We hebben Moonlight gezien. We hebben La La Land gezien. We hebben Jackie gezien. IJzersterke prenten die elk goed waren voor een bulkje Oscars en (of) staande ovaties. Maar, de Oscars zijn geweest en daarmee is het weer schluss wat betreft filmawardseizoen. En na al die ijzersterke prenten mogen we ons best weer 'ns wagen aan een guilty pleasure. Aan een fijne feel good, waar je subiet vakantiekriebels van krijgt. Aan een niks-aan-de-hand film. Of nou ja, in principe is er in Tuintje in mijn Hart van alles en nog wat aan de hand, maar daarover later meer.
First things first: Tuintje in mijn Hart is van de hand van de makers van Toscaanse Bruiloft, Michiel de Ruyter en Verliefd op Ibiza. En hoewel eerlijkheid me gebiedt te zeggen dat ik geen van die films heb gezien, lijkt Tuintje in mijn Hart me een reuzesympathieke. Dat baseer ik op helemaal niks anders dan mijn onderbuikgevoel, trouwens. (Nu zit het vaak wel snor met dat onderbuikgevoel bij vrouwen, maar dat terzijde.)
De film lijkt me reuzesympathiek omdat-ie zich in Suriname afspeelt, en omdat ik daar ben geweest, en omdat het me doet toeschijnen als een feest van herkenning, en omdat feesten van herkenning áltijd leuk zijn. Het maakt dan verder eigenlijk geen biet meer uit wat er precies allemaal wel en niet gebeurt, in de film, ik zit waarschijnlijk gewoon bij elke locatiewissel enthousiast te jubelen: 'O, ben ik ook geweest! Of niet? Je m'en fous! Het lijkt op een plek waar ik ook ben geweest!' (Ik mag graag net doen alsof ik een land ken - wat vooral ontzettend irritant is, I know.)
Maar! Naast Suriname heeft Tuintje in mijn Hart nòg een troefkaart. Eén die je zomaar 'ns over het hoofd zou kunnen zien. En omdat dat maar zonde zou zijn, vind ik het aan mij de schone taak dat vooral niet te laten gebeuren. Dus, bij dezen: vergeet Juvat Westendorp niet. Yup. Juvat Westendorp. Je kent 'm van So You Think You Can Dance (of niet natuurlijk, maar kijk dan vooral dit filmpje even). Of als een van de spierbundels in Onze Jongens - toegegeven: ook al niet gezien.
Ikzelf ken 'm vooral van die keer dat ik hartstikke zielig met een flinke griep op bed lag en lukraak YouTube aan het afstruinen was - want dat doe je ten tijde van een flinke griep. Toen was daar, ta-ta-ta-ta: een vlog van Juvat Westendorp, over dat-ie zijn paspoort was vergeten terwijl-ie een vliegtuig te catchen had. Beste vlog ooit, als je het mij vraagt. Maar de vlog waarin Juvat zichzelf buiten had gesloten vond ik ook behoorlijk prijswaardig. Over feesten van herkenning gesproken. Afijn. On a side note.
Punt is dat ik dacht: deze persoon moet wel briljant zijn. En omdat hij dus in Tuintje in mijn Hart speelt, leek me dat een pico bello aanleiding 'ns af te reizen naar Zaandam, waar hij een dansschool heeft (ook nog), voor een interview over de film, over Suriname, maar eigenlijk óók voor een mini-veldonderzoekje. Want: is deze Juvat ik-vergeet-nogal-'ns-wat-maar-blijf-ontzettend-vrolijk Westendorp in het echt ook briljant? En zou-ie soms tips hebben voor wanneer ik weer 'ns iets vergeet? (Ik heb wel vaker goede ideeën, ja.)
Goed. Daar gaan we dan, hè.
In Tuintje in mijn Hart kruipt Juvat in de huid van goedzak Mariano, een Surinaamse jongen die verzot is op stagiair Wonnie, die in Paramaribo de bloemetjes flink heeft buitengezet, en zwanger blijkt. 'Wonnie weet dus niet wie de vader is. En ik mag haar als goedzak en beste vriend overal naartoe rijden, op zoek naar de dader. Ik word eigenlijk keihard gefriendzoned,' vertelt Juvat terwijl-ie met een glimlach cappuccino drinkt tegen de hoofdpijn (ik zei toch: briljant).
Over Suriname, Juvat is half Surinaams ('Iedereen denkt dat ik of Turks, of Marokkaans, of Braziliaans ben, maar: het is toch echt Surinaams. Ik vond het te gék dat ik eens een Surinaamse jongen spelen mocht!'): 'Het bijzonderste vind ik toch wel dat er zoveel culturen op goede voet naast elkaar bestaan en zich aan het einde van de dag vooral Surinaams voelen. Je hebt Portugezen, Creolen, Libanezen, Indianen, Chinezen, you name it. Je vindt er kerken, moskeeën, synagogen en kathedralen gezellig op een rij. Er valt enorm veel te ontdekken, plus: iedereen spreekt er Nederlands. Het is een makkelijk Verweggistan, kortom. Je moet wel ook de omgeving buiten Paramaribo verkennen, vind ik. De Surinamerivier op. Het binnenland in. Langs alle marrondorpen, om uiteindelijk af te zakken naar Berg en Dal om aldaar van de eerste kabelbaan van Suriname naar beneden te sjezen.'
Ondergetekende kan het Saramaccaanse marrondorp Jaw Jaw van harte aanbevelen. Het ligt in hartje Suriname, aan de Boven-Suriname rivier bij de Jaw Jaw stroomversnelling, en is gewéldig voor een paar dagen toeven en een jungletocht - advies: pas op voor rode mieren.
Waar je wezen moet als je in Paramaribo bent? Juvat: 'Blauwgrond! Een Javaanse wijk waar het bol staat van de Javaanse eethuisjes. En ik hóu van Javaans eten. Moet je heen. En je moet langs barbecuerestaurant Hesdy, als je van goede spareribs houdt helemaal. Pension en restaurant Zus & Zo, tegenover de Palmentuin, vind ik een goede ontmoetingsplek. Het is er goed eten, en er is gezellig publiek. Dansen doe je bij voorkeur in Havana Lounge, waar er een goede mengelmoes is van lokale bevolking en toeristen. Plonzen en verpozen kan uitstekend bij hotel Torarica. Mocht je het (bier)glas willen heffen, dan zou ik café 't Vat aanraden.'
Een laatste vakantietip voor de mensen? 'Als je op reis gaat, is het, denk ik, het belangrijkst dat je je boeltje in Nederland écht achterlaat en dus eenmaal onder de zon niet bezig bent met alles wat je in Nederland nog moet doen, of had moeten doen. Met volle teugen genieten, dat moet je.'
Zo is het maar net! En wat betreft mijn mini-veldonderzoek: ik gun iedereen een interview met Juvat Westendorp. Wàt een leuk mens is dat.
De trailer dan maar?
Tuintje in mijn Hart in een notendop: de film gaat over Axel, een blanke Surinamer die al 20 jaar in Nederland woont en volledig vernederlandst is, inclusief stamppot en bonuskaart. Hij is getrouwd met de Hollandse Victoria en is nooit meer terug geweest naar zijn vaderland. Als zijn moeder Gladys de familie in haar Surinaamse pension bij elkaar roept omdat ze ernstig ziek zou zijn, stapt hij met tegenzin in het vliegtuig. Nauwelijks aangekomen explodeert de situatie als zijn broer Virgil hem op stang jaagt en zijn dochter Wonnie, die stage loopt in Paramaribo, vertelt dat ze zwanger is.
