In Bazaars nieuwste nummer - nu in de winkel! - neemt Bridget Jones-schrijfster Helen Fielding je mee op haar mini-break naar Saint-Tropez. Denk een storm van luxe, zee, zon, cocktails, charcuterie, massages en beeldschone garçons.
Ik (single moeder) en Charlotte ( getrouwde moeder en beste vriendin) en Tim (single hetero man en beste vriend) vormen een burenhulpgroep. We helpen elkaar door de winter heen door te lachen om elkaars pech in de café's van Noord-Londen. Het reisverhaal/ de mini-break was mijn briljante idee – geen decadentie maar werk!
Het vermijden van uitgebreid googlen leidde ons naar de Franse Rivièra, vooral omdat je vanuit het City Airport van Londen rechtsreeks naar Nice vliegt, en het vliegveld zo klein en chic is dat het op zich bijna een mini-breakbestemming is. We hoorden voor het eerst van Villa Marie toen een glamoureuze moeder van school in het café zei dat ze ALTIJD daar heen ging: zo stil, zo landelijk en intiem, dicht bij het strand en maar 10 minuren van de glamour en het geroezemoes van Saint-Tropez.
Villa Marie maakt deel uit van de Sibuet-groep, bekend van het rustieke chic van Les Fermes de Marie de Megève, met een signature stijlmengelmoes van oud en authentiek en modern en luxe, wat de gastvrouw uitlegt als de kunst van het chouchouter: verwennen.
In het restaurant Dolce Vita bewonderden we elkaars hervonden glamour en proefden we empilades, ceviches, caquelons, papillotten en gelées van de verse zeevruchten en moestuingeroenten – vérre van de koolsla met een smiley gemaakt van eten, die we laatst hadden in een Koerdisch café in Chalk Farm.
Die avond waren we uitgenodigd voor het diner in het restaurant van Hotel Byblos, synoniem voor Saint-Tropez-chic sinds de dagen van Bardots bruiloft en het huwelijk van Mick en Bianca. Daarna op naar Cave du Roy-FOMO, of beter gezegd naar het restaurant van Alain Ducasse eronder. Een onverwacht andere wereld: rustig, onder de platanen, met een verfrissend simpel beschreven menu en zo overweldigend van smaak en presentatie dat we geen enkele vorm van beheersing toonden ondanks de pan-bagnet en pudding eerder.
Vol en aangeschoten stampten we door een antiek doolhof van Dolce, Prada en Gucci op zoek naar de haven. De volgende morgen wisten we weer dat we over 18 uur terug zouden zijn in de regen, en dat we een massage nodig hadden. We namen er een in de kleine exclusieve Pure Altitude Spa, terwijl we ons eraan herinnerden dat alleen de Fransen echte croissants kunnen maken – en oh, het was tijd voor lunch!
Charlotte wilde kunst. Het Picasso-museum in Antibes was maar een hele kleine omweg en we hadden ZAT tijd. We zaten vast in de file, raakten verdwaald in de parkeergarage van Antibe, en het museum was dicht. Nou en? We hadden nog tijd over voor rosé en… NEE DAT DEDEN WE NIET, zeiden Tim en Charlotte – en verdrietig genoeg haalden we het vliegtuig terug.
Lees het volledige artikel in het meinummer van Harper's Bazaar, dat nu in de winkel ligt.
