Dit boek gaat niet over mode, van de hand van uw hoofdredacteur, onder anderen, en met een topstuk van Vincent Bijlo, dat we hieronder vast prijsgeven.
Kleren, wat waren nou helemaal kleren? Ik had een huid die als een precies passende jas om me heen zat. Waarom zou ik die moeten inpakken in lappen stof? 's Winters kon ik me er nog wel iets bij voorstellen, althans, buiten. Kleren hielden kou tegen, maar binnen waren ze nergens voor nodig. Binnen was het ook 's winters 20 graden.
'Het hoort zo,' zei mijn moeder, 'iedereen draagt kleren.'
Ik ging op voelonderzoek uit en inderdaad, alle mensen die mij onder handen kwamen waren gehuld in stof. De meesten droegen een soort lakens, waar ze knoopjes op hadden gezet, dat noemden ze shirts, jurken of overhemden. De bovenste knoop van zo'n overhemd moest je niet dichtdoen, want dan stikte je. Dan ging je dood en zou je nooit meer een overhemd kunnen aandoen.
Van dekens maakten ze dingen die je over je hoofd moest aantrekken, truien. Als je ze 's avonds uittrok, knetterden ze, als sterretjes met oudejaar. Dat rook heerlijk, naar laat opblijven en vuurwerk. Je had ook truien die van gordijnen waren gemaakt of van het tafelkleed dat bij oma op de eettafel lag.
Broeken waren gemaakt van oude tenten, dat wist ik zeker. Onze tent, waarmee we elke zomer drie weken in de regen op Vlieland stonden, een loodzwaar ding dat toch een keer was omgewaaid, voelde precies zo aan als die broeken. Men gebruikte toen nog canvas voor tenten, tegenwoordig voelen tenten aan als regenjassen.
Het waren stomme, onhandige vodden, kleren. Zelfs 's nachts moest ik iets aan, een pyjama, een belachelijk ding. Na een paar dagen rook hij al muffig, omdat hij nergens voor nodig was. Je lag in bed toch al lekker warm. Zodra mijn moeder mij met een stempelkus op mijn voorhoofd welterusten had gewenst en de slaapkamerdeur achter zich had dichtgetrokken, kwam ik uit bed en trok ik mijn pyjama uit. Met pyjama aan in bed liggen vond ik net zoiets als zwemmen met kleren aan. Dat deed je alleen als je moest afzwemmen voor je diploma. Afslapen hoefde ik niet te doen, ik sliep heerlijk zonder diploma, dus die pyjama was nergens voor nodig.
De klerenobsessie van de zienden liet me niet los. Zienden, bedacht ik, houden niet van blote mensen. Zienden dragen kleren omdat ze bepaalde dingen niet willen zien. Ze verhullen met die kleren wie ze zijn, omdat ze zich schamen. Ik kende toen de woorden schaamhaar en schaamstreek nog niet, maar ik had ze al feilloos door. Leer mij de zienden kennen.
Helemaal belachelijk vond ik het feit dat ze ook nog eens heel veel geld verdienen aan die kleren. Daarvoor hebben ze het begrip 'mode' bedacht. Als iets 'in de mode' is, kopen heel veel mensen het. Dan lopen er in Nederland twee miljoen mensen rond in een exclusief jasje, of een kek, hip jurkje. Op een gegeven moment raakt het dan 'uit de mode', omdat te veel mensen het dragen. Gooi het betreffende kledingstuk dan nooit weg. Het komt gegarandeerd weer een keer 'in de mode', dan heb jij het al in huis.
Of je het dan nog kunt dragen is een tweede, zienden hebben namelijk de neiging naarmate ze ouder worden steeds dikker te worden. Dat komt omdat ze, zodra ze eten zien, het in hun mond willen stoppen. Daar kunnen ze niets aan doen, dat is evolutionair bepaald.
Ik ben, ondanks mijn klerenbezwaren, geen naturist of nudist geworden. Ik ben getrouwd met een ziende vrouw die houdt van leuke kleren. Zij mag bepalen hoe ik eruitzie. Ik kan dat gerust aan haar overlaten. Ze is niet saai dus ze houdt van kleurige kleren. Ik heb maar twee eisen. Ik wil niet dragen wat iedereen al draagt en mijn kleren moeten lekker zitten. Ik vertrouw haar blind, want als ik voor lul loop, loopt zij het ook.
