Geef toe, want we zijn hier nu toch met vrouwen onder elkaar: ook jij hebt het wel eens gehad, dat je je afvroeg waaróm in hémelsnaam die broek met een maat 40 in het label maar niet dicht wilde. En ook jij hebt wel eens geschreeuwd, zij het hardop, zij het in gedachten, dat als dít shirt een M was, dat jij zeker de Grote Vriendelijke Reus was, want mooi dat dat niet kon kloppen.
En toch ergens een tikkie wanhopig vraag je je af wat er toch mis is met je lijf.
Het antwoord: he-le-maal niets.
Er klopt namelijk geen hout van de maatvoering die wordt gehanteerd. Sterker nog: de labeling is zelfs ronduit arbitrair te noemen. Je hebt namelijk zoiets als vanity sizing, dat zich laat vertalen als ijdele maten. Oftewel: de kleding wordt dusdanig (kleiner) gelabeld, dat je er ene goe dgevoel aan over houdt ('yay, ik pas in een M!', ook al is het gewoon een maat L, waar ook niets mis mee is). Ook retailers doen daar dapper aan mee.
De beroemde size 0, bijvoorbeeld? Die bestond vroeger op de maattabel niet eens, dat is iets van de laatste jaren. De maten worden dus kleiner en kleiner, terwijl de mensen die erin moeten eigenlijk groter en groter worden. Amerika voerde in 1939 de maattabel in, waarvoor de maten werden gemeten van blanke en doorgaans arme vrouwen. Niet bepaald een afspiegeling van de maatschappij, dus, laat staan van de maatschappij anno 2016.
Goed om te weten: het ligt dus niet aan jou, en ook niet aan die taart van vanmiddag, noch aan dat wijntje van vorig weekend, noch aan die pizzapunt van donderdagavond: het ligt aan De Indstrie.
Om dat te verduidelijken, maakte Vox het volgende filmpje:
[youtube ]
https://www.youtube.com/watch?v=7QwlT5f7H1c[/youtube]
