Madame Clicquot, née Ponsardin was me d'r eentje. Ze was me d'r eentje, omdat ze dapper genoeg was het bedrijf van haar François Clicquot te piloteren nadat-ie in 1805 het hoekje om was gegaan. Voor wie zich een beetje verdiept heeft in het begin van die 19e eeuw weet dat de zakenwereld in die tijd hartstikke verboden terrein was voor vrouwen. Het was godvergeten, als je als vrouw een stap in de wereld der zakendoenerij waagde te nemen. Je keek wel uit.
Maar madame Clicquot, of: veuve Clicquot (wat zoveel betekent als: weduwe Clicquot), die had een broertje dood aan verboden terreinen en deinsde niet terug voor een beetje godvergetenheid. Bovendien was ze gewiekst genoeg het zakenspelletje zo te spelen dat het zich deed voorkomen dat een clubje mannen de boel leidde, terwijl het ondertussen madame Clicquot was die de lakens uitdeelde en al doende van champagnehuis Clicquot internationaal pronkjuweel Veuve Clicquot wist te maken.
Wat deze grande dame de la Champagne dan precies betekend en beklonken heeft voor Clicquot, vraagt u? Goeie. Nu, team Clicquot heeft me er tout over verteld toen ik was uitverkoren met het champagnehuis de hort op te gaan, naar het Franse Reims, waar de kraamkamers van al die mousserende vreugde te vinden zijn. In een splinternieuwe Jaguar, die naar het schijnt een whopping twee ton kost (maar dan heb je ook wat, laten we wel wezen), en in een Land Rover van zo'n zelfde prijsklasse (gok ik, maar pin me er vooral niet op vast: ik heb alleen een afgeleefde omafiets in mijn bezit), sjeesden we zuidwaarts.
(Dat krijg je er dus van, van dure voertuigen + champagne.)
Afijn. Eenmaal ter plaatse bezochten we Clicquots wijngaarden, knuffelde ik Pinot Noir-druiven met Esquire-collega Erik, zagen we hoe die druiven nou helemaal in een vat terecht komen (dat gaat dus zomaar niet, daar rukken boswachters en brandweermannen voor uit - écht waar), bezochten we de kelders van Clicquot (waar het goed verstoppertje spelen is, gezien de lengte ervan pak hem beet 25 kilometer telt) en vertelde een reuzecharmante Française (we waren het unaniem eens: reuzecharmant) ons over de rijke geschiedenis van Veuve Clicquot.
Wat me na een wollige détour weer brengt bij de vrouw waarover ik in eerste instantie een verhaal aan het tikken was: madame Clicquot. Goed. Ik noteerde dat madame Clicquot van 1777 was en dochter van baron Nicolas Ponsardin. Ik noteerde dat ze een prima opleiding genoten heeft. Althans: prima voor die tijd. Ik noteerde dat ze in 1798 met haar François Clicquot trouwde, zoon van de oprichter van het champagnehuis, maar dat-ie dus in 1805 het hoekje omging en madame Clicquot onverhoopt achterliet als veuve Clicquot. Maar, noteerde ik vlijtig, meneer Clicquot had zijn vrouw de fijne kneepjes van het champagnevak bijgebracht, en dus was die prima in staat de teugels over te nemen na diens dood.
Zelfs zo prima dat ze, perfectionist die ze d'r was, nieuwe en efficiëntere productietechnieken uitknobbelde voor het champagnehuis, een table de remuage ontwierp (een tafel waarin flessen op de kop konden worden gezet opdat droesem naar de hals kon zakken, makkelijker verwijderd kon worden, en er zodoende een heldere champagne overbleef), en de allereerste rosé champagne ter tafel bracht. Madame Clicquot zocht immer naar betere kwaliteit. Dat bezorgde haar de eretitel grande dame de la Champagne en het champagnehuis de kreet: une seule qualité, la toute première - maar één kwaliteit, de beste.
En we hebben het geweten. Van die kwaliteit. Het droop overal vanaf. Van de champagne, ja, maar ook van Hôtel du Marc, het majesteitelijke privéhotel van Veuve Clicquot waar we dineren, het champagneglas heffen en overnachten mochten. En dat kan en mag alleen als je a) Hugh Grant heet, of b) een hoogstpersoonlijke uitnodiging ontvangt. Het was een feestje, kortom, kijkt u maar:
En, vooruit:
