Het was een wonderlijke aflevering gisteren, van Ik Vertrek. Een warrige aflevering vooral, die begon met de introductie van een merkwaardig trio mensen: de hoofdpersoon, pedicure-met-dertig-jaar-ervaring Judith uit Loosdrecht, haar hartsvriendin-met-reuma Ilona en verre vriend Patrick, die in Luxemburg een bed & breakfast runde en om niet nader gespecificeerde reden wat pegels achter de hand had, waarmee hij een Luxemburgse camping had gekocht die Judith zou gaan pachten.
Om Judith, een soort echo van Natasja Froger, in haar oude habitat te portretteren werd ze gefilmd terwijl ze een klant onder handen nam: een man met een paarse stropdas die met blote voeten in haar behandelstoel lag. De klant in kwestie had last van overtollig eelt, moeilijke voeten in het algemeen, een hamerteen en te lange nagels. Too much information, dacht ik nog, way too much – helemaal toen Judith hem uitnodigde om in Luxemburg langs te komen, en hij grapte: 'Ik laat m'n nagels natuurlijk niet uit m'n schoenen groeien!'
Waarom Judith naar Luxemburg ging? Tja, zei ze, een camping pachten, dat was toch altijd haar droom geweest (vreemd, ik zou eerder dromen van een villa, en van kópen, en van Italië), en Luxemburg 'heb in principe alles'. Wat dat dan was? 'Gewoon de rust, en dat je niemand tegenkomt.' Het is natuurlijk maar net wat je alles noemt.
Luxemburg bleek vooral Patrick te hebben, een kalende, bebrilde, nogal fletse man met dito haarkrans en een desalniettemin rotsvast zelfvertrouwen. En een zwak voor Judith, die hij liefkozend/gekscherend Pippi noemde, naar Pippi Langkous 'omdat ze zo ondeugend lacht en ondeugend is'. Desgevraagd haastte Pippi zich om te benadrukken dat Patrick en zij géén seksuele relatie hadden: 'Ik doe er alles mee, behalve dat ene wat zo belangrijk is voor sommige mensen.' Waarna Patrick vol bravoure opmerkte: 'Wat niet is, kan nog komen!'
Er was een afscheidsfeest tussen Loosdrechtse buurtjes, een dikke zoen voor inwonende zoon Niels, een speech die eindigde met 'Ik doe nu gewoon me passie' en daar ging Judith, in een auto met Ilona die dezelfde jas droeg en een roedel waarschijnlijk ongenadig meurende honden – al heb ik dat van dat stinken er zelf bij verzonnen.
Eenmaal in het Luxemburgse gehucht Tarchamps was daar vooral Patrick met zijn curieuze Haags-Franse accent, twee bossen tulpen en een fles champagne, en een buslading vrijwilligers. De aandoenlijke oud-eigenaren Peter en Anja bleven voorlopig nog even ter plekke wonen, en moesten met groot ongemak toekijken hoe hun oude kantine een metamorfoosje kreeg. Zelden kreeg de uitdrukking 'met lede ogen' meer betekenis: Peter verhaalde droef over zijn gewoonte om de tafels drie keer in de beits te zetten (of zoiets), en sipte dat nu alles heel chaotisch en zonder lijn gedaan werd, en dat er een windhoos door zijn camping trok die oude klanten allicht af zou schrikken. Feitelijk kregen alleen de schrootjes een likje verf en bleef de volledige, uitzinnige koperen potterie die Peter en Anja aan het plafond hadden hangen op z'n plek.
Ondertussen vertrok Judith voor een charmeoffensiefje naar de burgemeester, die ze zonder scrupules de twee bossen tulpen overhandigde die ze van Patrick had gekregen. De burgervader bleek een bonkige kerel die zijn bezoek snel weer naar buiten keek, maar Judith desalniettemin 'een supertoppertje' vond.
Eenmaal terug op de camping werd er een riool geraakt, moest er een nieuwe boiler komen, werd de gastank afgekeurd en bleken de benodigde vergunningen niet rond – in één minuut kon de Ik Vertrek-bingokaart worden afgevinkt. Reumatische Ilona was ondertussen weer teruggegaan naar Purmerend, lichamelijk óp, want ze had haar eigen grenzen overschreden, en geestelijk geknakt, want ze had zó graag controle willen houden, maar dat lukte niet. Judith bleek wereldkampioen loslaten en uit handen geven, en voer blind op haar ploeg vrijwilligers: 'Als hun willen grasmaaien, dan moeten hun dat lekker doen' – iets wat oud-eigenaar Peter die alles (maar dan ook ALLES) van de zijlijn met argusogen gadesloeg onbegrijpelijk vond.
Toen volgde er een treurig stukje dat eigenlijk dolkomisch had kunnen zijn: Judith ging op bezoek bij de naburig Käerzefabrik om te zien hoe ze daar kaas maakten, zodat ze haar gasten voor een bezoek kon enthousiasmeren. Binnen kwam ze er pas achter dat het geen kaas- maar een kaarsenfabriekje was. Amper uit het veld geslagen vroeg ze in haar beste Esperanto: 'Is it mogelijk to see how you make it, le productión?'
Een volgende uitstapje bracht Judith en Patrick naar een donkergrijs gemeubileerd restaurant met de gezelligheidsgraad van een crematorium, waar ze op date gingen maar Pippi niet één keer ondeugend naar hem lachte. Toen de restaurantvergunning voor de campingkantine eenmaal rond was wierp de onvermoeibare Patrick zich desalniettemin op als chef-kok. Judith ging serveren, en welja: ook dat werd een complete chaos.
Patrick bleef hoe dan ook op de nog best redelijk draaiende camping rondhangen (net als de onuitroeibare masochisten Peter en Anja overigens, met hun vers aangeschafte Audi cabriolet), en bleef lachen. En net toen ik dacht: deze dwaas is zó verliefd op die rommelkont van een Judith dat hij zich echt álles laat aanleunen, bleek dat zij opeens toch open stond voor een relatie… maar hij het 'wel goed' vond zo. Wat niet was, dat éne wat zo belangrijk is voor sommige mensen, zou er dus toch niet van komen. Een anticlimax op alle fronten, óók voor de kijkers die het tegen de klippen van verveling op al tot hier hadden volgehouden. En opeens was daar ook Ilona weer, die een eigen plekje op de camping had om uit te rusten naast haar scootmobiel. De aflevering eindigde met een zeldzaam ongemakkelijk moment, met naast de verward ogende Judith en Patrick een kakelende Ilona die zei: 'Gewoon een geweldig koppel, die heel veel van elkaar houden, en dat blijven ze doen. Komt goed. Jullie zijn gewoon wie jullie zijn, jullie zijn gewoon geweldig, en jullie doen het gewoon hartstikke super. Ik ben trots op jullie.'
Ik snapte er toen helemáál niks meer van.
