Toen Annechien Steenhuizen in 2013 voor het eerst het NOS Journaal van acht uur presenteerde, schreef Patty Brard in een column: 'Kan ze even die klem uit d'r oor halen?' Dat ging ze dus sowieso NIET doen. Annechien lacht haar hese lach. Ze mag dan keurig in de plooi dagelijks de Nederlandse huiskamers binnenkomen, ze laat zich niet de wet voorschrijven. No way. Wat de vraag doet rijzen: wie is Annechien echt? Wat vind ze van haar werk? En heeft Annechien Steenhuizen een man en gezin?
Interview Annechien Steenhuizen
Wat wil jij eigenlijk uitstralen op tv, Annechien?
Annechien: 'De presentator uithangen wil ik in elk geval niet. Ik probeer zoveel mogelijk mezelf te zijn, zonder een rol te spelen. Mensen zeggen weleens: je kijkt zo serieus op tv! Dan denk ik: ik kan moeilijk met een glimlach vertellen hoeveel mensen er op de vlucht zijn voor oorlog, of dat er een aanslag is gepleegd…'
Ooit was je een van de bijdehante Jakhalzen bij DWDD. Heeft het NOS Journaal je veranderd?
'Gevormd denk ik wel. Je kunt geen standpunt innemen of kritisch zijn, je brengt het nieuws. Het gaat erom zo objectief mogelijk te zijn. Natuurlijk vínd je zelf wat, maar dat moet je uitschakelen.'
Annechien en het NOS Journaal
Over welke dingen in het nieuws maak jij je persoonlijk druk?
'De klimaatverandering. Mensen wuiven het vaak weg, maar het is een enorme trein die maar doordendert. Dat vind ik heftig, helemaal sinds ik moeder ben. Verder heb ik me opgewonden over het hele metoo-verhaal. Persoonlijk heb ik nooit zoiets meegemaakt. Natuurlijk krijg je weleens een vrouw-onvriendelijke opmerking, maar ik heb een vrij grote muil. En ben niet op mijn mondje gevallen zeg maar. Ik vind het ongelooflijk dat machtige mannen en vrouwen denken dat ze alles maar kunnen flikken.'
Krijg je door je werk niet een heel somber wereldbeeld?
'Sommige dingen komen keihard binnen. Toen de MH17 neerstortte, in 2014, was ik zwanger van Riff, mijn jongste. Het zou onprofessioneel zijn en ongepast om vol te schieten op tv, maar op de terugweg naar huis was ik wel geëmotioneerd. Een aantal weken later reed ik op diezelfde snelweg waar een paar uur eerder de lijkwagens reden: je bent wel een hele kille als dat je niet raakt. In dit werk zou je zomaar kunnen gaan denken dat de hele wereld naar zijn grootje gaat. Je ziet zoveel nare beelden, en dan ben ik nog selectief. Onthoofdingsvideo’s van niet nader te noemen terroristische organisaties hoef ik niet te bekijken, daar kan ik me zo al wel iets bij voorstellen.'
Wat me opvalt: in 'het wild' heb je een heel andere vibe dan op tv. Losser, stoerder, funkier ook.
'Het gaat niet om mij op tv, het gaat om het nieuws. Voor het NOS Journaal heb ik natuurlijk andere kleren aan dan in het dagelijks leven. Jurken draag ik wel, ik heb pas een lange geruite gekocht, tot op mijn enkels. Een andere favoriet is een knalgele van Stieglitz, met panterprint. Maar zoiets is veel te uitgesproken voor het Journaal. Daar draag ik eerder Claes Iversen, of MaxMara, maar ook net zo goed iets van Zara. Als ik andere programma’s presenteer, zoals Project Rembrandt, kan ik weer wat meer knallen.'
Annechien Steenhuizen man
Dat doe je ook als je verslag geeft van Eurosonic Noorderslag.
'Jaaaa, zo'n popfestival is ook geweldig om te doen. Mijn man Aaron en ik crossen heel Groningen rond op de fiets. De stad barst dan echt uit elkaar van de muziek. En als kers op de taart presenteer ik op zaterdagavond Noorderslag. Het is leuk om even niet in een studio te staan, het scherpt me in het spontane. De eerste keer ging ik overigens bijna over mijn nek van de zenuwen. Drieënhalf uur live tv, geen autocue, lappen teksten uit je kop kennen. Ik weet nog dat we vooraf met de crew aten, stamppot, en ik niks binnenkreeg. Toen heb ik mijn ouders gebeld. Mijn vader nam op en zei: ''Neem even een moment voor jezelf. Nu niet meer naar je teksten kijken, die ken je wel.'' Dat deed ik. Op mijn hotelkamer, even omkleden, nagels lakken, toen dacht ik: let’s do it.'
Mooi wel, je vader als coach. En onverwacht, je komt eerder over als iemand die niets vreest.
'Voor mij is het belangrijk om mezelf te overwinnen. Als ik ergens zenuwachtig van word, is het een teken dat ik het moet doen. Thuis hebben ze daar soms last van haha, als ik een programma voorbereid kan ik kortaf zijn, ben ik wat minder te genieten.'
Heb je wel eens een kapitale fout gemaakt?
'Alsof ik die dan nu ga noemen! Ik vind fouten maken vreselijk. Ooit hebben we eens een dingetje verkeerd geïnterpreteerd, over Poetin. Dan ga je op de slachtbank. En terecht: het moet goed zijn. Daar leer je van, een volgende keer denk je wel drie keer na voordat je iets opschrijft.'
