Het was even stil rondom de mannen van Triggerfinger. Er werd (en wordt) hard gewerkt aan album nummer vijf, maar om de stilte te doorbreken en het wachten alvast te belonen besloten de mannen single Flesh Tight van de nog naamloze plaat vast te delen. Mét knaller van een videoclip:

youtubeView full post on Youtube

Niet mis, wel? We vonden het een uitstekende gelegenheid een oud interview met frontman Ruben Block van stal te halen. Geschreven door Menno Pot en verschenen in het decembernummer van 2014. Komt-ie:

Ruben Block, frontman van de Antwerpse rockband Triggerfinger, is een gelukzak, zegt-ie zelf. Een die soms twijfelt, want stevig rocken, een voorbeeldige levensgezel zijn en vaderen over twee jonge kinderen: dat loopt niet altijd soepeltjes.

Baby's en peuters, ach, die hebben geen idee, die weten nog niet wat afscheid is, maar Arthur (9) en Lizzie (6) zijn zich er goed van bewust dat hun vader Ruben Block (43) frontman is van Triggerfinger, een van de succes volste bands van de Benelux. Ze weten dat hij vaak in - het buitenland moet optreden. Ze weten wat een tournee is. Ze realiseren zich dat hij dan niet eventjes weggaat, maar soms wel zeven weken wegblijft. 'Je voelt het aan de knuffel die ze je geven,' zegt Block. 'Dat ze je lang vasthouden. Dat is soms wel even slikken, maar het hoort erbij: ook de mensen die je voortdurend om je heen zou willen hebben, zijn er soms een poosje niet. De kinderen zijn niet anders gewend: Triggerfinger was er al toen zij werden geboren.' We zitten in het restaurant van de DutchView Studio op het Westergasfabriekterrein in Amsterdam. Block, als altijd stijlvol in designerpak, dineert tijdens het interview. Over een uur speelt Triggerfinger in De Wereld Draait Door een minuutje van de nieuwe single Off the Rack, een mooie manier om het publiek te wijzen op de lange Europese najaarstournee en in het bijzonder de laatste halte ervan: de Heineken Music Hall in Amsterdam, op 12 december. Binnenkort volgt dus weer zo'n bitterzoet afscheid van Arthur, Lizzie en zijn vriendin Valérie, maar vanavond gelukkig nog niet: na DWDD rijden ze gewoon terug naar Antwerpen. Ruben Block, drummer Mario Goossens (42) en bassist en bandoudste Paul 'Lange Polle' Van Bruystegem (55) slapen thuis in hun eigen bedden.

Begrijp me niet verkeerd,' zegt Block, 'optreden is fantastisch. We zijn gelukzakken. We leven onze droom. Mijn beroep brengt nu eenmaal met zich mee dat ik af en toe een paar weken weg ben, maar daar staan periodes tegenover waarin ik de hele dag thuis ben en elke dag mijn kinderen van school haal. Dat zegt iemand met een drukke baan in het bedrijfsleven me dan weer niet na. En gelukkig is er Skype: ook tijdens tournees kan ik ze vragen hoe het op school was.' Ruben Block was 27 jaar en had met bescheiden succes in de band Sin Alley gespeeld toen hij in 1998 Triggerfinger oprichtte, een heavyrockband die oudere luisteraars aan Led Zeppelin doet denken en jongere aan Queens of the Stone Age. Drie jaar later ontmoette hij Valérie, die nog eens drie jaar later, in 2004, zwanger bleek te zijn, juist toen Triggerfinger eindelijk zijn albumdebuut maakte en het buitenland begon te lonken. Block was 33. 'Ik had mezelf nooit als vader gezien. Ik voelde het verlangen niet, maar vanaf het moment dat ik Valérie tegenkwam, veranderde dat. Ik begon het wel voor me te zien. Ik herkende een moeder in haar en kreeg er vertrouwen in dat we het samen aan zouden kunnen, zo'n gezin.'

