Bazaars septembernummer is volledig gewijd aan het belang van diversiteit. Speciaal voor deze editie (dinsdag 15 augustus in de winkel) blikt Sylvana Simons in een aangrijpend, zelfgeschreven stuk terug op de afgelopen turbulente periode. Waarvan we je op deze plek alvast een kleine voorproef geven.
'Vandaag voelt als het dichtslaan van een hoofdstuk uit een psychologische thriller. Zojuist heb ik de rechter uitspraak horen doen tegen 22 verdachten die door het OM vervolgd zijn omdat ze zich hebben schuldig gemaakt aan opruiing, aanzetten tot haat, belediging en bedreiging jegens mij. Allen hebben zij zich daarbij bediend van racistische en seksistische uitlatingen. Ik ben niet bang. Zelfs niet verbaasd. Wat ik wel voel kan ik niet omschrijven.
De rechter veroordeelde 21 van hen, waaronder ook de enige minderjarige verdachte. Hij is de enige van de 22 die mij zonder aansturing van de rechter oprechte excuses heeft gemaakt voor de tekst die hij op mijn Instagramaccount achterliet. De moordlustige fantasie waarin hij uitvoerig omschreef hoe hij mijn ledematen uit elkaar zou trekken, mij met benzine zou overgooien en rustig zou toekijken hoe ik kermend van de pijn dood zou branden naast een brandend kruis in mijn eigen achtertuin, was één van de meest ingrijpende bedreigingen die ik ontving. Virtuele aanranding, zo voelde het. Nu de schrijver ervan een timide puber met een fascinatie voor Eminem blijkt te zijn, speelt mijn moederhart op en zou ik hem het liefste een knuffel willen geven.
Enkele jaren geleden begon ik met het coachen van voornamelijk vrouwen. Met behulp van een spiegel help ik ze hun natuurlijke bron van kracht te herontdekken. Ik zet ze neer en laat ze net zo lang kijken tot kijken zien wordt. Tot ontkenning leidt tot acceptatie. Tot kwetsbaarheid zich openbaart als kracht.
Het is vaak een emotioneel proces. Geconfronteerd worden met onszelf doet soms pijn. Het proces van kijken naar zien vraagt een bereidheid om voorbij het zorgvuldig gecreëerde imago te kijken. We zien het liefst eerst dat wat we willen projecteren. Dat ons haar goed zit. Dat de wallen zorgvuldig zijn weggepoetst en dat de kleurspoeling inderdaad het grijs bedekt. Maar wie gedwongen wordt langer te kijken gaat meer zien. Vermoeidheid. Rimpels. Onzekerheid. Flaws, zou Beyoncé zeggen. De reacties lijken in eerste instantie irrationeel. Sommige vrouwen kijken weg, anderen beginnen te ratelen. Allemaal moeten ze na verloop van tijd huilen.
Nederland bleek nog niet klaar voor de blik in de spiegel. Van de ene op de andere dag was ik niet langer 'de goedlachse exotische presentatrice' maar een 'Nederlandhater' die 'achter elke boom racisme zoekt'. Ik moest 'terug naar taka tiki land' en wel 'met de bananenboot'. Ik ontving dreigbrieven, vrolijke knutselwerkjes met porno en KKK-referenties.
Na 45 jaar zwart en vrouw te zijn was ik er klaar mee. Klaar met het ongemak van de ander belangrijker moeten maken dan mijn eigen ongemak. Ik ben klaar met mijn plaats kennen en dankbaar zijn voor waar ik simpelweg recht op heb. Ik ben klaar met het eenzijdige beeld dat over mij en mensen die op mij lijken wordt geschetst, ook al dragen wij bij aan de Nederlandse cultuur, economie en identiteit. Ik ben er klaar mee alles te weten over slechts één kant van het verhaal, maar op weerstand te stuiten als ik ook de andere kant wil belichten. Ik ben klaar met de structurele ongelijkheid die we al zo lang accepteren.
Lees Sylvana Simons' volledige stuk in Harper's Bazaar september. Vanaf dinsdag 15 augustus in de winkel en via My Magazines te koop.
Cécile Narinx maakt de balans op over diversiteit in de mode >
