De taart staat klaar, de jurk is gestoomd en je kunt de trouwklokken al bijna horen luiden. Over niet al te lange tijd sta je voor het altaar met de liefde van je leven. Alles is tot in de puntjes geregeld. Hoewel, weet je dat wel zeker? Wat doe je bijvoorbeeld met je achternaam?

Waar het voorheen standaard was dat je de achternaam van je partner overnam, lijkt het tegenwoordig bijna een trend om dat juist niet te doen. Steeds meer vrouwen kiezen ervoor hun eigen achternaam te houden, maar komen onderweg wel wat hobbels tegen - mensen bijvoorbeeld, met meningen. De Amerikaanse schrijfster doet haar verhaal.

'Mijn vriend en ik besloten juni vorig jaar, na een relatie van vier jaar, elkaar het ja-woord te geven. Ik moet toegeven dat ik niet heel veel tijd besteedde aan alle dilemma's die aan een huwelijk zouden kunnen kleven en dus ook niet aan de optie wel of niet je achternaam veranderen.'

'Wat mensen je niet vertellen over het behouden van je eigen achternaam, is dat je de rest van je leven een soort van strijd moet voeren tegen deze diepgewortelde traditie.'

'De keuze om mijn eigen naam te behouden was gemakkelijk: ik vroeg mijn verloofde terloops of hij het vervelend zou vinden als ik niet zijn naam overnam. Toen hij zei dat het hem echt niets kon schelen, liet ik het idee om mijn naam te veranderen meteen vallen en dacht ik dat alles daarmee afgedaan was. Een verkeerde gedachte, zo bleek later.'

'Wat mensen je niet vertellen over het behouden van je eigen achternaam, is dat je de rest van je leven een soort van strijd moet voeren tegen deze diepgewortelde traditie. Zelfs voordat we überhaupt getrouwd waren, namen mensen simpelweg aan dat ik de achternaam van mijn vriend over zou nemen. Een maand voor de bruiloft kwamen er al kaarten binnen geadresseerd aan meneer en mevrouw. Allen erg liefdevol en hartverwarmend, daar niet van, maar het eerste wat me telkens te binnen schoot was: maar dat is niet mijn naam!

'Het is in theorie gemakkelijk om een sterke, onafhankelijke feminist te zijn, maar in de huidige samenleving is dat toch een stuk lastiger dan je denkt. Hoe ik ook probeer om sociale normen die me als kind zijn aangeleerd - wees knap, stil, lief en meegaand - los te laten, het is nooit gemakkelijk geweest om de grens te vinden tussen de dingen waar ik zelf voor sta en het vermijden van conflicten. En datzelfde dilemma speelt zich ook af in mijn brein wanneer iemand mijn achternaam fout noteert. Hoewel ik weet dat het redelijk van me is te verwachten dat mensen mijn naam goed noteren, is er altijd dat zachte stemmetje in mijn achterhoofd dat zegt: "Overdrijf je niet een beetje?"'

'Mijn hele leven al noemen mensen me bij een verkeerde naam. Ik was de enige Bridey op mijn school en ook een van de enige Heings in het land. Serieus, ik ben al zo vaak Bird-lee genoemd dat ik niet eens meer zeker weet wat nou de goede manier is om het uit te spreken. Maar een leven lang glimlachen en andere mensen mededelen dat je naam toch echt Br-eye-dee is, heeft me niet voorbereid op de kleine existentiële crisis die opspeelt wanneer mensen me bij de achternaam van mijn man noemen.'

'Misschien illustreert het volgende voorbeeld nog wel het beste mijn emotionele crisis. Toen ik laatst door het alumnitijdschrift van mijn oude universiteit bladerde, zag ik tot mijn verbazing mijn eigen naam staan. Nog verbaasder was ik echter toen ik zag dat ze de achternaam van mijn man hadden gebruikt, terwijl er geen ander document bestaat waarop ik op die manier aangeduid word.'

'Na luidkeels minstens tien keer "wat seksistisch!" geroepen te hebben tegen mijn jongere zusje aan de telefoon, vroeg ik me af wat ik nu verder zou doen. Zou ik ze een mail sturen? Of ze op Twitter openbaar op de hoogte brengen van dit misverstand? Of zou ik het laten gaan?'

'Toen mijn man eenmaal thuiskwam, was ik ziedend. Dit ene kleine voorbeeld leidde al snel tot een emotionele ontlading van alle opgebouwde frustratie. Mijn man, enigszins ontdaan door mijn plotselinge uitbarsting, haalde zijn schouders op en zei: "Het is geen slechte naam."'

'Wat natuurlijk totaal niet het punt is, maar wat wel de reden is waarom ik telkens twijfel over deze kwestie. Er is inderdaad niets mis met zijn achternaam, net zoals er niets mis is met mijn achternaam (oké, wanneer je eenmaal de uitspraak goed hebt dan). Er is niets mis met geen enkele achternaam - maar het is niet míjn achternaam.'

'Ik ben me bewust van het feit dat niemand kwade bedoelingen heeft met het verkeerd noteren van mijn achternaam; het is simpelweg een assumptie die diepgeworteld zit in de hedendaagse samenleving. Maar toch, die assumptie zegt veel over hoe we tegen de rol van vrouwen in relaties aankijken.'

'Toen ik opnieuw geconfronteerd werd met de kwestie door een kerstkaart geaddresseerd aan meneer en mevrouw, werd ik overvallen door de vraag of ik een kaart terug moest sturen om de zender te verbeteren en zo ons beiden in een tikkeltje beschamende situatie moest brengen.'

'Als ik eerlijk ben, doe ik uiteindelijk meestal niets. Waarom? Omdat er niets vervelender is dan een zeurende vrouw - of dat is wat ons vrouwen verteld wordt, ten minste.'

Volg je Harper's Bazaar eigenlijk al op Facebook om van dit soort verhalen op de hoogte te worden gesteld? >