Praat een uurtje met Ruben Block over de wijze waarop hij zijn rockcarrière combineert met zijn gezinsleven en je hoort hem steeds op dezelfde tegenstelling stuiten: de trotse, opgeruimde glimlach versus de bitterzoete verzuchting. Enerzijds is er het besef dat hij een 'gelukzak' is met zijn band, zijn vrienden, het succes en zijn gezin; aan de andere kant zijn er de sluimerende twijfels, de vraag of hij het allemaal wel goed doet en het lichte schuldgevoel over het feit dat de opvoeding sinds Triggerfingers doorbraak vooral neerkomt op Valérie, terwijl ook zij een druk leven heeft. Ze werkt bij het prestigieuze Antwerpse modehuis Dries Van Noten, dat nadrukkelijk vertegenwoordigd is in de garderobe van Block. 'De uitgerekende data voor de geboorten van Arthur en Lizzie stonden met rood in de bandagenda. De anderen wisten dat ik weg zou zijn zodra het begon. Ik heb mijn beide kinderen geboren zien worden, maar ik heb wegens tourverplichtingen wel een paar verjaardagen gemist. Dan zit je sip in je kleedkamer.'

Had je enig idee waar je aan begon toen Arthur kwam?

'Hoe het is om kleine kinderen te hebben, daar kun je je pas een voorstelling van maken als je ze hebt. Dan denk je: hoe moet dit? Er is geen handleiding. Er zijn momenten dat het allemaal vanzelf gaat en hartstikke leuk is, maar ook dagen, en vooral nachten, dat het allemaal vreselijk tegenvalt. Dan denk je: waarom heeft niemand ons verteld dat dit soms pure horror kan zijn? Zolang je alleen met je partner te maken hebt, kun je je nog een soort roekeloosheid permitteren, maar zodra er een kind komt, draait het niet meer alleen om jou.'

Moeten we bij die roekeloosheid denkenaan drugs en drank?

'O nee. Op het podium kan ik loos gaan, maar naast het podium ben ik een tamelijk rustige en verantwoordelijke figuur. Ik heb vroeger wel wat drugs geprobeerd, uit nieuwsgierigheid, maar ik concludeerde al snel dat het niets voor mij is.'

Hoe is het eigenlijk om een relatie met jou te hebben?

'Ik doe mijn best. Valérie en ik hebben wel een moeilijke tijd gehad, maar dat geldt voor veel koppels die dertien jaar samen zijn. We zijn daar goed doorheen gekomen. Nu zijn we sterker dan ooit. Dat heeft alles te maken met het begrip, het geduld en de liefde die ik van haar gekregen heb.'

Je bent een knappe man, een rockachtige George Clooney. Ik neem aan dat er zwermen vrouwen achter je aanzitten?

'Zwermen vrouwen? Dat valt nogal mee, eerlijk gezegd.'

DAVERENDE VADER

In de jaren na Arthurs geboorte, toen Ruben de songs ging schrijven voor Triggerfingers tweede album, begon hij aan een liedje dat Lizzie heette, gewoon, omdat hij dat een mooie meisjesnaam vond. Toen duidelijk werd dat hun tweede kindje een meisje zou zijn, kwamen haar ouders bij de naam Lizzie uit. Het nummer kwam nooit af. Ziedaar: Ruben Block vernoemde nooit een liedje naar zijn kinderen, maar wel een kind naar een liedje. What Grabs Ya? (2008) katapulteerde Triggerfinger naar een volgend niveau van populariteit. De band trok nu ook volle zalen in Nederland. Het Antwerpse trio maakte indruk met loeistrakke, zinderende optredens. Triggerfinger ging groot worden; wie ze live zag, was daar meteen van overtuigd. De band moest steeds vaker naar het buitenland, terwijl Ruben Block thuis, in Antwerpen, nu een vrouw en twee jonge kinderen had. 'Het is niet zo makkelijk om tussen die twee leefwerelden te switchen: de band en het gezin. Triggerfinger is vooral 's avonds. Het is nachtleven. Na een optreden kan ik niet meteen slapen, omdat ik nog een tijdje sta te daveren. Het wordt altijd laat en dan is het best lastig om 's ochtends weer fris en leuk voor de kinderen te zijn. Ik ben ook geen twintig meer.' Hij heeft het nog niet gezegd of daar is de relativering weer. De trotse vader dringt zich op de voorgrond: 'Nu is het al veel makkelijker dan een paar jaar geleden: ze zijn zes en negen, ze slapen langer door, ze kunnen zichzelf aankleden, zichzelf beter vermaken. Dit is zo'n leuke fase. Laatst reden we naar mijn moeder die jarig was geweest. Plotseling wees Lizzie naar een bord langs de snelweg: kijk, Lier, daar moeten we heen! Dat is zo ontzettend leuk: ze gaan lezen en meedenken.'

Vinden ze je muziek mooi?

