Bill Cunningham: 'The noted and extraordinarily cheerful veteran New York City fashion photographer,' schrijft de een. 'To see a Bill Cunningham street spread was to see all of New York,' zegt de ander. En zo is het. Correctie: was het, want de meest legendarische modefotograaf van New York, misschien wel van de wereld, is gisteren op 87-jarige leeftijd het hoekje om gegaan.
Bijna veertig jaar werkte-ie als modefotograaf voor The New York Times, die Cunningham een toegewijd kroniekschrijver van de mode noemt. En, slaat diezelfde krant de spijker op zijn kop (als we het toch hebben over rake Cunningham-beschrijvingen): 'He turned fashion photography into his own branch of cultural anthropology on the streets of New York, chronicling an era's ever-changing social scene for The New York Times by training his busily observant lens on what people wore — stylishly, flamboyantly or just plain sensibly.'
En dat deed-ie, chronicling an era's ever-changing social scene, op zijn fiets, in de straten van New York en immer in zijn blauwe Franse arbeidersjas, kaki broek en op zijn zwarte stappers. Altijd modest om het hoekje, maar altijd scherp (doch redelijk kromgetrokken), en op de uitkijk, en hartstikke klaar om toe te slaan en met zijn Nikon een volgend modestatement op de kiek te zetten. Het resultaat van zijn verdiensten kon je elke week in The New York Times vinden, waar Cunningham sinds 1978 de gevierde stijlcolumn On The Street vulde. Mensen dirkten zich op voor Bill. Van een ordinaire stoep wist-ie een extraordinaire stoep te maken. Een doodnormale straat toverde-ie om tot een catwalk.
'Nothing escaped his notice: not the fanny packs, not the Birkin bags, not the gingham shirts, not the fluorescent biker shorts,' schrijft The New York Times. 'At the Pierre hotel on the East Side of Manhattan, he pointed his camera at tweed-wearing blue-blood New Yorkers with names like Rockefeller and Vanderbilt. Downtown, by the piers, he clicked away at crop-top-wearing Voguers. Up in Harlem, he jumped off his bicycle — he rode more than 30 over the years, replacing one after another as they were wrecked or stolen — for B-boys in low-slung jeans.'
Geen plek waar-ie niet kwam, dus. Sterker nog: Cunningham was zo'n bekend gezicht dat de New York Landmarks Conservancy 'm in 2009 de erestempel Living Landmark gaf. Geen grap. Echt gebeurd. Maar beslist niet iets waar je Cunningham aangenaam mee kon verrassen. 'He wanted to find subjects, not be the subject. He wanted to observe, rather than be observed.'
Geliefd was-ie. En altijd goedgemutst. En nederig. Voor wie de documentaire Bill Cunningham New York heeft gezien, weet dat dat klopt als een bus. Dan weet je dat Cunningham ondanks een knoeperd van een modecarrière bomvol schitterende ijkpunten (hij kreeg een Légion d'Honneur, wat zoveel is als: de hoogste en belangrijkste Franse nationale onderscheiding) een broertje dood had aan poespas en gedoe. 'Although he sometimes photographed upward of 20 gala events a week, he never sat down for dinner at any of them and would wave away people who walked up to him to inquire whether he would at least like a glass of water,' aldus The New York Times.
Over geld dacht-ie als volgt: 'Money's the cheapest thing. Liberty and freedom is the most expensive.'
Afijn. Het mag maar duidelijk zijn dat de modewereld een supericoon armer is. Laten we de boel afsluiten met een paar mooie zinnen van de Amerikaanse Bazaar:
'It wasn't just the inspiring style Cunningham was able to capture in the most unexpected of places that made him so legendary; it was the smile of pure joy on his face as he captured the perfect fashion shot. It was the magic of seeing him ride by on his bicycle wearing his signature blue French workers jacket and khaki pants. It was the lasting impact he managed to leave on anyone who ever had the opportunity to witness him at work.'
