Het Molboekje van Cécile: Aflevering 4: Geen joker gezien

Bazaars hoofdredacteur Cécile Narinx is één van de deelnemers van Wie is de Mol?. Op harpersbazaar.nl deelt ze wekelijks haar Molboekje. Wat vinden we daarin?

Niets is wat het lijkt, zo blijkt maar weer. Hoe is het mogelijk dat de kandidaat die a) volstrekt niet kan rekenen en b) een gat in haar hand heeft van het formaat Grand Canyon tot penningmeesteres wordt gestemd?

Beats me!

Het leukste van deze financiële verantwoordelijkheid vond ik nog dat ik in het dorp kon gaan shoppen voor een knappe portemonnee. Niet dat er heel veel keus was qua haute maroquinerie (google dat maar) daar in Samaná. Sterker nog: al wat ik vinden kon was een honderd procent skailederen nektasje van dubieuze snit. Maar: alles beter dan de klamme broekzak van Klaas.

Enfin, we hebben aflevering 4 achter de kiezen, en zitten nu dus echt midden in Wie is de Mol?. En midden in de Dominicaanse natuur.

Na dagen in de hoofdstad te hebben gebivakkeerd, in een overigens picobello hotel, mochten we eindelijk de binnenlanden in. We sjeesden langs vele bontbeschilderde huisjes, rijen uitgemergelde koeien en brommers met minstens drie locals erop richting Samaná. Een bestemming van het kaliber palmbomen, parelwitte stranden en azuurblauwe zee. En al ben ik als globetrottende hoofdredacteur al vaak op beeldschone plekken geweest, dit was absoluut één van de allermooiste bestemmingen.

Kano-opdracht

Wat de opdrachten betreft: het kanoën vond ik oprecht leuk, als trotse bezitster van vier zwemdiploma's en gewezen roeister. Minder jofel waren de foeilelijke gifgroene surfschoentjes die ik aan moest. Had ik uit vrije wil uiteraard nooit gedragen, en al helemáál niet onder een jurk, laten we wel wezen, want het doet werkelijk niets (NIETS!) voor je silhouet.

Minder tof was ook dat er een go-pro camera op de punt van de kano zat, die welbeschouwd recht in het kruis filmde – van die dingen waar je licht nerveus van wordt als je in een jurk in een bootje zit. Had ik de duikster die mijn kano omver trok te slim af kunnen zijn? Denk het niet. Maar in het water plonzen was wèl lekker koel.

Steengroeve

Van de opdracht in de steengroeve maakte ik een potje, helaas. Ik was één van de latere renners (deze keer goddank niet in een witte broek), dus er was al van alles weg. Ik heb geen joker of vrijstelling gezien. Ook niet de jokers die de anderen in hun broekzakken of beha hadden gestopt, stelletje stiekemerds.

De klimopdracht was er zo één waar ik vooraf al bang voor was. Ik ben niet zo'n held als het op hoog en snel aankomt, ik droom regelmatig, badend in het zweet, dat ik vastzit op hoge gebouwen of muren, en heb ook in real life te kampen gehad met acute hoogtevrees. Geen haar op mijn hoofd dus dat ik omhoog ging, dan maar een erkend schijtlijster.

Ellie, die lieve stoere Ellie, zweette deep down ook peentjes, maar ze ging wèl. 'Als de burger een stapje terug doet, doet de politie een stapje naar voren', zei ze vaak. Dat uitgerekend Ellie een rood scherm kreeg, de kandidaat die zo heerlijk zichzelf was, die het hardste kon lachen om onze eindeloze grappen over etherdiscipline, dat was een schok. Ik had het niet aan zien komen, en had haar meer eer en glorie gegund.

Maar het voordeel was wèl dat ik weer een mogelijke Mol van mijn lijstje af kon strepen…

Wat had ik aan?

Stemronde penningmeester en kano-opdracht:

Zwarte overhemdjurk: &Other Stories

Sandalen: Rondini.

De spuuglelijke gifgele surfschoentjes waren rücksichtslos verplicht gesteld door de WIDM-crew

Steengroeve en klimopdracht:

Zwart zijden bloesje: Monoprix (Parijs)

Donkerblauwe broek met witte streep: Tommy Hilfiger

Sneakers: Adidas Superstar 2 Camo brown

Rieten cap: uit Milaan

Ook nog eervolle vermelding voor deze illustratie: