Omdat niets fijner is dan wegdromen bij prachtige bestemmingen, presenteren wij: elke week een fantastisch(e) land/streek/stad om naar te ontsnappen. Vandaag: de finca Barlovento aan de Colombiaanse kust.
Wie aankomt bij de finca Barlovento wordt verpletterd door hetzelfde uitzicht als de Colombiaanse Gloria Mejia veertig jaar geleden. Een bountystrand midden in de jungle, afgeschermd door een clubje immense zwerfkeien waar je van alles in kunt zien. Een reusachtige badeend of een hoofd, met ernaast een afgechopte vinger die in de lucht wijst. Het water van de brute Caraïbische Zee, met bulderende golven die op het strand beuken. En aan de andere kant van de rotsen de rivier, zacht kabbelend.
Gloria was kunstenaar, woonde op een ranch een paar uur landinwaarts en hoorde dat er een stuk land te koop was. Ze reed erheen, werd dus verpletterd en besloot het te kopen. Ze zag het helemaal voor zich: hier zou ze in alle rust kunnen schilderen en tekenen. Ze zou een familiehuis bouwen, boven op die machtige rotsen. De grond bleek eigendom te zijn van admiraal Piedrahíta Arango, die ervan af wilde omdat hij er te weinig mee deed.
Zo niet Gloria. Ze vroeg een jong, Colombiaans architectje een ontwerp voor haar droomhuis te maken, als een nest hoog in de lucht. Simón Vélez heette de architect, die haar voor de keus stelde: wilde ze een Mercedes of een Ferrari? Zou hij een degelijke woning ontwerpen, aan het strand, verantwoord, van alle gemakken voorzien? Of wilde ze een Ferrari: niet per se het meest comfortabele huis op aarde, maar wel iets speciaals, dat bijna niemand had? Gloria, wel te porren voor avontuur, koos het tweede. Simon begon te schetsen, maakte een ontwerp voor een cabana boven op de klif. Gemaakt van natuurlijke materialen, zoals de Indianen die van oorsprong in het gebied woonden het ook bouwden. Met bamboe, een bladerdak en zonder ramen. Het perfecte vakantiehuis als je het Gloria vroeg, en dat zou ook blijken.
Tot op de dag van vandaag is het huis in de familie, alleen is het sinds een paar jaar een verblijf voor toeristen, met Luis, Gloria's schoonzoon, als gastheer. Drie kamers telt het guesthouse met het fabuleuze uitzicht over het water. De gasten – bemiddeld, reislustig, vaak op doortocht naar andere plaatsen in Colombia – kijken hun ogen uit. Ze komen om tot rust te komen, te midden van de natuur. Of juist om zich uit te putten, surfend op de oceaan die voor zwemmen wat te wild is, maar voor een plank perfect. 's Avonds wordt er gekookt, local food op niveau; ingrediënten genoeg. Verse vis, handgeknede tortillas, exotisch fruit. Erna goeie koffie van versgebrande Colombiaanse bonen, een glas aguardiente erbij, de stevige, nationale anijslikeur.
Authentieke apen
Wie wat van de omgeving wil zien mag het Tayrona National Park niet missen, een indrukwekkend natuurgebied (jungle!) langs de kust, waar eindeloos valt te wandelen, varen en zonnen: er zijn talloze parelwitte ministrandjes langs helder water die vragen om een duik, een picknick en foto's om thuis iedereen jaloers mee te maken. De dichtstbijzijnde stad is Santa Marta, een van de oudste steden in Colombia. Vroeger een dubieuze plek waar niemand heen durfde vanwege guerrilla's, ontvoeringen, moorden zelfs. Waar de criminaliteit hoog was en waar in drugs werd gehandeld. Maar jaren terug onderging de heilige Marta een make-over: er kwamen luxe hotels, restaurants, een spiksplinternieuwe haven met uitbundige boten. Opeens begonnen toeristen de multiculturele invloeden en overblijfselen van de Spaanse koloniale tijd te waarderen. En inmiddels wordt de regio gezien als een van de puurste, authentiekste gebieden in Zuid-Amerika. Ingeklemd tussen de sneeuwkappen van de Sierra Nevada en de Caraïbische Zee spreekt het tot de verbeelding van elke avonturier.
Inmiddels is Colombia een ronduit populaire bestemming, dat merkt Luis, de eigenaar van Barlovento ook. Hij is trots op zijn land en zijn finca, en raakt er niet over uit verteld. Over de Kogi-indianen die af en toe nog ceremonies houden bij 'zijn' zwerfkeien. Over de nationale surfkampioenschappen die voor de deur worden gehouden. Over de tropische vogels, de rondslingerende apen, de leguanen, ja krokodillen zelfs. De cabana is inmiddels een beschermd monument, want de jonge Simón Vélez groeide uit tot een bloedberoemde architect in Colombia, die zelfs de Prins Clausprijs ontving van onze eigen –toen nog koningin – Beatrix. En zijn Ferrari staat nog stevig in de lak.
Dit verhaal verscheen eerder in Harper's Bazaar.
