Het Stedelijk Museum, zaterdagmiddag middag, vier uur. Nét na alle toeristendrukte en dus een uitstekende tijd voor De Echte Kunstliefhebber. Zo'n groepje Echte Kunstliefhebbers staat dan ook al een poosje enthousiast te discussiëren over een schilderij met daarop een abstract afgebeelde vrouw. En ik luister al een poosje enthousiast mee. Een van die kunstliefhebbers stelt dat hij 'een heel speciaal gevoel krijgt bij de manier waarop de abstract afgebeelde vrouw haar abstract afgebeelde handen vouwt.' Wat daar dan precies zo speciaal aan is, dat laat-ie gemakshalve maar even in het midden. Gewoon, een speciaal gevoel, bij de abstract afgebeelde vrouw. Daar zal de rest van het groepje, en ik, het mee moeten doen.
Nu mag iedereen uiteraard alles vinden van kunstwerken. En valt het alleen maar toe te juichen dat kunst weer breed omarmd wordt, ook door het jongere publiek. En is het hartstikke leuk dat galeries als paddenstoelen uit de grond lijken te schieten.
Maar in die superhippe kunstwereld zijn er een heleboel mensen die een heleboel dingen vinden, en dat dan uiten in ingewikkelde pleidooien opgebouwd uit ingewikkelde woorden die dan vaak afgerond worden met een vage conclusie waarvan de betoger zelf waarschijnlijk ook niet helemaal weet wat-ie er nou mee bedoelt. Want misschien heeft de betoger helemaal niet zoveel verstand van kunst. En doet de betoger net alsof. Omdat het tegenwoordig bijzonder hip is om verstand te hebben van kunst. Absoluut no offence - ik doe ook weleens net alsof. Maar opvallend, dat is het wel.
Meestal gaan die pleidooien over werken waarbij de omstander zich naarstig afvraagt waar ze nou precies naar staat te kijken. Wat is het? Wat stelt het voor? Dit viel ook de creatieve grappenmakers Eric Schwartau en Steven Phillips-Horst op. Laatstgenoemden maakten er een filmpje over dat ze heel toepasselijk Art Fair titelde.
En dat is een heel grappig filmpje geworden, kijkt u maar:
