Lola Rykiel, kleindochter en pr-dame van ontwerpster Sonia Rykiel, heeft een column voor de Amerikaanse Bazaar: Lola on Love. Haar laatste editie over zelfliefde wilden we je niet onthouden.

Ik schrijf nu al een tijdje over de liefde, daten, mannen, break-ups,romantiek. Maar nog nooit heb ik erover nagedacht te schrijven over een ander soort liefde, eentje die voor de hand ligt maar niet vaak gespreksonderwerp is: de liefde die we voelen voor onszelf.

Ik kreeg meer inzicht in deze vorm van liefde toen ik, zoals ik elke zomer doe, terugging naar mijn favoriete plek voor een week detox: The Pearl Laguna in Californië. Eerdere verblijven hier hielpen me al bij het oplossen van persoonlijke dilemma's, afstand nemen van mijn dagelijkse zorgen en zelfs reflecteren op diepere, existentiële kwesties.

Wat zo mooi is daar, naast de meditaties, wandelingen, massages en het vegetarische dieet, is dat ik elke keer een nieuwe groep interessante mensen van over de hele wereld ontmoet, die daar allemaal zijn gekomen om dezelfde redenen: zich ontdoen van stress, afvalstoffen of kilo's, of gewoon het jaar op een goede manier willen beginnen.

>> 8 tekenen dat je veel te gestrest bent

Bij mijn laatste bezoek viel me één vrouw in het bijzonder op, Ranaa. Ze had een prachtig figuur, een stralende glimlach en sprak Engels met een betoverend Arabisch accent. Ondanks de hitte droeg ze altijd tops met lange mouwen en lange broeken, met om haar hoofd een fijne zijden sjaal om haar haar te bedekken. Tijdens de eerste wandeling raakten we aan de praat en kwam ik erachter dat ze uit Saoedi-Arabiëkwam, 35 was en al vijf kinderen had. Ze had nooit gewerkt en had in haar hele leven maar één man gekend: haar echtgenoot.

Ze kon niet meer tegenovergesteld zijn van de types die mijn vriendinnen zijn – voornamelijk schrijvers, advocaten, kunstenaars, pr-mensen en stilisten – jonge vrouwen verslaafd aan hun onafhankelijkheid, geobsedeerd door hun carrière, actief aan het daten of net getrouwd.

Ranaa straalde iets heel sterks en positiefs uit, waardoor ik bevriend met haar wilde raken. Ik wist – ik werk al een tijdje in de PR nu – dat het eerste wat ik daarvoor moest doen een compliment geven was. Dus vertelde ik haar dat ze een prachtig gezicht had.

'Dat weet ik, dank je!,' was haar antwoord, terwijl ze me recht in mijn ogen aankeek. Ze zei het op dezelfde toon als wanneer ze zou hebben bevestigd dat het weer zonnig met een briesje was die ochtend.

Ik bleef stil en verward achter, terwijl zij stevig de heuvels op doorwandelde, stralend en bezweet in haar felroze Stella McCartney sportoutfit, terwijl ze diep in- en uitademde.

Het was misschien wel voor het eerst dat ik iemand op zo'n manier had horen reageren op een compliment: instemmen en bedanken. Het was heel anders dan hoe mijn vriendinnen en ik zouden hebben gereageerd: 'Het is mijn nieuwe crème,' of: 'Je liegt, maar bedankt,' of: 'Vind je dat echt? Ik heb vannacht maar vijf uur geslapen.'

Waarom was ik zo in shock? Ranaa's reactie was niet onbeleefd of ijdel, ze ontving slechts het compliment dat ik haar gaf.

Later op die dag vertelde ze me dat ze naar het resort was gekomen omdat ze wilde afvallen (op aanbeveling van de dokter en vanwege een Dolce & Gabbana couturejurk die ze twee maten te klein had gekocht). Toch voelde ze zich gezegend met haar lichaam op dat moment.

Ik weet niet zeker of ik, de volgende keer dat ik een compliment krijg, precies zo zal reageren als zij deed. 'Dat weet ik, dank je' antwoorden en serieus blijven kijken. Eerlijk: dat is een beetje ongemakkelijk. Maar, ik moet zeggen dat zodra Ranaa antwoordde met zoveel zelfvertrouwen, haar schoonheid nog duidelijker voor me werd. Haar band met zichzelf was niet alleen ongewoonlijk en anders, maar voor mij – iemand die opgroeide en nu werkt in de mode-industrie – was het ook een verademing een vrouw te ontmoeten die misschien niet aan het standaardbeeld van perfect voldoet, maar wel oprecht liefde voelt voor haar gehele eigen wezen.

>> Hou je al van jezelf? Zo strik je de ware liefde in een handomdraai