' luidt Harry's beredenering. Of hij gelijk heeft moet nog blijken, maar kunnen we niet van de beredenering uitgaan dat hij Charlottes mening waardeert en dat er verder niks aan de hand is? Lijkt mij een plausibele oplossing.
  • De gepijnigde vrouw die haar afleiding zoekt in oppervlakkige seks - Nya Wallace is overduidelijk gekwetst door haar ex-man. Mede daarom stort ze zich in een wild seksleven, en geniet van elke minuut - totdat ze een foto van haar ex als aanstaande vader ziet. Ze stuurt haar bedpartner de laan uit, zonder enige uitleg - en hij gehoorzaamd als een gepavlovde hond. Tuurlijk is het even slikken om zo iets te zien, maar de hele scène maakt het ongeloofwaardig, zeker als je ziet hoe ze de dagen (of weken?) ervoor doorbrengt in bed met haar nieuwe lover.
  • Lily en Brady hebben seks - Lily speelt de stereotyperende rol van Aziatische student die overal goed in is; en precies om díe reden vraagt Miranda of ze bij Brady kan langsgaan. Hij verzaakt zijn studie en werkt vooral in Scout, Steve's bar. Wanneer Miranda de volgende dag thuis komt, loopt ze Lily tegen het - bijna blote - lijf.
  • Anthony denkt dat Giuseppe hem gebruikt voor een green card - Anthony en Giuseppe, de jonge Italiaanse dichter die als een blok voor Anthony lijkt te vallen, hebben er inmiddels vijf dates opzitten, maar Anthony houdt de boot af. Want: zo'n knappe, buitenlandse man kan niet anders dan uitzijn op een green card, wat moet hij anders met hem? Giuseppe bewijst het tegendeel wanneer hij vertelt dat hij een Amerikaans paspoort bezit. Al met al legt het eerder Anthony's onzekerheden bloot dan Giuseppes bedoelingen.
  • De besluitvorming Carrie om nieuw appartement te kopen - Is het Carries eigen keuze om te verhuizen, of voelt ze zich gedwongen door Aiden? Haar spontane besluit zorgt voor flashbacks naar Sex and the City, waarbij het nou niet bepaald goed afliep.Carrie wil Aiden niets anders dan gelukkig zien, maar wat wil ze zelf het liefst? Is zijn geluk haar geluk geworden - en zo ja, is dat wel gezond? Moeten we ons opnieuw zorgen maken? Je merkt het: ik heb véél vragen, en vraag me vooral af hoe de relatie verder zal lopen. In interviews met Sarah Jessica Parker en John Corbett (Carrie en Aiden) las ik dat de schrijvers graag willen dat het goed afloopt tussen de twee, maar tegelijkertijd weet ik dat de makers van de serie niet vies zijn van een plottwist hier en daar. Tijd zal het uitwijzen, dus. I rest my case.

Al met al is één ding zeker: ik mis Bitsy von Muffling. En Samantha Jones. Deze twee personages brengen stereotypes aan de man zónder dat het stoort, gênant of cringe-worthy is. En nu maar hopen dat de scène met Samantha Jones (aflevering 11) uitgebreid genoeg is om nog maanden van te smullen. Michael Partrick King, lees je mee?