By 
Iedere week in Bazaar Bekijkt: observaties over al wat verbaast, intrigeert of opvalt op tv (en OK, ook op Netflix). Met vandaag: het veelbesproken Making a Murderer.
Toegegeven: ik kijk graag crime series, het liefst van die slechte commerciële. Niets zo lekker als je brein even uitzetten en genieten van alle superonlogische, maar toch supervoorspelbare plotwendingen. Ik begon over mijn voorliefde omdat mijn blik deze week viel, hoe kan het ook anders met alle media-aandacht, op een nieuwe Netflix-productie: Making a Murderer.
Het plot ditmaal niet afkomstig uit het brein van Jerry Bruckheimer (de man verantwoordelijk voor zo ongeveer álle CSI-successen), maar uit de harde realiteit. Het verhaal van de serie, waar de makers tien jaar werk in tien afleveringen stoppen, is haast net zo bizar als, of misschien zelfs bizarder dan veel van de plots in crime-toppers als CSI: Miami. Lastig om samen te vatten, maar ik doe hier, na het kijken van de eerste aflevering, een simplistische poging:
Een klein arbeidersdorpje met indianennaam in de V.S.: Manitowoc, Wisconsin. Een man (hoofdpersoon Steve Avery) komt uit een familie vol buitenbeentjes. Zijn nicht heeft de pik op hem, en verspreidt roddels over hem. Man veroorzaakt uit boosheid een halve aanrijding met die nicht. Nicht blijkt getrouwd met hulpsheriff. Een vrouw wordt verkracht op het nabijgelegen strand, man wordt ervoor geframed door hulpsheriff. Als de technologie ver genoeg is, blijkt uit DNA dat hij het niet heeft gedaan. Man komt vrij, echte dader (die allang in the picture was) wordt opgepakt. Man klaagt county aan. Maar dan, dum dum (dit is het geluidje uit Law & Order), vlak voor zijn zaak tegen de staat voorkomt, wordt hij nóg een keer opgepakt, ditmaal voor een moord die hij zou hebben gepleegd.
Zie je: je zou het nooit zelf zo kunnen bedenken. Kijken naar Making a Murderer bracht me op de vraag wat interessanter is: de fictieve verhalen uit mijn favoriete Amerikaanse crime series, of dit recent opkomende genre van true crime, met naast deze serie ook de populaire podcast Serial die heeft bijgedragen aan het succes.
Bij aflevering van SVU, CSI of het vrij lugubere, maar toch fascinerende Criminal Minds, die, toegegeven, soms best op ware verhalen zijn gebaseerd, denk ik altijd: wat fijn dat dit niet echt is. Bij Criminal Minds vooral: wat fijn dat er niet écht zulke gekken rondlopen die vrouwen verlammen en opzetten als marionetten.
Die gedachte gaat natuurlijk geheel niet op voor true crime, want die is, juist ja, écht gebeurd. Daar is het juist verbazingwekkend dat de dingen die je normaal in gelikte, bedachte shows ziet dus wél echt gebeuren. Dat een man achttien jaar onterecht kan vastzitten, alleen omdat een groepje mannen met macht de pik op hem had. En niet alleen in de V.S., ook in Nederland komen.
Kortom: feit lijkt soms fictie, en andersom. Al is in de werkelijkheid zo'n ingewikkelde moordzaak meestal niet binnen een aflevering op te lossen.
