Bazaars Digital Content Manager Emma Vloeimans (32) deelt elke paar weken haar hersenspinsels in een column over wat haar bezighoudt.
Emily die een pony knipt, Emily die verliefd is op Gabriel maar tegelijkertijd een relatie met Alfie heeft, Emily die niet kan kiezen tussen twee banen... En dan hebben we het nog niet eens over de verschrikkelijke over-de-top product placement van McDonald's in aflevering één, waar de fastfoodketen hoogstwaarschijnlijk miljoenen voor heeft neergeteld. Ondanks mijn ergernissen kan ik maar niet stoppen met kijken naar hitserie Emily in Paris, en was ik stiekem héél blij om te horen dat er meer seizoenen op de plank liggen. Het doet me afvragen: waarom zijn we, ondanks de felle kritiek op de serie, zó massaal fan van Emily in Paris?
10 gedachten die ik had tijdens het kijken van de eerste afleveringen van Emily in Paris seizoen 3 >
Mijn haat-liefdeverhouding met Emily in Paris
Emily's besluiteloosheid is absoluut het belangrijkste thema van de serie. En zonder al te veel spoilers te geven, leidt dat niet tot de uitkomsten die ze had gehoopt. Althans, niemand weet precies waarop Emily Cooper hoopte, inclus zijzelf.
In 2020 beloofde de Netflix-serie een moderne, Europese variant op Sex and the City te worden, maar is bij nader inzien allesbehalve. En in tegenstelling tot Carrie Bradshaw - die vooral aan zichzelf denkt - heeft Emily Cooper iets sympatieks; een gave die bijna is te vergelijken met Daphne Sullivan uit The White Lotus seizoen 2. Wat er ook tegen Emily wordt gezegd, ze slaat zich er doorheen. Een vriendin die een boyfriend bond verbreekt? Emily is de laatste die klaagt, en zet haar eigen ego aan de kant. Een grote klant als McDonald's die binnengesleept kan worden om het nieuwe bedrijf van Sylvie te redden? At your service - ze zet er zelfs haar eigen relatie voor op het spel, maar dan wel zonder dat ze het zelf inziet. Haar overdaad aan pleasen van anderen zorgt ervoor dat je je tegelijkertijd ergert én met haar sympatiseert. Een gave, als je het mij vraagt. Bij het zien van de eerste aflevering zat ik meermaals met kromme tenen en de gedachte: kies nou eens voor jezélf. Misschien komt de ergernis uit het feit dat veel vrouwen zich kunnen herkennen in de dienstbare houding van Emily, of misschien wordt de ergernis opgewekt van de outfits die ze draagt - die overigens net zo kleurrijk zijn als haar opgewekte karakter.
Outfits Emily Cooper
Misschien geniet ik nog wel het meeste van de on-point analyses van mijn favoriete Instagram en TikTok-account: ideservecouture. Na het kijken van elke aflevering bekritiseert hij Emily's outfits, net als die van de andere personages. 'This is definitely one of the worst looks I've ever seen in Emily in Paris', start hij zijn review van de tweede aflevering mee. 'If you want to experience how bad it is, go to season three, episode two.' De omschrijving van Emily's top als een 'kruising tussen een zebra en een vleermius' is hier zeker op zijn plek. Net als Hanan Besovic (eigenaar van bovenstaand account), ben ik van mening dat Sylvie de bestgeklede vrouw van Emily in Paris is. Al doet Camille Razat daar in aflevering één niet voor onder. In een van de eerste scènes draagt ze Maison Margiela tabi-boots, een groot Balmain bomberjack en oversized jeans - wat mij betreft kan, nee móet, Emily hier een voorbeeld aan nemen. Dat Sylvie en de über-Amerikaanse Madeline dezelfde jurk dragen naar een belangrijk event, bewijst maar weer dat smaak niet te koop is, bewezen door de misplaatste overaccessorizing van Madeline. Kijk naar en leer van Sylvie: de jurk spreekt voor zich.
Dit artikel gaat verder onder de video.
Het Emily in Paris-effect
Maar wat is dan precies het Emily in Paris-effect? Waarom is het een serie you hate to love? De verhaallijn is deels voorspelbaar, deels afgezaagd, maar tegelijkertijd alles waarop je hoopt. Misschien zijn het de tegenstellingen in het leven waar we iedere dag dwars doorheen denderen zonder ze op te merken, misschien wakkert de serie precíes de zaken aan die we liever zelf niet onder ogen zien. Of misschien is het wel gewoon een serie die lekker wegkijkt zonder dat je er al te veel bij na hoeft te denken. We krijgen hoe dan ook een kijkje in de 'droomwereld' (die, toegegeven, af en toe meer wegheeft van een nachtmerrie) van een jonge Amerikaanse vrouw die haar ambities achterna jaagt in Parijs. Er is geen pandemie, geen oorlog en er zijn geen andere nare zaken die haar werkelijkheid vertroebelen, en juist dat maakt de serie misschien wel zo fijn. Wat het ook is, één ding is zeker: ik binge vanavond ongegeneerd verder.
