Haar kleding werd in de jaren vijftig en zestig gedragen door iedereen die iemand was op het gebied van rich & famous - van Jackie Kennedy tot Elizabeth Taylor tot Sofia Loren. Ze is de uitvinder van de 'palazzo pajamas'. Ze was zelf een geroemd stijlicoon en stond hoog in de International Best Dressed List. Ze was een prinses. En toch kent bijna niemand Irene Galitzine meer. Tijd voor een hernieuwde kennismaking.
Toen prinses Irene Galitzine in 2006 overleed was het vermoeden dat ze negentig jaar oud was, maar zeker is dat niet. Altijd een ultiem teken van chic, onduidelijkheid over je geboortedatum en iets wat tegenwoordig bijna niet meer voor elkaar te krijgen is, maar als je roots in Tsaristisch Rusland lagen kon je er nog wel eens vaag over doen. Het meest waarschijnlijke is dat ze in 1916 is geboren in Tbilisi, in het huidige Georgië. Haar vader was een hoge officier, haar moeder een prinses, haar stamboom terug te voeren tot Catharina de Grote.
Helaas zijn in het Rusland van die tijd de hoogtijdagen voor personen met een dergelijke achtergrond geteld en na de communistische revolutie van 1917 vluchten de Galitzines, met de familiejuwelen in de zomen van hun kleding genaaid, via Constantinopel naar Rome. Daar, met uitzicht op de Spaanse Trappen (gefinancierd door de verkoop van al die juwelen), groeit Irene op. Ze geniet een goede opleiding; studeert Engels in Cambridge en Frans aan de Sorbonne en doet een kunstopleiding in Rome. In 1943 gaat ze werken voor de Fontana zusters, die in de jaren veertig het meest succesvolle couturehuis van Italië hebben, en waar ze de driedubbelrol van pr-vrouw, naaister en huismodel vervult.
In 1946 opent ze haar eigen boetiek aan de Via Veneto, waarvoor ze Franse ontwerpen van o.a. Dior en Balenciaga importeert en namaakt. Als ze in 1949 trouwt met een Portugese aristocraat blijft ze gewoon werken, iets wat ongewoon is in die tijd. Het ontwerpen van haar eigen kleding sluipt er in omdat ze er als vaste klant van Emilio Pucci 'moe' van wordt zijn ontwerpen ook de hele tijd op andere vrouwen te zien. Die kleding valt in de smaak van haar vriendinnen en als je vriendinnen van het kaliber Elizabeth Taylor en Audrey Hepburn zijn, dan weet je dat je wel eens een succesformule in handen kan hebben.
Pajama Party
Misschien is het doordat ze zelf in jetsetkringen verkeerde dat Irene Galitzine zo goed aanvoelde wat dit soort mensen nodig had. Uniek aan haar ontwerpen – zeker voor die tijd – is een soort comfortabele luxe, effortless chic zouden we dat nu in goed mode-Nederlands noemen. Hoogtepunt uit haar ontwerpcarrière is een soort pyjama deluxe, of zoals Diana Vreeland hem – in extase – betitelde toen ze hem in 1959 aanschouwde tijdens de eerste modeshow van Galitzine in Florence: palazzo pajamas. In de jaren vijftig was de broek steeds meer de garderobe van de vrouw binnengedrongen, maar echt chic werd ie nog niet bevonden en echt geschikt voor society partijtjes was-ie zeker niet.
De palazzo pajamas vulde het gat dat gaapte in de categorie 'chique broek'. De pakken, bestaande uit een zijden broek met wijde pijpen en een bijpassende soepel-vallende tuniek zaten als een pyjama, maar waren rijkelijk versierd met kralen van Muranoglas en ingewikkeld borduurwerk en daardoor elegant genoeg om te dragen naar dinertjes en soireetjes in de palazzi en op de jachten van de upperclass. De palazzo pajamas werden een ongekende hype onder Galitzines clientèle bestaande uit adel en filmsterren. De beroemdste versie is misschien wel die gedragen door Claudia Cardinale in de film The Pink Panther uit 1963.
In de jaren zestig borduurt Galitzine lustig verder op het thema 'casual doch chic'. Haar uitgangspunt bij het ontwerpen is dat je kledingstukken moet vergeten op het moment dat je ze aantrekt want: 'no elegant woman ever looks ill at ease'. De jaren zestig zijn haar meest succesvolle; in 1962 wordt ze door de Italiaanse modepers uitgeroepen tot ontwerper van het jaar en in 1965 wordt haar een International Fashion Award toegekend door de Britse Sunday Times. Vaste klanten Jackie Kennedy (later Onassis) en haar zuster Lee Radziwill boeken speciale tripjes naar Rome om haar ontwerpen in te slaan, en het lukt haar zelfs een keer om haar inspiratiebron Greta Garbo uit haar kluizenaarschap te lokken om een show bij te wonen: 'although she disliked the crowd', aldus de prinses. Al die puissant rijken klanten kunnen niet voorkomen dat de business in 1968 failliet gaat, maar twee jaar later begint ze opnieuw onder de naam Princess Galitzine. Ze blijft tot op hoge leeftijd werken, maar de jetsetglans is er een beetje af en het succes van weleer wordt niet meer geëvenaard. Pas in 1988, als de perestrojka lekker op gang is en het er weer veilig is voor prinsessen, keert Galitzine voor het eerst terug naar Rusland en in 1996 opent ze zelfs een boetiek in Moskou. Voor iemand die altijd zei dat ze 'voor 500% Russisch' was het ultieme thuiskomen.