'Ik denk niet dat ze alles mooi vinden, maar ze halen er wel dingen uit. En niet alleen de rustige dingen. Ik weet nog dat Arthur heel blij werd van het nummer First Taste, waar een heel aanstekelijke drumbeat in zit. Het fluitje in I Follow Rivers, natuurlijk. En All This Dancin' Around, wat een beetje een partynummer is. Als ik gitaar ga spelen, dan komen ze binnenwandelen. Dan staan ze even te kijken, lopen ze weer weg en dan hoor ik vaak dat ze in de kamer ernaast een gitaar pakken, waar ze op beginnen te harken. Ik heb ook een keyboard, dat vinden ze heel leuk, maar daar komt meestal ruzie van omdat ze er allebei tegelijk mee willen spelen.'

Je noemt I Follow Rivers, de Lykke Li-cover waar jullie in 2012 een internationale hit mee scoorden. Wat betekende het voor je gezinsleven toen jullie ineens zo groot werden?

'Voor ons was dat niet zo'n schok. Je bereikt weliswaar een heel andere publiekscategorie als je plotseling in de hitlijsten staat, maar wij speelden al geruime tijd internationaal. We waren veel op tournee, dus voor ons veranderde er niet zo veel, behalve dan dat in veel landen de zalen groter werden.'

Een band als Pearl Jam neemt de vrouwen en kinderen mee op tournee.

'Die van mij zijn nog nooit mee geweest. Het is duur, we zijn Pearl Jam niet, en mijn kinderen zijn nog te jong om dat leuk te vinden, denk ik. Ze moeten vroeg naar bed, ze kunnen de lengte van een optreden amper aan en het zou voor mij ook zwaar zijn om steeds door mijn kinderen te worden aangeklampt. Vergis je niet: het is best intens om in Triggerfinger te spelen. Een half uurtje voor het concert zonderen we ons af, dan gaat er een laptop open en luisteren we naar muziek. We kleden ons om, concentreren ons en daarna volgt dan die explosie op het podium. Dat is uitputtend, zowel fysiek als mentaal. Soms is het moeilijk om al die concerten met dezelfde intensiteit te spelen. Dan denk je: waar haal ik vandaag de energie vandaan? Het geeft een kick als je je over de vermoeidheid heen weet te vechten, maar de rek gaat er op zeker moment wel uit.'

BUITENSTAANDER

Wat vind je het moeilijkst aan de combinatie van band en gezin?

'Het is moeilijk om na anderhalve maand afwezigheid ineens thuis te komen. Je kunt elkaar wel bellen en Skypen, maar toch: je bent er niet. De kinderen hebben zeven weken lang hun eigen ontwikkeling doorgemaakt. Soms moeten ze aan je wennen en ben je na thuiskomst een beetje een buitenstaander. Dan voelt het alsof je veel gemist hebt en dat is niet leuk.'

Jij moet zelf ook wennen, toch?

'Ja. Ik moet dan wel even "landen". Mijn vriendin en ik hebben twee huizen, een kwartiertje van elkaar. Ik heb dus de mogelijkheid om me een nachtje terug te trekken in mijn eigen huis, om te aarden. We zijn bijna altijd samen, maar als een van ons even alleen wil zijn, dan kan dat. Het heeft even geduurd voor we de situatie hadden gevonden die voor ons het best werkt.'

Denk je weleens: dit valt niet te doen?

'Soms denk ik: als je zo vaak en langdurig weg bent, ben je dan wel een goede ouder? Als ik erin slaag om de tijd die ik wél thuis ben goed te besteden met de kinderen, dan kan ik tevreden zijn. Maar soms lukt dat niet. Dan ben ik thuis, maar ben ik te moe om een leuke vader te zijn. Dat zijn dagen waarop je denkt: ik schiet tekort. Dit houdt toch geen mens vol? Gelukkig kan ik dat goedmaken als ik een tijd thuis ben.'

Arthur en Lizzie gaan nu allebei naar school. Worden ze weleens aangesproken over hun beroemde vader?

'Lizzie staat daar heel schouderophalend en ontspannen tegenover. Arthur zucht op straat weleens: daar heb je er weer eentje die een handtekening wil. Laatst vertelde hij dat er op school soms meisjes uit de vijfde en de zesde groep naar hem toe komen: "Die vragen dan: klopt het dat jouw vader in Triggerfinger zit? Dan zeg ik: ja – en dan lopen ze giechelend weg. Meisjes zijn raar, pap.'