Voor wie de serie Reign weleens heeft gezien, weet: een bewogen leven, dat van Mary, Queen of Scots. Nu zijn er in Reign zonder twijfel zaken aangedikt door scenarioschrijvers en regisseurs ter plaatse (omschrijvingen als 'Game of Thrones meets Pretty Little Liars en Gossip Girl', en 'fantasy historie' zeggen op zich genoeg), maar een bewogen leven, dat had Mary Stuart zéker.

Ze werd bijvoorbeeld als baby al tot koningin gekroond (dat was blijkbaar nog oké in 1542). Wat wil het euvel: haar vader overleed zes dagen na haar geboorte en zo kwam het dat Mary op haar negende dag al koningin van Schotland werd. Over een vliegende start gesproken. Moeder Maria van Guise deed, tot Mary oud en wijs genoeg zou zijn zelf te regeren, dienst als regent.

Toen Mary vijf jaar was werd ze naar het Franse hof gestuurd, naar het schijnt voor haar eigen veiligheid - er waren indertijd nogal wat akkefietjes in Schotland. Op haar 15e werd ze er uitgehuwelijkt aan Francis, de zoon van koning Henri II van Frankrijk, die a) niet zo pienter bleek en b) twee jaar jonger was.

Toen Mary Tudor (Bloody Mary), de koningin van Engeland, in 1558 het hoekje om ging, verklaarde Henri II enthousiast dat zijn schoondochter de rechtmatige koningin van Engeland moest worden. Dat zette kwaad bloed bij Elizabeth Tudor, die vond dat zíj dat moest zijn. Goed, drama dus. Maar Elizabeth kreeg d'r zin. Henri II een beetje, maar pas na zijn dood, toen werd Mary, Queen of Scots, pardoes Queen of France. De pret was helaas maar voor korte duur: Francis overleed en Mary was met nauwelijks 19 jaar weduwe. Als niet lang daarna ook Mary's moeder het leven laat, besluit ze terug naar Schotland te gaan.

Zou je denken: poe, wat tragisch allemaal. Maar het gedonder begint nu pas écht. In een notendop: Mary werd verliefd op neef Henry Stuart (yup, neef). Trouwde met 'm in Rome. Raakte zwanger. Vond het allemaal een teleurstelling - het huwelijk dan hè. Toen kwam Italiaanse zanger David Riccio voorbij. En zoals dat gaat met Italiaanse zangers: daarop word je verliefd. Henry was uiteraard hartstikke jaloers. Zo jaloers dat-ie David op een goede avond (of slechte, eerder) doodstak, voor de ogen van zijn zwangere vrouw. Goed. Mary boos, dat spreekt. Zo boos dat ze ene graaf van Bothwell contacteerde om Henry een kopje kleiner te laten maken.

Zo. Even adempauze. Het verhaal gaat nog verder.

Een paar maanden na de dood van Henry trouwt Mary met Bothwell. (Da's dus inmiddels haar derde huwelijk.) Volk pissig, want: niet echt bon ton om met de moordenaar van je man te trouwen, zeg maar. Volk zo pissig dat het in opstand komt. Mary op de vlucht, heeft in de tussentijd nog een miskraam, vlucht uiteindelijk naar Engeland, waar dus een nog steeds pissige koningin Elizabeth nog steeds op de troon zit en niet per se staat te trappelen om Mary's komst. Ze sluit haar op, want, ach ja, waarom ook niet. En dat terwijl de twee elkaar nooit in het echt hebben ontmoet (#meangirls). De daaropvolgende achttien (!) jaar brengt ze door achter slot en grendel. Om daar enkel nog achter vandaan gehaald te worden als ze in opdracht van Elizabeth wordt onthoofd.

Gruwelijk.

En jij hebt een rotdag vandaag?

Volg je Harper's Bazaar al op Facebook en Instagram?