Brigitte Bardot droeg 'm, Jackie Kennedy was fan, en Grace Kelly stelde dat de sjaals van Hermès 'sleepy dreams painted on silk' zijn. (Fijne achterban wel.) Wie had kunnen bedenken, dat toen het Franse modehuis in 1937 zijn zijden Carré beklonk het ding uit zou groeien tot 's werelds gewildste (naar het schijnt gaat er elke twintig seconden een over de toonbank) en meest iconische sjaal die bijna tachtig jaar na dato nog steeds van vandaag is. En wie had kunnen bedenken dat er in het ogenschijnlijk doodsimpele concept van de Carré, lees: een vierkante lap twill zijde van negentig bij negentig centimeter, twee jaar gaat zitten voor-ie überhaupt over een toonbank mag vliegen. Niet mis. Maar, dan heb je wel de knapste sleepy dream op het allerbeste zijde.
Hermès-man en sympathiekerd Kamel Hamadou, die als hoofd communicatie al dertig jaar enthousiast zijn verhaal doet over de zijden sjaals van het modehuis, gunt ons een kijk in de keuken waar-ie zo verknocht aan is: die van de zijdeateliers in Lyon. Nu had een retourtje Lyon natuurlijk hartstikke leuk geweest (hier spreekt een fan), maar de Hollandsche Manege in Amsterdam is ook verre van verkeerd. Speciaal voor Festival des Métiers, de bejubelde en reizende tentoonstelling waarin Hermès zijn verschillende ambachten etaleert, is er een aantal Franse ateliers van het modehuis verplaatst naar onze hoofdstad. Waaronder dus het zijdeatelier.
En zo kwam het dat Kamel (die voor de gelegenheid een oranje stropdas had omgeknoopt) Bazaar alles leerde over die iconische lap twill zijde van negentig bij negentig. We noteerden dat het intensieve productieproces begint met een thema dat door dames en heren Hermès voorgelegd wordt aan team Art Direction in Parijs. En dat er daarop een veertigtal tekenaars in het potlood klimt om hun interpretatie van dat thema op papier te zetten. En dat er voorts de beste krenten uit de pap worden gehaald en naar Lyon gestuurd. En dat dat grapje zes maanden tijd kost. Poe hee.
We noteerden (en aanschouwden) dat Hermès er tot op de dag van vandaag een traditionele verftechniek op na houdt die niet alleen reuze tijdrovend en peperduur is, maar ook het neusje van de zalm schijnt te zijn. We noteerden dat er om de sjaal te kunnen inkleuren mallen gemaakt moeten worden. Per kleur een mal. Stel, Hermès kiest een tekening met 27 kleuren, dan betekent dit dat er 27 verschillende mallen gemaakt moeten worden, en de sjaal 27 verfbeurten krijgt (om nog maar een cijfer op te gooien: er zijn een slordige 75.000 kleurnuances voorhanden). Ga er maar aan staan - en bekijk dit filmpje maar 'ns.
Goed. Inmiddels zijn we een flink aantal maanden onderweg, maar nu begint het gedonder pas echt (zijn we er nog?): 'Donc, écoute moi bien,' zegt Kamel terwijl-ie met zijn wijsvinger zwaait (hij weet het goed te brengen), 'parce que ça c'est important.' Waarna zich een verhaal ontvouwt over het weefproces van de zijden carrés. En vooral over hoe de zijdevlinders in Brazilië elk pak hem beet driehonderd eitjes leggen, dat een cocon 1500 meter zijdedraad oplevert, er in een sjaal driehonderd cocons gaan en dat dat omgerekend 450 kilometer aan draad is. 'Da's van Amsterdam naar Parijs,' stelt Kamel trots. 'Als er iets luxe is aan Hermès, is het wel de tijd die we in een product steken. Om topkwaliteit te waarborgen en iets te maken dat een leven lang meegaat,' aldus Kamel die ondertussen zijn favoriete sjaal omhoog houdt. 'Dit is Pani La Shar Pawnee. Pani voor intimi. Dertig jaar is-ie!'
Ondertussen zou je een indruk moeten hebben van de bijzonderheid van de sjaal, en van de liefde en tijd die erin zit. Wil je nou zelf 'ns zien hoe zo'n Hermès-sjaal wordt gemaakt, of een zadel, horloge, juweel, stropdas, of tas van het modehuis, of wil je Kamel Hamadou gewoon eens de hand schudden (aanrader), wip dan zeker even binnen bij de Hollandsche Manege waar Festival des Métiers tot en met 10 april en helemaal gratis te bezoeken valt. Meer informatie vind je hier.
