De grote vraag van aflevering 5 was natuurlijk: bakken we wat van de etherdiscipline zonder politievrouw en spreeksleutelstalmeester Ellie? Tijdens de eerste opdracht, tot mijn grote vreugde weer met bootjes, ging dat wonderwel.
Ik zat op de een of andere manier weer (letterlijk) opgescheept met Klaas, en hoewel hij zich opnieuw van zijn stoethaspelendste kant liet zien, Tim en Taeke nogal afdreven en het er in de boot van Rop, Annemieke en Marjolein nogal chaotisch aan toe leek te gaan, konden we afstevenen op een happy end. Van de opdracht dan. Want halleluja: Klaas Kluns (speelt hij het of is hij het?) maakte na een hinkstapsprong door het water met succes de groene geldkist open – die we nog kenden van de opdracht bij de rotsen.
Boxershort van Tim
Na de opdracht konden we lekker terug naar ons eigen appartement met zeezicht, waar niet alleen een dakterras met jacuzzi op ons wachtte, en een bijzonder goed uitgeruste keuken, maar ook een wasmachine en een strijkplank. Nooit gedacht dat ik zo blij zou zijn om weer een wasmachine te zien! Nooit gedacht dat er een dag zou komen waarop ik T-shirts en boxershorts van Tim Hofman en Rop Verheijen op zou vouwen, en met een gelukzalige glimlach mijn bloesjes en mijn (nou ja, ons) geld zou strijken.
Wie Is de Mol doet rare dingen met een mens.
De tweede opdracht bleek een fietsopdracht. Goed te doen voor een flinke Limburgse als ik, maar het feit wil dat ook fietsen door het zand in mijn top 3 staat van Dingen Die Ik Niet Zo Goed Durf. Als kind ben ik net iets te vaak van mijn fiets gevallen, een keer raakte ik zelfs bewusteloos, vandaar dat ik het nu doodeng vind om op een ondergrond te fietsen die niet strak geplaveid is.
Bangepoeperigheid
Het stomste is nog dat ik van pure bangepoeperigheid alleen maar vóór me kijk, of er niet een dikke tak of een kuil aan zit te komen. Totaal onhandig als je eigenlijk moet opletten of en waar er briefjes hangen. Ik heb er dus geen één gezien, hand op mijn hart.
Wat ik wèl meteen zag was de portofoon van Marjolein, die daar net iets too obvious midden op het pad lag. Was het toch nog ergens goed voor dat ik zo fanatiek op de weg lette, ha! Maar even onder ons: je portofoon laten vallen, dat is toch je reinste ethervandalisme?
Opzet?
De opdracht bij de brug leek me geweldig. Iets met taal, eindelijk! Maar al stampte ik de zinnen fanatiek in mijn hoofd en briefde ik ze zo letterlijk mogelijk weer over, op een lange brug met zeven boodschappers zijn er evenveel kansen dat het misgaat – al dan niet opzettelijk. En zijn er eigenlijk nul kansen dat je doorkrijgt wáár het misging. Een klassiek-instinkerige WIDM-opdracht dus, maar wel op een bijzonder fraaie locatie.
Waar we de test en de executie deden? Ik weet het nu ik dit tik, zaterdagnamiddag, echt niet meer. Ik weet wel dat Marjolein naar huis moest – na Airen en Annemieke mijn derde kamergenote. Waarmee ook haar ukelele en haar liedjes van het toneel verdwenen. En ik nu niet alleen de kleinste maar ook de oudste van de groep ben…
Wat had ik aan?
Boot-opdracht:
Jurk met open rug: &Other Stories
Riem: Marni
Sandalen: Rondini
Fiets- en brugopdracht:
Blouse: Zara
Broek: Tommy Hilfiger
Sneakers: Adidas
Cap & zonnebril: zie vorige dagboekjes
