Anna Davies vond het niks, die babybuik.

'Ik wil 'm potdomme
inhouden!' Riep ik gefrustreerd naar een vriendin, geïrriteerd op mijn
buik en hoe-ie over de tailleband van mijn spijkerbroek reikte en een
onmogelijk-te-verbergen stuk huid achterliet dat mijn shirt niet kon
verbergen, want: te kort. 'Je wilt je baby inhouden?' Vroeg ze
sceptisch. Technisch gezien, ja. Ik was 36 weken zwanger, en volgens
verschillende websites, was mijn dochter nu rond de vijf pond en de
grootte van een meloen. Haar verbergen ging niet meer.

>> Waarom ik geen kinderen wil

Ik
voelde me schuldig toe te geven dat ik dat eigenlijk wel wilde;
doodsbang dat mijn ambivalentie aan de haal zou gaan met de gevoelens
voor mijn op stapel staande dochter. Zou die buik juist niet het
makkelijke gedeelte moeten zijn? Immers: we leven in een cultuur die
zwangerschapsbuiken vereert als leuk accessoire. Er zijn
Pinterest-pagina's en Tumblrs die zich toeleggen op het plaatsen van de
beste celebrity zwangerschapslooks. Steeds meer ontwerpers bezingen
capsulecollecties voor De Zwangere Vrouw. Zwangerschap looks good.
Stijlvol. Sexy. Ik wist het. Ik zag het. Maar ondanks uren
zwangerschapsstijlen doorspitten en honderden dollars
zwangerschapskleren verder, voelde ik er nog steeds niks van.

Deels
omdat ik me simpelweg niet identificeerde als moeder. Toen ik erachter
kwam dat ik zwanger was, afgelopen herfst, op 31-jarige leeftijd, had ik
drie tattoos, een klein diamanten knopje door mijn linker neusvleugel
en gebleekt haar dankzij twee maanden Costa Rica. De look was
weloverwogen: ik zag mezelf – en wilde dat anderen me zo zagen – als een
vrije geest. En hoewel ik dit kind absoluut wilde, wist ik niet hoe de
persoon die ik mijn hele volwassen leven heb proberen te vormen zou
reageren op nachtelijke voederbeurten en kots op kleren.

>> Zo word je tevredener, en blijf je dat

In Bringing Up Bebe,
een boek over hoe de Fransen het ouderschap fantastisch doen – en mijn
bijbel werd tijdens mijn eerste trimester, stelt schrijfster Pamela
Druckerman, onder andere, dat Franse vrouwen van hun moederschap niet
hun hele identiteit maken. Druckerman legt uit dat het in Parijse parken
haast onmogelijk is om te zien of een vrouw moeder is of niet, tenzij
er een kind aan haar been hangt dat maman zegt. Ik streefde naar dat Europese model, zonder zoetsappige uitspraken als mom jeans, mom blogs en mom's nights out.
Ik wist dat het niet alleen Europa gegeven was: een Amerikaanse kennis
vertelde me eens dat haar baas er pas na een jaar achter kwam dat ze
drie kinderen had. Het was niet dat ze haar kinderen geheim wilde
houden, ze vond het gewoon niet nodig details van haar familie te delen
op de werkvloer. Ze legde uit: 'Ik hou van mijn moeder, maar mijn baas
hoeft niet te weten dat ze in Colorado woont en graag mag tuinieren. Zo
ook met mijn kinderen. Ik hou van ze, maar de details over hun levens
zijn eigenlijk alleen interessant voor mij.'

