By 
Iedere week in Bazaar Bekijkt: observaties over al wat verbaast, intrigeert of opvalt op tv (en OK, ook op Netflix). Met vandaag: Beestieboys.
Twee grienende kinderen, daarnaast een kat in een draagmand en een bebaarde man met een brok in zijn keel: het was misschien wel de mooiste scène uit de nieuwste aflevering van Beestieboys. Gisteren begon het nieuwe seizoen van deze dierenserie, gemaakt door Tim den Besten en Nicolaas Veul, beter bekend van hun sociale experiment Super Stream Me.
Het verhaal achter deze scène: Abel en Roos (de kinderen), moesten afscheid nemen van Smoes (de kat). Smoes, die erg van kaas houdt, houdt minder van drukte: hij beet regelmatig zijn jeugdige verzorgers. Dus zetten die hem op verhuisdieren.nl, waar Justus (de bebaarde man) naar voren kwam als geschikte nieuwe eigenaar, want: alleenstaand zonder kinderen, met een tuin én - heel belangrijk - een gedeelde voorliefde voor kaas.
Is dit zo'n bijzonder verhaal? Neen, geheel niet. Maar Veul en Den Besten weten het meesterlijk te verfilmen.
We zagen een home video waarin Justus, als ware het een datingsite, vertelt dat hij graag Smoes in huis zou halen. 'Het lijkt mij leuk om Smoes te leren kennen.'
We zien de zeer kritische blik van Roos als ze Justus voor het eerst ontmoet. 'Ik vond zijn outfit wat te donker'.
We zien de kinderen Smoes' spulletjes inpakken. 'Dit blokje kaas mag hij opeten als hij in zijn nieuwe huis is.'
En dan, op het moment suprême, als ze hun kat afleveren in zijn nieuwe huis: de tranen.
Dat is wat Beestieboys zo'n verademing maakt om naar te kijken. Het maakplezier spat ervan af: dramatische geluidseffecten, sfeerversterkende muziekjes, grappige details als een plopkap in de vorm van een egeltje. Melig? Over the top? Wellicht, maar altijd blijft het respectvol, en vooral: ontwapenend. Als een ware Sophie Hilbrand benadert het duo de geportretteerde dieren én mensen oprecht geïnteresseerd en zonder vooroordelen.
Toppunt misschien wel: de rubriek Extreme Animal Hobby's. Inderdaad, over mensen met een aparte dierenhobby. Koerijden, surfen met honden, vloggen met varkens, of deze aflevering: Bart Jansen, die van zijn aangereden kat een drone maakte en daarmee drie jaar geleden veelvuldig in het nieuws kwam.
Veul: 'Is dit niet zielig?'
Jansen: 'Ik vond het vrij zielig dat hij werd aangereden. Alles daarna, daar heeft hij geen last meer van gehad.'
Ze noemen het zelf 'Jip en Janneke-tv', de korte items met simpele verhaallijn die voorbij komen in Beestieboys. Want, oh ja, Beestieboys is een kinderprogramma. Uitgezonden op zondagochtend op NPO Zapp. Maar dat maakt in mijn ogen vrij weinig uit, vandaar dat ik het zo laat pas vermeld. Want kinder-tv is heus niet alleen voor kinderen, zeker niet als het zo goed in elkaar zit.
Het feit dat dit programma bedoeld is voor een jeugdig publiek maakt het er namelijk niet minder grappig, verbazingwekkend of ontroerend op. Misschien juist wel meer: geen mediagetrainde, gereserveerde interviewkandidaten of moeilijk, verhullend taalgebruik, maar gewoon oprechte vragen en oprechte (kinder)emoties - die genoeg volwassenen ook ontroeren, blijkt uit deze Twitter-reacties.
En daar zou menig 'serieus' programmamaker nog een hoop van kunnen leren.
