Vrijdag de dertiende zal nooit meer zomaar een vrijdag de dertiende zijn, en zéker niet wanneer-ie in november valt. De aanslagen in Parijs, dagenlang domineerden ze het nieuws. Een klopjacht volgde, op ontsnapte schurken, op verdachte types en op alles en iedereen die eventueel een bedreiging zouden kunnen vormen voor de lieve vrede. Op macroniveau werd beklonken alles op alles te zetten (lees: bommen en granaten) om IS te beteugelen.
Op microniveau gebeurde er ook van alles. Wie een beetje heeft ingezoomd op Place de la République heeft niet alleen Madonna gezien die woensdagnacht spontaan een concertje weggaf ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de aanslagen, maar bespeurde ook een aantal mensen dat al sinds 13/11 dag in dag uit op het plein staat om gratis knuffels uit te delen aan de mensen. Hartverwarmend vonden we dat.
Eén van die knuffelaars is Jérôme Calvini, een 26-jarige Parijzenaar die er de afgelopen weken elke avond bij was en nog steeds regelmatig acte de présence geeft met een kartonnen free hugs-bordje in de hand. Om die universele boodschap van liefde te verkondigen met een stevige omhelzing.
We vonden dit zo ontroerend dat we Jérôme hebben opgesnord en -gebeld om hem te vragen naar zijn bevindingen.
Jij moet inmiddels een heleboel mensen hebben geknuffeld. 'Het zijn er duizenden. Ik heb de tel niet bijgehouden, maar met duizenden overdrijf ik niets.'
Hoe wordt erop gereageerd? 'Heel goed. Het raakt de mensen díep. Ze zijn allemaal dankbaar dat we dit doen. Dat we er staan. "Dankjewel dat jullie laten zien dat we heus wel lief kunnen hebben," krijg ik vaak te horen. We hebben mensen geholpen met huilen, met lachen, we zijn een luisterend oor voor ze, geven ze een ruggensteuntje, hoe klein ook.'
Is er iemand die je het meest is bijgebleven? 'Ik vind ze allemaal memorabel. Het feit dat iedereen langskomt, alle religies, alle nationaliteiten, alle leeftijden, voor een beetje liefde, dat ontroert me zeer. Laatst kwam er een 87-jarige vrouw om elf uur 's avonds speciaal voor een knuffel naar Place de la République. Ik heb een man omhelsd die was ontsnapt uit Bataclan. Hij was er slecht aan toe. Ik heb een tijd bij 'm gestaan, naar zijn verhaal geluisterd. Weet je, ik zou de hele wereld wel een knuffel willen geven op dit moment.'
Wat heeft je ertoe bewogen dit te doen? 'Goed, het was vrijdagavond. Ik zat thuis, was van plan naar een verjaardag te gaan, maar voelde me niet topfit. Zag dat mijn moeder een aantal keer had gebeld, waarop ik haar terugbelde. Ze vroeg me, al panikerend, of ik het al had gehoord, van wat er aan de hand was in Parijs. Ik wist van niets. Maar toen zette ik het nieuws aan… Zo onwerkelijk. Vrienden van me kwamen langs, omdat ze in de buurt waren en nergens meer naartoe konden. Tot diep in de nacht hebben we alle updates gevolgd. De dag erna werd ik wakker en ik voelde me zo verloren. En zo leeg. Hetzelfde lege gevoel als toen mijn vader overleed. Ik dacht na: wat kan ik in vredesnaam doen? Ik ben niet alleen, dacht ik steeds. Ik ben niet de enige die zich zo leeg en verloren voelt. Toen kwam het simpele idee van free hugs. Om te laten zien dat we elkaar kunnen steunen, dat we er voor elkaar kunnen zijn, ook al kennen we elkaar niet.'
Hoe is het nu, in Parijs? 'De Parijzenaars worden langzaamaan weer Parijzenaars. Het leven wordt opgepakt, mensen vermaken zich weer, hebben plezier, zitten op een terras. Maar wat ik vooral merk, is dat de saamhorigheid groter is dan normaal. Parijs is een mooie stad, maar ook een onpersoonlijke. Een stad waar de mensen nauwelijks naar elkaar omkijken. Parijzenaren onderling zijn niet per se hartelijk. Als je iemand niet kent, dan kijk je niet naar die persoon en praat je er niet mee. Maar na de afschuwelijke gebeurtenissen op vrijdag de 13e merk ik daarin een ommekeer. En dat vind ik iets moois.'
Jérôme is dit weekend opnieuw op Place de la République te vinden, mocht je in de buurt zijn.