Over naar je spiegelbeeld. Wat denk je als je in de spiegel kijkt?
'Raar haar! Dat denk ik vooral 's ochtends. Andere keren denk ik 'moe hoofd' of 'vrolijk hoofd'. IJdel kun je me niet noemen. Ik doe een klodder vet in mijn haar en dat is het. Eigenlijk ben ik wel tevreden. Mijn handen zijn misschien niet mijn beste feature, want niet heel vrouwelijk, maar ja, het zijn gewoon mijn handen. Wat ik wel belangrijk vind, is goed voor mijn lijf zorgen, ik sport veel, en wil fit zijn.'
Hoe vind je het om ouder te worden?
'Prima, alleen jammer dat we doodgaan hè? Dat je einde steeds meer in zicht komt. Met rimpels heb ik geen moeite, sterker nog: als ik een foto zie waarop ik een jaar of twintig was, denk ik echt: wat een babyface! Laatst sprak ik iemand uit de cosmetica die beweerde dat ik ooit vanzelf overstag zou gaan met botox. Je kent me niet, zei ik, dat zou ik never nooit doen. Ik hou juist van trekken in een gezicht, van kraaienpootjes.'
Wie is voor jou een voorbeeld binnen jouw vakgebied?
'Ik doe niet aan bewondering. Er zijn wel mensen die ik goed vind, maar ik wil geen namen noemen, dat voelt te beperkend. Ik hou ervan als journalisten scherp zijn, goed geïnformeerd. En als ze iemand aanpakken die uit zijn nek kletst.'
En ben jij voor anderen een rolmodel, denk je?
'Dat weet ik niet. Ik ben gewoon Annechien. Soms wordt er gezegd dat ik een BN’er zou zijn. Hou toch op, dat past niet bij me. Ik zie mezelf ook niet als het belangrijkste gezicht van het NOS Journaal: alle schakels zijn even belangrijk, anders heb je geen programma. De publieke kant van mijn werk vind ik niet altijd even fijn. Je bent toch je anonimiteit kwijt. Dat voelt soms onvrij. Al is het ook weer niet zo dat ik, als ik in de supermarkt loop, de flessen wijn onder in de kar leg met een zak boerenkool eroverheen. Daar zou je in kunnen verzanden, maar dat weiger ik.'
Annechien Steenhuizen gezin
Maar op een feest laveloos in een hoek liggen kun je je niet permitteren.
'Jawel, waarom niet? Staat niks over in mijn contract, hoor. Ik mag uit, ik mag een drankje, daar ga ik niet aan tornen, want dat ben ik óók. Of ik daar zin in heb, is een tweede. Mijn privéleven scherm ik af. Mijn kinderen zijn nog jong, ze kunnen nog niet kiezen of ze in de openbaarheid willen. Hoewel ik vrees dat ze het anonieme bestaan sowieso niet meer zullen kennen, met alle social media. Terwijl ik het juist heel gezond vind voor je geest om af en toe onbereikbaar te zijn. Dat is iets belangrijks wat we zomaar hebben weggegeven.'
Is het denkbaar dat jij in de toekomst weer achter de schermen verdwijnt?
'Absoluut. Niet uit onvrede, ik ben heel gelukkig met de situatie zoals-ie is op werk en thuis. Mijn man is aannemer, hij heeft een eigen bedrijf met een bevriende architect. Maar natuurlijk denken we soms: is dit het? Dat zal de fase zijn, die ballen moeten in de lucht, je hebt een grid nodig, anders red je het gewoon niet. Maar wie weet gooien we het roer een keer om.'
Wat wilde je vroeger worden, als kind?
'Madonna, haha. Ballerina, dat ook, of dierenarts. Pas toen ik een jaar of veertien was begon ik de journalistiek interessant te vinden. Het correspondentschap leek me wel iets, daar had ik een romantisch idee bij: de wereld over reizen en misstanden aan de kaak stellen.'
Wat kreeg je van je ouders mee?
'Je nuttig maken, niet te snel opgeven, deelnemen aan de maatschappij, daar werd wel op gehamerd bij mijn twee oudere broers en mij. Tegelijkertijd was de boodschap: ga niet voor het grote geld maar doe wat je leuk vindt en wat je past. Mijn vader werkte vijf dagen in de week, mijn moeder twee avonden, als verpleegkundige. Dat heeft wel impact gehad. Ik vind emancipatie belangrijk en heb het altijd vanzelfsprekend gevonden om te werken.'
Hoe oer-Hollands ben jij eigenlijk? Als je zei dat je Spaans was, geloofde ik het ook.
'Grappig dat je dat vraagt, want ik doe mee aan het programma Verborgen Verleden! Ze schijnen interessante dingen over onze familie gevonden te hebben. Mijn vader wordt pikzwart als-ie in de zon gaat, mijn moeder heeft ook iets donkers. Volgens mijn ene oma stammen we af van een groep zwarte friezen, dat waren zigeuners. Volgens mijn andere oma liggen onze roots bij de Spaanse inquisitie. Ik vind het geweldig dat het precies wordt uitgezocht.'
Dit interview met Annechien Steenhuizen verscheen eerder in Bazaars maartnummer 2019.
Heb je behoefte aan contact met like-minded vrouwen uit andere branches, die jouw netwerk vergroten? Meld je nu aan voor Harper's Bazaar Business Club voor maar €10 per maand en breid je netwerk flink uit.