Maar zwangere vrouwen
kunnen hun familieleven niet verbergen – want: steeds groter groeiende
buik, goed voor een flinke reeks kleding- en andersoortige dilemma's.
Niet in de laatste plaats omdat het nogal gek is met een deel van je
lichaam te pronken dat je normaal gesproken wegstopt. Zwangerschap, ik
was altijd blij met mijn atletische figuur, maar stond niet te trappelen
mijn midsection te markeren. Toen ik zwanger was, wist ik nooit
wat nou te strak of te los was, helemaal toen mijn lichaam met de dag
veranderde. Mijn lichaam voelde niet meer aan als dat van mij en het
extra toezicht op mijn voorkomen en gewicht eiste zijn tol. Ik heb
altijd een ingewikkelde relatie gehad met de weegschaal. Nu werd ik om
de paar weken gewogen, door iemand anders. Toen ik bij mijn
tweede-trimesterafspraak op de vingers werd getikt voor het verkrijgen
van zes extra ponden in drie weken, barstte ik in snikken uit. Terwijl
mijn dokter me ongemakkelijk op mijn rug klopte, kwam er een nieuwe
tranenstroom naar boven en voor ik het wist huilde ik over het feit dat
ik aan het huilen was. Ik dacht: als ik al niet kan omgaan met een
kleine gewichtstoename, hoe zou ik dan ooit om kunnen gaan met een
báby?!

>> Niet alle nieuwe moeders storten in

Omdat
ik de weegschaal niet kon negeren – ik werd elke dokterscontrole
gewogen – negeerde ik spiegels en camera's. Er zijn nauwelijks foto's
van mij met buik. Op de paar foto's die ik wel heb, sta ik ongemakkelijk
en heb ik duidelijk geen idee waar ik moet kijken, of waar ik mijn
handen moet plaatsen. Zelfs op mijn baby shower, toen ik mezelf in een gestreepte niet-zwangerschapsjurk had gepropt, zag ik er awkward uit in plaats van dat ik gelukzalig glunderde.

De fysieke transformatie was onthutsend, en zo duidelijk geïdentificeerd worden als soon to be moeder, voelde bizar. Ik snapte geen biet van alle ongeschreven regels. Verschijnen in het openbaar betekende ziet eruit als een jongen!-kreten
van onbekenden op straat (het was geen jongen) innen, en de barista
vertellen dat, nee, ik geen cafeïnevrije koffie wenste. Toen ik 34 weken
zwanger was, werd ik gevraagd of ik eventueel bereid was om in een
tv-programma te vertellen over een artikel dat ik had geschreven.
Natuurlijk, schreef ik aan de PR persoon, gewoon for your information ik ben dan wel acht maanden zwanger.

>> Waarom ik mijn topbaan opgaf en naar een eiland verhuisde

Ik
stopte na het tikken van die woorden, vervolgens verwijderde ik ze. Zou
een aanstaande vader ooit zoiets gezegd hebben. Natuurlijk niet.
Ongeacht of ik er ontzettend zwanger uit zou zien, zou dat niets te
maken hebben met of ik competent genoeg was mijn werk te bespreken. En
toch merkte ik dat ik mezelf bijna instinctief aan het verontschuldigen
was, alsof mijn zwangerschap me linksom of rechtsom fundamenteel had
veranderd.

Op 29 april werd mijn dochter, Lucy Gail, geboren. Nu,
drie maanden later, pas ik mijn shorts van afgelopen zomer weer, en
laatst droeg ik zelfs alweer een bikini. Maar hoewel mijn lichaam weer
normaal is, mijn hart is voorgoed veranderd. Toen ik zwanger was, dacht
ik dat ik mijn dochters bestaan gescheiden wilde houden van wat ik zag
als mijn 'echte' leven. Nu realiseer ik me dat Lucy mijn echte leven is
en ik het niet anders zou willen. Ik denk dat precies díe verschuiving
de reden is waarom mijn gevoelens rondom mijn babybuik zo ingewikkeld
waren: het was een persoonlijke transformatie die openbaar was.

Nu
ik het een keer heb meegemaakt, hoop ik dat ik er wanneer ik opnieuw
zwanger raak meer lol aan kan beleven, aan die buik. Ik wil 'm leuker
optuigen en aankleden en me minder zorgen maken over wat de mensen
denken. Per slot van rekening: het is een statement accessoire – maar
dat betekent niet dat je het voor je moet laten spreken.