Ik kwam met feminisme in aanraking via hiphop. Voordat ik bell hooks, Patricia Hill Collins en de fundamentele teksten van Kimberlé Crenshaw Williams over donkere, feministische vrouwen ging lezen wist ik dat de hatende houding in de hiphopscene me niet comfortabel liet voelen. Voordat ik begreep wat patriarchaat betekende, wist ik dat nageroepen worden met bitch of ho niet echt empowering was. Voordat ik sexisme begreep, wist ik meteen hoe het voelde om gediscrimineerd te worden.
Hoewel ik toekeek hoe mijn moeder, grootmoeders en tantes feministisch door het leven gingen, voelde het voor mij als een onbekend concept. Ik begreep dat feminisme een beweging was voor blanke vrouwen die toegang probeerden te krijgen tot de instituties waar blanke mannen hen meden. Veel van die misvattingen kwamen voort uit een vraag die ik mezelf maar bleef stellen: had het feminisme ruimte voor een hiphopliefhebbende, donkere vrouw? Ja. Maar is mijn liefde voor hiphop muziek inherent aan het feminisme omdat ik ervan geniet? Nee.
Dit is het punt waar feminisme zich onderscheidt van lifestyle feminisme, wat gaat over 'the notion that there could be as many versions of feminism as there are women.' De kern van feminisme is een beweging dat vrouwen van iedere identiteit mobiliseert om beperkende systemen tegen te gaan. De vraag over wie de toegang krijgt tot het feminisme is net zo oud als de beweging zelf.
Marisa Kabas bracht die vraag onder de aandacht in haar essay over de regels van feministische identiteit:
"There are plenty of women who could say they feel 'othered' by this modern feminist movement. There are male feminists and capitalist feminists and feminists who don't necessarily believe in the $15 minimum wage and feminists who don't believe in free abortions, and yes, feminists who don't believe in abortion at all."
Iedere vrouw die samenspant met systemen die het vrouwelijke geslacht schaden, werkt het feminisme tegen. Bell hooks legde dat lang geleden uit toen ze een theorie opstelde over het gevaar van het afweren van feminisme in politieke toewijding. 'Suddenly the politics were slowly being removed from feminism,' schreef ze. 'And the assumption prevailed that no matter what a woman's politics, be she conservative or liberal, she too could fit feminism into her existing lifestyle.' Lifestyle feminisme is comfortabel omdat het vrouwen niet dwingt om hun idealen te ondervragen.
Maar lifestyle feminisme is daarmee ook gevaarlijk: vrouwen kunnen zichzelf daardoor een feminist noemen zonder zich te distantiëren van schadelijke politieke statements. Bijvoorbeeld Kabas zegt dat er zowel kapitalistische feministen zijn als feministen die niet geloven in een bepaald minimum loon.
Kapitalisme is een feministisch onderwerp omdat de economische ongelijkheid zeker zijn effect heeft op vrouwen.
Vrouwen hebben volgens het Center for American Progress eerder de kans om in arme omstandigheden te werken. Een onderzoek uit 2007 wees uit dat 13,8 procent van de vrouwen arm zijn in vergelijking tot 11,1 procent van de mannen. Dit verschil groeit alleen maar wanneer men gaat kijken naar de afkomst van betreffende personen. Volgens Center for American Progress is 26,5 procent van de Afro-Amerikaanse vrouwen en 23,6 procent van de Latinas arm in tegenstelling van 11,6 procent van de blanke vrouwen. Door het minder betalen van vrouwen, terugdraaien van politieke hulp en het niet creëren van programma's die bepaalde lasten verlichten, wordt kapitalisme een vorm van onderdrukking.
Lifestyle feministen spreken zichzelf tegen op meerdere manieren die uiteindelijk de vrouw schaden. Bijvoorbeeld het essentialistische idee dat womanhood gelijk staat aan het hebben van een vagina en dus niet geldt voor transgenders. In welke zin is het feministisch te noemen dat womanhood enkel van toepassing is voor diegenen die geboren zijn met een vagina terwijl transseksule vrouwen, met name de getinte, worden mishandeld of zelfs vermoord?
