Zij zeiden De Pil gedag

'Eigenlijk was ik op mijn twintigste al toe aan een alternatief. Regelmatig kreeg ik te maken met stemmingswisselingen en had ik last van kloppende hoofdpijn. Toch heb ik er nog twee jaar over getwijfeld, het is immers best een geruststellende gedachte dat je iedere maand zeker weet dat je niet zwanger bent.

Uiteindelijk heb ik op advies van de dokter gekozen voor een lichtere pil. Bleek voor mij de beste oplossing, ik vond dat gewroet in de baarmoeder om er een stuk koper in te hangen maar niets en ook dat gepruts met een condoom is niet mijn ding.

Toch was het wel even wennen aan deze nieuwe pil. De eerste maanden kreeg ik ineens een hele rits jeugdpuistjes en had ik last van tussentijdse bloedingen. Maar inmiddels is dat allemaal voorbij en ben ik blij met mijn keuze.'

'Iedere maand was het weer raak: buikpijn, hoofdpijn, hevige bloedingen, depressieve gevoelens en angstaanvallen. Na 7 jaar besloot ik dat het genoeg was geweest en maakte ik een einde aan de pil.

Eerst was ik nog sceptisch. De dokter zei dat 'het slikken van de pil echt geen invloed kon hebben op mijn pijn en angstaanvallen'. Kortom: ik stelde me aan en moest maar genoegen nemen met mijn maandelijkse ongemakken. Da's makkelijk praten voor een man. Dus besloot ik zelf maar op onderzoek uit te gaan.

Ik kwam uit bij het anticonceptiestaafje. Juist, zo'n implantaat dat in je arm geplant wordt en je drie jaar lang beschermt tegen zwangerschap. Puik spul, moet ik zeggen, want ik krijg een geleidelijke hormoonafgifte zonder de dagelijkse pieken en dalen. En wat denk je? Geen klachten meer, afgezien af en toe een beetje hoofdpijn, maar da's best normaal.

Toch kan het in het begin vervelend zijn, je hebt namelijk geen stopweek meer en dus geen invloed over de timing van je menstruatie. Altijd even de nodige middelen meenemen dus, maar verder prima!'

'Toen ik mocht stoppen met zware medicijnen voor mijn schildklier voelde ik dat mijn lijf een medicinale detox nodig had. Weg met al die rommel. En dus ook met de pil, die ik al 16 jaar slikte. Ik had me nooit verdiept in wat ik er allemaal mee binnen kreeg, ben dus ook niet bang gemaakt door allerhande verhalen, ik vond het gewoon een mooie aanleiding om alle pillen eens voor gezien te houden.

Wat volgde was een openbaring: het leek wel alsof de pil- en ik had niet eens zo'n zware- bij mij als een soort antidepressiva fungeerde. Het vlakke was van mijn gevoel af: ik voélde weer. Dat had zo zijn voordelen, zeker libidotechnisch, maar ook wel nadelen: zo vlak voor mijn periode kan in hysterisch in huilen of woede uitbarsten. Maar alles beter dan dat vlakke gevoel van toen.

Andersom komt kennelijk ook voor: een vriendin van me bestempelde zichzelf als 'labiel', totdat ze stopte met de pil. Zij is nu juist veel stabieler in haar gevoelens, en barst juist niet meer om het minste of geringste uit in janken of woede. Linksom of rechtsom: de pil - of hormonen in het algemeen - doet dus wat met je gevoelens. Of beter gezegd: deed, want ik ga er niet meer aan. Dan maar condooms of living on the edge.'

'Op een dag in november vorig jaar besloot ik dat het mooi geweest was. Na vijftien jaar de pil, hier en daar afgewisseld met weinig succesvolle alternatieven als de hormoonpleister (hallo berglandschap op voorhoofd) en de Nuvaring (hallo random naar beneden zakkend ellendeding), hield ik ermee op. Geen hormonen meer voor mij.

Ik speelde al een tijdje met de gedachte. Elke stopweek ging ik anderhalve dag dood van de hoofdpijn. Goed. Ik stopte met de pil en mijn vriend en ik besloten om in de tussentijd dan maar condooms te gebruiken. Leuk, maar condooms zijn niet mijn vrienden. Ze zijn ongezellig, verpesten de intimiteit en hebben altijd het risico tot scheuren, met alle gevolgen van dien. Kortom: er moest een langetermijnoplossing komen.

Maar het bleek een lastig proces. Wie laat iets doen, en wat dan? In eerste instantie leek het mij het beste als mijn vriend zich zou laten steriliseren. Hij wil geen kinderen, weet dat 99% zeker, heeft daar nota bene al eerder een relatie op zien stuklopen… Maar toch voelde dat voor hem als unfair. 'Waarom moet ík iets doen, omdat jíj geen maatregelen neemt?' Hij wist zelf ook wel dat dit geen eerlijke gedachte was, ík heb immers de afgelopen vijftien jaar al hormonen in mijn mik geduwd. Voor mij voelde het dan ook net andersom: 'Waarom wil jij niks doen, en moet ik het alwéér opknappen?!'

De oplossing: we gaan allebei iets doen. Ik kies voor de koperspiraal, hij voor de sterilisatie. Misschien raar, misschien dubbelop, maar aan de andere kant ook juist zuiver. Zo maken we beiden onze éigen keuze, over ons éigen lijf. Na een lang en pittig gesprek was de huisarts (met nog steeds enig voorbehoud) overtuigd, en kregen we de doorverwijzingen.'