In shock door de Croc

Verketterd heb ik ze. Vierkant uitgelachen en beschimpt. Ik heb een erudiete Brit die ze zeer terecht 'the Teletubbies of the foot world' noemde te pas en te onpas geciteerd. Ik heb ze vergeleken met ovenwanten voor de voeten en orthopedische klompen. Ik heb ze rubberen libidokillers genoemd – de exacte reden waarom ik het zwarte paar dat mijn man ooit aanschafte onvindbaar heb verstopt. Hij had een volwassen vent in de Zwitserse alpen (ja, duh) ze zien dragen en hij vond ze 'wel grappig'. En ze zaten zo lekker.

Wat dat lekker zitten betreft: dat klopt. Als ik in het vakantiehuis van mijn ouders ben, en ik loop 's avonds nog even in het donker naar zee, dan draag ik – drumroll, hier volgt een grote bekentenis – de Crocs van mijn moeder wel eens. En het is dan alsof ik op wolken loop. Maar dat doe ik alleen als het geen-hand-voor-ogen-zichtbaar-aardedonker is dus. Want wat mij betreft kunnen volwassenen op Crocs het daglicht niet verdragen.

Voor kinderen vind ik het geen probleem, hoor. En voor verpleegsters met lange diensten en moeilijke voeten ook niet. Maar geen háár op mijn hoofd dat ik ze óóit in een context van mode en stijl zou dúrven plaatsen. Tuurlijk, de Birkenstock – ook al zo'n pretentieloze lelijkerd – had ik furore zien maken aan de voeten van het modevolk, en na een poosje volledig geaccepteerd. Iets minder fraai dan de platte witte sneaker vind ik ze, maar toch: karaktervol en charmant. De Adilette sportslipper zag ik een ijzersterke comeback maken aan de voeten van modemeisjes met geitenwollen sokken erin. En aan de voeten van mijn zoon, die ze nooit meer uit wil. Prima, ze zijn ook heel hip-ironisch koddig. Quirky but cool.

Och, zelfs plastic badslippers met glitters zoals getoond door Miu Miu en Prada wil ik best accepteren, zolang ik ze zelf maar niet aan hoef. Maar de Croc zou ik NOOIT nimmer NEVER ever gaan omarmen. Er zijn grenzen, ja? En ik ben toch Gekke Gerrie niet?

Maar, o wee mijn gebeente! De Croc heeft wraak genomen. Zoete wraak. Hij is vriendjes geworden met Carine Roitfeld, de global fashion director van Harper's Bazaar, en hij schittert op de vele pagina's van de modeshoot die ze voor het decembernummer maakte. Aan de voeten van de beeldschone Natasha Poly in het knaloranje nog wel, en in het groen aan de voeten van de knappe krullenjongen die naast haar poseert. Ik kan er niet omheen, de Croc is de Bazaar binnengedrongen. Ik hoop, ik bid en ik smeek dat ik deze trend kan negeren en niet op een dag in het volle licht en vol overtuiging de deur uitga als Croc Madame.

(Overigens beweert dit onderzoek dat Crocs slecht zijn voor de gezondheid. En daar heb je het. Het bestaansrecht van de Croc in één klap van tafel geveegd. Cheers.)