Aangezien ik na het einde van het seizoen Heel Holland Bakt in een zwart gat dreigde weg te zinken – ik overwoog één zondagavond zelfs te gaan strijken, godbetert – ben ik door het dolle heen dat tegenwoordig Ik Vertrek wordt uitgezonden aan het eind van het weekend. Tuurlijk, ik kende het programma wel, maar was geen vaste kijker. Maar! Totdat ik de aflevering van vorige week zag, die met dat stel met drie hyperactieve zoontjes dat niks met Italië had, geen woord Italiaans sprak en toch vol goede moed een camping in Le Marche ("de Marsje") begon.
Ik viel met de neus in de boter, want de vertrekkers van gisteravond waren als vanouds onvoorbereid, onervaren en totáál naïef. De betreffende avonturiers heetten Ronald en Girbe (een in onbruik geraakte voornaam die volgens het Mertens Instituut nog geen honderd keer voorkomt in Nederland, maar dit geheel terzijde) en woonden in respectievelijk happening Millingen aan de Rijn en Ermelo, the city that never sleeps. Via hun totaal malafide ogende kennis Arjan – sportschoolfysiek, strakke Philipp Plein-shirtjes, spiegelzonnebril, gladde praatjes – zouden ze een restaurant in Playa de las Américas, de aars van Tenerife, overnemen, gezegend met de kolderieke naam Happas.
'Het gaat zeker lukken,' sprak Ronald zichzelf moed in. 'Happas is een lot uit de loterij! Ik hoop maar dat er geen addertje onder het gras zit!' waarmee het Oud-Hollands gezegdenboek weer flink was geplunderd.
Voordat ze de grote oversteek waagden, kregen we een blik op het oude leven van het lattende stel. Ronald woonde in een huis met een compleet dichtgetegelde achtertuin, die hij koortsachtig bladervrij veegde. Hij had het best moeilijk met een en ander, maar zou het wandelen met zijn moeder het meeste gaan missen. Hij had het nog niet gezegd of zijn ogen glansden vochtig. Toen hij even later zijn moeder op ging halen voor een wandeling, opgewekt 'Hallo, moedertje' roepend, bleek zij een volslagen nuchtere vrouw te zijn, die droog opmerkte: 'Ik kan ook heel goed alleen lopen.' Ja, daar zou Carla van Putten nog veel van kunnen leren.
Girbe zou in Nederland zijn grote zoon achterlaten, voor wie hij sinds het overlijden van zijn vrouw in 1998 alleen zorgde. Die vrouw was indertijd plotsklaps gestorven terwijl ze in verwachting was van een tweede zoon. Een tearjerker van jewelste natuurlijk, die door de regie handig werd uitgebuit door de mannen ook bij het graf van Girbes vrouw te filmen. Op de achtergrond klonken zachte Spaanse gitaartjes: hoor, het is Tenerife dat lonkt!
Toen volgde de klassieke afscheidspartyscene, die werd opgenomen in de sportschool, waar Girbe en Ronald deel uitmaakten van een aerobicsklasje, alwaar ze geroutineerd grapevines, knee-up repeats en steps-moves ten beste gaven op antieke muziek van Dan Hartman. Er was een slechte speech van Girbe, een vettige taart met een mud slagroom en een fotoprint vol chemische kleurstoffen en Ronald had het maar weer eens te kwaad.
Eenmaal op Tenerife hadden ze nog een week tot de opening. Er was een meeting met vriend Arjan en een makelaar – die even verderop in de aflevering verrassend genoeg ook een erotische club met swingerszone en een fiks gedecolleteerde echtgenote met kaketoekapsel bleek te hebben – en er was een alarmerend bericht van een kennis die beweerde dat Happas een kat in de zak was. Waar bij ieder ander mens de alarmbellen zouden gaan rinkelen, daar deletete Girbe gewoon alle berichten, en verwijderde hij de klokkenluider uit zijn contacten. Voorwaar een sterk staaltje struisvogeldenken.
Vervolgens kwamen er een kok met een geprononceerd gebit en ene Yvonne, een Nederlandse serveerster die van wanten wist en oordeelde dat al het servies smerig en ouderwets want vierkant was. De afwasser constateerde dat alles in de keuken zo ongeveer lek, stuk en vies was, en de opgetrommelde loodgieter ontdekte dat de leidingen door ratten waren stukgeknaagd.
Het hád een mooi moment geweest om gillend weg te rennen, danwel Happas om te dopen in Ratatouille, of op z'n minst iets te geloven over die 'kat in de zak', maar neen. Ronald en Girbe bleven blind vertrouwen op gladjakker Arjan die al zijn eigen leveranciers opdrong aan de verse ondernemers en onderwijl een spoedcursus restaurant runnen gaf: 'Soepie, cola, geld in de kassa, doei! Nou, dat is horeca!'
Als gewezen serveerster moest ik met afgrijzen toekijken hoe Girbe rode wijn in een koeler zette, en Ronald de fles met twee handen uitschonk. Hoe ze 'ameretto' en 'tequilla' spelden, en de kok met het geprononceerde gebit lieten weten dat 'the other meat was too less.'
Ongelooflijk maar waar: Happas begon goed te lopen, zonder dat de mannen Spaans leerden en zelfs zonder Yvonne, die na 'm in verband met een afwijkende 'visie' gepeerd was. Na een drukke zomer begon de herfst en daarmee het evalueren. Girbe miste zijn zoon, maar wilde door, want hoe slap was het wel niet om na 7 maanden op te geven? Ronald was de drukte zat en klaagde dat zijn hele leven bestond uit Happas. Om een beetje bij te tanken nam hij elke middag een uur vrij om thuis barrevoets op de bank tv te kijken – waarbij duidelijk werd dat hij ook te druk was om zijn teennagels te knippen.
Ik Vertrek sloot af met een open einde – een cliffhanger van jewelste natuurlijk, die vele grote vragen overliet: was wat Ronald betreft de lokroep van het wandelen met moedertje sterker dan zijn liefde voor Girbe? Zouden de ratten ook aan Girbes zelfvertrouwen gaan knagen? Je zou voor een antwoord bijna afreizen naar Playa de las Américas. Bijna.
Meer van dit in je timeline? Like Harper's Bazaar op Facebook
