Al eeuwen proberen we hem te ontcijferen: de kunst van het flirten. De ene keer lijken we hem uiterst prima onder de knie te hebben, de andere keer... not so much.
Dat de ogen bij het hele verleidingsproces een belangrijke rol spelen, staat buiten kijf. Dat wisten ze kennelijk ook al in het Victoriaanse tijdperk. Logisch ook, want in deze tijd was er alle reden tot het nodige oogcontact en het binnentrekken van de liefde. Het ging Engeland immers onder het bewind van koningin Victoria van 1837 tot 1901 voor de wind, dus er was ruimte voor het nodige vertier.
Vertier waar echter wel de nodige regels voor golden, zo blijkt uit onderstaand pamflet van rond circa 1891. Want die liefde binnenhalen, diende te gebeuren volgens een strak protocol. De liefde afwijzen overigens ook, zo valt eveneens te lezen. Best handig en overzichtelijk, niet? Weet je gelijk waar je aan toe bent.
We sommen een aantal opmerkelijke oogsignalen op, opdat men leert ende noteert:
Een knipoog met het rechteroog? Dan was je buit binnen (of je signaal was overduidelijk, maar net van welke kant 't kwam), want dat betekende zoiets als de ultieme liefdesverklaring. Voorál niet te verwarren met het dichtknijpen van het andere oog, want dat betekende exact het tegenovergestelde. Gevaarlijk, inderdaad, maar het Spel der Liefde is nu eenmaal niet zonder risico.
Je rechteroog langzaam dicht? Dat betekende niet dat je voorzichtig in slaap aan het vallen was, maar dat de tegenpartij uiterst aantrekkelijk werd bevonden. En mocht je in dat Spel der Liefde toe zijn aan wat zekerheid, maar je durfde de vraag of-ie van je hield niet hardop te stellen, dan plaatste je je rechterwijsvinger tegen je rechteroog. Wat ook kon betekenen dat je lens niet goed zat, maar gezien het feit dat de lenzen toen nog niet bestonden, ging het toch echt om De Vraag.
Enfin, kijk vooral zelf:
