Vergroeide duimen van het appen, scheel van het Netflixen en mistroostig van het Facebooken. Bah! Ik heb besloten het helemaal anders aan te pakken. Ik word wijnboerin. Handen uit de mouwen, voeten in de klei. Lekker buiten zijn de hele dag, één met de natuur. Iets máken. Echter wordt het niet, mensen.
Ik vertrek. Niet naar zo'n laf warm oord, we houden het wel authentiek. Gewoon naar Zuid-Limburg. Daar groeien al sinds de Romeinse tijd druiven, en bevindt zich het oudste wijndomeinen van Nederland, De Apostelhoeve. Klinkt misschien niet enorm sexy, maar er komen echt fantastische wijnen vandaan. Wel even een puntje om bij stil te staan: dat ligt niet alleen aan het geschikte terroir, maar ook aan hun knappe wijnmakers.
Er is bij De Apostelhoeve inmiddels een vierde generatie aan de slag, wat ze een grote voorsprong geeft op wannabe-wijnboeren zoals ik. En daarvan zijn er steeds meer, want het is tegenwoordig in Nederland een trend om druiven te verbouwen. Ook reguliere boeren geven hun verlieslijdende aardappelveld een make-over tot wijngaard. Niet altijd met even veel succes. Als je er tussen de nieuw aangeplante stokken loopt, zie je her en der een verdwaalde aardappel uit de grond steken. Aroma's van bintjes is niet wat je wilt in je wijn.
Hier raken we de essentie: wijn maak je uit Liefde, niet uit winstbejag. Dat geeft altijd een heel nare afdronk. Voor het geld hoef je het sowieso niet te doen. In ieder wijnproducerend land waar ik ooit ben geweest, zegt men: 'Hoe vergaar je een klein fortuin? Begin met een groot fortuin en ga wijn maken.'
Maar er is hoop. Er zijn ook nieuwkomers die het heel aardig doen, zij-instromers die vanuit een totaal ander beroep de overstap naar het most hebben durven maken. Mensen met een missie. Of een dik pensioen. Probeer maar eens een solaris van wijngoed Dassemus, gemaakt door een wiskundige IT-consultant die los gaat op biologische wijnbouw. Of de chardonnay van de succesvolle telecomboer op De Wijngaardsberg. En de klinkende pinot gris van Wijngoed Thorn, waar een klarinettist van het Concertgebouworkest nu al twaalf jaar gelukkig is.
Nederlandse wijnen zitten in de lift. Niet alleen wordt de kwaliteit steeds beter, ook wordt er steeds meer van gemaakt. Driehonderd hectaren wijngaard telt ons land nu. Nog steeds een lachertje vergeleken bij Frankrijk, met alleen al in Bordeaux 115.000 hectaren. Maar de klimaatverandering helpt ons een handje. Ze zeggen zelfs dat de opwarming van de aarde de wijnproductie in de klassieke gebieden met 85 procent zal doen afnemen. (Kijken wie er dan lacht, ha!)
Ik ben in ieder geval begonnen me te oriënteren. Op zoek naar een leuk wijnboerderijtje, waar ik straks na een dag hard werken in de wijngaard mijn modderige Wellies op de welkom-mat zal uitrekken, en dan voor de houtkachel zal genieten van mijn eigen wijn. Ik heb nu iets gezien bij Schin op Geul. Echt een beeldig pandje, en voorzien van glasvezel.
Tip
HEMA heeft een eigen Nederlandse wijn, met als boegbeeld de oer-Hollandse huismus op het etiket. Appeleg, kruidig met wat fleurigs. Mus Wit, € 12,50 alleen via hema.nl
