Misschien doet haar lange naam niet meteen een bel rinkelen, maar haar uitspraken zullen dat absoluut wel doen. Of haar markante stem. Want het is Chimamanda Ngozi Adichie die je hoort citeren uit haar essay We should all be feminists in Beyoncés hit ****Flawless, iets waar Chimamanda niet per se heel trots op is, want: 'Het is niet mijn type feminisme, want het is een soort feminisme dat tegelijkertijd nogal veel ruimte geeft aan de noodzakelijkheid van mannen,' vertelde ze de Volkskrant.

Wat ze ervan vindt dat de titel van haar essay prijkt op een T-shirt uit de eerste collectie van Maria Grazia Chiuri voor Dior blijft vooralsnog de vraag. Adichie houdt wél van mode, dat is een ding wat zeker is. De liefde voor kleren werd haar met de paplepel ingegoten door haar moeder Grace Ifeoma, de eerste vrouwelijke griffier aan de University of Nigeria, in hun woonplaats Nsukka. Als ze naar de kerk ging kleedde Grace zich in traditionele Igbo-gewaden, compleet met een gevouwen ichafu op haar hoofd en bonte omslagdoeken met kralen – liefst in paars, roze of rood. Chimamanda keek ademloos toe en leerde hoe belangrijk het voor Igbo-vrouwen is om goedverzorgd voor de dag te komen, ook wat werkoutfits betreft. Omdat je dan pas serieus genomen wordt, of zoals moeder het zei: omdat je er dan pas uitziet als een persóón.

Als tiener studeerde Adichie medicijnen en farmacie in Nsukka en liet ze kleren naar eigen ontwerp op maat maken bij de lokale kleermakers. Daarna verhuisde ze naar Philadelphia om er communicatie en politieke wetenschappen te gaan studeren. Eenmaal in de VS werd ze vreemd aangekeken. Ze was te overdressed, hoorde ze, waarna ze leerde ze dat ze in frivole kleding nooit serieus genomen zou worden als intellectueel. Stijve maar hardnekkige Westerse opvattingen waren het, waardoor ze fletse, wijde en ouwelijke kleren ging dragen en haar hoge hakken en uitbundige sieraden jarenlang in de kast liet – maar weigerde sneakers en slippers te dragen buiten sportveld en zwembad. Want zó Amerikaans wilde ze nou ook weer niet worden.

Lang verhaal kort: Chimamanda studeerde summa cum laude af, ging verder met creatief schrijven en Afrikaanse studies, verdiende diverse fellowships op Princeton en Harvard en begon als een dolle te schrijven. Een dichtbundel, een toneelstuk, vele korte verhalen, essays en drie succesvolle, prijswinnende en verfilmde romans later is ze eind dertig en wéét ze dat ze serieus genomen word. Sinds een paar jaar durft ze weer af te gaan op haar eigen smaak en waarden. 'Ik hoef niet langer te doen alsof ik niks geef om kleren. Wat ik geef er wel degelijk om. Ik hou van borduursels en texturen. Ik hou van kant en wijde rokken en ingesnoerde tailles,' schrijft ze in de Amerikaanse ELLE. 'Ik draag nu wat ik leuk vind, wat ik denk dat past en flatteert, waar ik een goed humeur van krijg. Ik voel me weer mezelf – afgezaagd maar wáár. Ik zie dit graag, een beetje grillig misschien, als terugkeren naar mijn roots.'

Kijk je nu naar de outfits van Adichie dan zie je trots en plezier. Afrikaanse waxprints, kralen en hoofddoeken, op maat gemaakte tops en jurken die haar vormen respecteren. Bomvol kleur, lef, stijl en karakter. Een schoolvoorbeeld van een garderobe summa cum laude.