Transseksuele toppics zijn feministisch, omdat transgender vrouwen ook gewoon vrouwen zijn. Als het feminisme gaat over het beschermen van alle vrouwen, moet het ook uitwijken naar transseksuele vrouwen die vechten voor hun bestaan.
Wat dat betreft zijn pro-life vrouwen geen feministen. Vrouwen die achter de wetgeving staan die een limiet stellen aan de toegankelijkheid tot abortus kunnen niet claimen dat ze feminist zijn, want hun bijdrage schaadt arme en getinte vrouwen. Beide groepen worden vaak aangevallen door wetten, zoals in het Hyde Amendment, die overheidsuitgaven weerhoudt van het financieel steunen van abortus procedures.
De meeste gedupeerde vrouwen zijn slachtoffer van de geldstop voor Planned Parenthood, een besluit waar pro-life groepen met vrouwen voor hebben gepleit. Drie kwart van de Planned Parenthood patiënten hadden een inkomen die 150 procent of lager onder het landelijke armoedelevel lag, aldus FiveThirtyEight. Ongeveer zestig procent van die patiënten krijgen gratis of sterk in prijs gereduceerde service via Medicaid of Title X. Vrouwen die hiermee instemmen kunnen niet zeggen dat ze feminist zijn want ze handelen simpelweg met twee maatstaven.
We mogen onze idealen niet losmaken van ons feministisch werk. Feminisme draait om verschillende toewijdingen, maar allemaal draaien ze om het beëindingen van onderdrukking.
Zo neigt het feminisme bijvoorbeeld steeds meer naar het intersectionele door zich te houden aan marges, waar getinte, Moslim, autochtone, transgender, queer en arme vrouwen toe behoren. Wat betreft inclusiviteit is het feminisme bezig om nieuwe commitments te vormen.
Een van die toewijdingen is het tegengaan van Zionisme, een controversiële beweging die teruggang ontlokte van Bustle's politiek editor Emily Shire, Kabas en anderen. Er is geen ruimte voor Zionisme in het feminisme, omdat Palestijns-Amerikaanse activiste Linda Sarsour aan The Nation vertelde dat '[Palestinian] women are oppressed in many ways, including lack of health care and poverty.'
De Palestijnse bezetting schaadt Palestijnse vrouwen - punt. Als Zionisme gevaarlijk is voor sommige vrouwen, dan kan het absoluut niet tot een feministisch standpunt behoren. Feminisen moeten allereerst hun tijd investeren in het construeren van een wereld die niet minderheden tegenwerkt. Dat is geen selectief proces. Het behoeft afrekening: je komt op voor alle vrouwen of geen vrouwen en dat gaat ook over het aanvechten van de vrijheid van Palestijnse vrouwen.
Er is geen redelijke oplossing in Palestina en Israel die vrouwen aan beide fronten onaangetast laat. Toch is het opkomen voor het bevrijden van zowel Palestijnse als Israelische vrouwen een centraal punt in het feminisme.
Vergelijkbaar, Islam fobie is een feministisch probleem, omdat het impact heeft op het leven van moslim vrouwen. Milieu-racisme wordt een feministisch issue, omdat de toegang tot schoon drinkwater een mensenrecht is dat gewaarborgd moet blijven. Politiegeweld wordt een feministische probleem, omdat vrouwelijke slachtoffers vaak worden genegeerd. Genoeg (getinte) vrouwen rouwen om het verlies van hun vaders, broers, neven, ooms en vrienden die zijn vermoord. Transgender rechten worden een feministisch topic, omdat zij dus worden bedreigd (met de dood).
Iedere vrouw kan een feminist zijn. De feministische beweging wordt versterkt op het moment dat de wereld inclusief is. Maar niet alles wat een vrouw doet is feministisch omdat ze dat toevallig zegt. Je kunt een T-shirt dragen die je participatie aan de beweging insinueert, echter als je woorden en (nog belangrijker) daden dit statement tegenspreken, ben je GEEN feminist.
