By 
Iedere week in Bazaar Bekijkt: observaties over al wat verbaast, intrigeert of opvalt op tv, streaming en in de bioscoop. Met vandaag: Little Girl Blue.
Janis Joplin. Ik moet zeggen dat ik niet veel over haar wist. Ja, dat ze heel goede muziek maakte, zoals dat nummer over die dure auto. Dat ze altijd zo'n grote, ronde zonnebril droeg. En dat ze niet zo oud was geworden, misschien zelfs wel bij de Club van 27 hoorde. Schandalig eigenlijk, mijn gebrek aan kennis. Joplin is toch wel één van de belangrijkste vrouwelijke muzikanten die ooit heeft geleefd. Wie, zoals ik, meer over haar wil weten, kan daarvoor nu in de bioscoop terecht. Vanaf donderdag draait de documentaire Little Girl Blue.
Mijn vermoedens over Joplin blijken na een klein rondje Wikipedia te kloppen. Op 4 oktober 1970 overleed de zangeres op 27-jarige leeftijd. Daarmee werd ze een van de founding members van de 27 Club, samen met muzikanten Brian Jones (Rolling Stones, overleden in 1969), Jimi Hendrix (♱1970) en Jim Morrison (♱1971) – een dubieuze erepositie.
Joplins verhaal in het kort: Texaans buitenbeentje vindt haar plek in de muziekwereld en groeit met een dijk van een stem uit tot mother of the blues. Dat alles is in de documentaire prachtig verwoord en verbeeld, met veel oude foto's, voorgelezen (liefdes)brieven, gesprekken met haar familie en natuurlijk de nodige muziek.
Little Girl Blue draait voornamelijk om het ingewikkelde gevoelsleven van Joplin, haar onzekerheid, haar hunkering naar liefde en bevestiging, en de immer voortdurende strijd met haar alcohol- en drugsverslaving. Die ze uiteindelijk verliest: ze sterft aan een overdosis heroïne.
De documentaire vertelt een genuanceerd, diepgaand verhaal vol ups en downs. En geeft, grappig genoeg, de nodige stijlinspiratie. Al aan het eind van de jaren '60 verscheen Joplin namelijk op het podium met joekels van bell sleeves, in gebreide ensembles of velours tops, aan haar voeten regelmatig een kitten heel - allen trends die in het huidige, seventies inspired modebeeld hun weerklank vinden.
Toch wringt er iets. Zangeres die met 27 jaar overlijdt aan drugs: het deed me ergens aan denken. Het is precies het verhaal van dat andere, veel recentere vrouwelijke lid van de 27 Club: Amy Winehouse. Volgens de New York Times vertonen de verhalen weliswaar een overeenkomst, maar is er een belangrijk verschil: Joplins demonen kwamen van binnenuit, die van Winehouse voor een groot deel ook uit de buitenwereld.
Wel zet het me aan het denken: waarom zijn het altijd ongelukkige, moeilijke levensverhalen die je ziet en hoort over muzikanten en andere kunstenaars? Kan alleen uit pijn, drugs en onzekerheid zulke geniale muziek of kunst voortkomen? Ik zou zo graag eens een documentaire zien over een enorm geniale huismusmuzikant. Al biedt dat vanuit dramatisch oogpunt natuurlijk weinig om mee te werken voor een regisseur.
Little Girl Blue, vanaf 21 januari in de bioscoop.
