De 17 meest schandalige momenten in de Olympische geschiedenis

Dat er in 1896 al sprake was van vals spel, blijkt uit het feit dat tijdens de marathon van de Spelen in Athene de Griekse atleet Spyridon Belokas besloot om een stuk af te snijden. Zo halverwege de race pakte hij zijn paard en wagen om sneller bij de finish te komen. Maar zelfs met die 'enorme' voorsprong eindigde hij op de derde plek.

Twintig jaar voordat de Amerikaanse vrouw naar de stembus mocht kon zij zich al wél aanmelden voor de Olympische Spelen. Dat veroorzaakte een flinke rel, omdat Amerika het eerst land was die vrouwen het veld op stuurde. Schande! sprak de wereld. Ze mochten alleen meedoen aan tennis, paardrijden, zeilen, croquet en golf. De Amerikaanse Hélène de Pourtalès was de eerste vrouw die een gouden medaille binnensleepte, met zeilen.

Tijdens de 100 meter sprint verloor de Poolse favoriet Stella Walsh van de Amerikaanse Helen Stephens, die goud wist te behalen. Dit uiteraard tot grote onvrede van de Poolse fans. Die waren zó kwaad dat ze simpelweg niet konden geloven dat Stephens een vrouw was. Eh, oké... Sportief als Stephens was, liet ze een test doen, waaruit toch waarachtig bleek wel degelijk een vrouw te zijn.

Mooi, en weer door, zou je denken. Of toch niet? Tientallen jaren later werd de Poolse Stella Walsh neergeschoten in een winkelcentrum en werd er autopsie gepleegd. Wat bleek? Stella Walsh was al die tijd een man, niet Helen Stephens. Snap je?

Nee, rennen zonder schoeisel was nog geen trend in 1960. Maar de blote voeten van de Ethiopische Abebe Bikila waren wel even mooi hét gesprek van de dag, nadat hij er de marathon op won. Bikila bleef er heel koel onder, dit was immers de manier geweest hoe hij had getraind.

In 1960, de tijd voordat high-tech bepaalde wie de winnaar was, moesten juryleden een goed stel ogen hebben. Die werden op de proef gesteld tijdens een freestyle zwemrace, waarin de Amerikaanse Lance Larson en de Australische John Devitt nagenoeg gelijk eindigden. De juryleden konden het maar niet eens worden en na een dag discussiëren besloten ze de gouden plak uit te reiken aan Devitt. Jaren later bleek toch dat Larson die medaille verdiende. Oeps.

Weer een schandaal met een Poolse Olympiër, wat is dat toch? Nou goed, Ewa Klobukowska, een Poolse sprinter (hier rechtsboven met de bronzen medaille), deed mee aan de 4 keer 100 meter en de 100 meter sprint. Tot haar grote vreugde won ze een bronzen en gouden medaille. Maar weer werd er getwijfeld aan het geslacht. Na een test in 1967 bleek dat Klobukowska een man was en dat hij zijn medailles moest inleveren. En weer is dit niet waar het verhaal eindigt. Nadat Klobukowska beviel van een zoontje moest men toch echt concluderen dat ze geen man en ook geen vrouw was. Maar Klobukowska kreeg de medailles niet terug.

Het lijkt erop dat deze man ver voorop de andere marathon renners ligt en dat hij met groot gemak de gouden plak binnenhaalt. Niets is minder waar. Eigenlijk is dit gewoon een Duitse student die even een grap uit wilde halen. De echte winnaar was de Amerikaanse Frank Shorter.

Tja, wat verwacht je midden in Mexico in de jaren 70? 1968 was uiteindelijk het jaar waarin een Olympische atleet voor het eerst drugs gebruikte. Het was de Zweedse Hans-Gunnar Liljenwall die betrapt werd op alcoholgebruik en zijn bronzen medaille moest inleveren. Nu is alcohol voor velen niet echt een prestatiebevorderend middel, maar toch: drugs is drugs.

Polstokhoogspringen was zijn ding, maar dat is niet waar Władysław Kozakiewicz mee de boeken in ging. Nadat hij een gouden medaille binnensleepte, maakte hij een bras d'honneur (zeg spierballen) gebaar naar het juichende publiek. Een daad die hem bijna zijn gouden medaille kostte.

Het ging er vuil aan toe, tijdens de 3000 meter race in 1984. De Amerikaanse Mary Decker kwam in botsing met de Zuid-Afrikaanse Zola Budd en viel met haar neus op het gras. Decker gaf direct de schuld aan Budd en Budd aan Decker. Wie uiteindelijk de schuldige is, blijft vooralsnog een raadsel.

Madeline de Jesus was niet blij toen ze vanwege een blessure niet mee kon doen aan de hink-stap-sprong tijdens de Spelen in Los Angeles. Uit frustratie stuurde ze haar tweelingzus Margaret. Maar die laatste viel al snel door de mand en werd gediskwalificeerd.

He Kexin was er al vroeg bij. Op haar 16e won ze twee gouden medailles voor China, maar er werd flink gespeculeerd over haar leeftijd. Hoewel in haar paspoort te lezen was dat ze 16 was, waren er andere registratiesystemen die konden aantonen dat ze 14 was. 'Mijn echte leeftijd is 16 en het maakt me niets uit wat mensen zeggen,' verklaarde Kexin. En bij die uitspraak besloot het Olympisch comité het te laten.

Nog zo'n agressieveling. Dit keer was het de Cubaanse Angel Matos die door het lint ging, nadat hij gediskwalificeerd werd voor het te lang doorgaan met de taekwondowedstrijd. Dat pikte de Cubaan niet en daarom besloot hij op de vuist te gaan met twee leden van het Olympisch comité. Sindsdien zijn hij en zijn coach verbannen van de Spelen.

Dikke pech voor de Zuid-Koreaanse schermster Shin Lam. Eigenlijk stond ze één punt voor op de Duitse Britta Heidemann, toen de klok pardoes een paar secondes extra rekende. Dit in het voordeel van Heidemann, die Lam nog net wist te verslaan.