'Moeilijk' was het thema van de uitzending van gisteravond, en ik vond het inderdaad een moeilijke aflevering. Misschien is het een dalletje zo vlak voor de climax van de halve finale, de spreekwoordelijke stilte voor de storm, en zien we vanaf volgende week weer vonken van het scherm spatten. Ik hoop het maar, want ik vond het behalve moeilijk ook best wel saaaaai gisteravond. De kandidaten worden steeds nerveuzer en serieuzer, waardoor de komische noot steeds maar weer door André van Duin geblazen moet worden, en er doldrieste fratsen voor Janny en Robèrt bedacht moeten worden door de regie.
Op papier heerlijke slapstick natuurlijk, twee volslanke senioren in een wankel roeibootje, maar ik vind Janny eigenlijk te deftig om zich met een krap zwemvest aan te laten filmen, gezeten in een bootje, met zicht tussen de knieën. Je suis Janny, want ook ik werd ooit onder de rok gefilmd, gezeten in een kajak, tijdens WIDM – wat weer meesterlijk gepersifleerd werd door Lucky TV, maar dat soort gekkigheid moet met ons Janny natuurlijk niet gaan gebeuren. Handen af van Janny!!
Qua slaapverwekkendheid spande de zouteloze Hans opnieuw de kroon. Hij grapte dat hij niet wist wat hij met zijn leven moet beginnen als het programma ophoudt, maar ik vermoed dat hij het uit de grond van zijn hart meent. Im Schertz gesagt, im Ernst gemeint, dacht ik nog in mijn beste Spaans, en toen Hans even later doodserieus vertelde dat hij 'chocola een interessant product vindt omdat het zo precies is', knikkebolde ik even weg – totdat Gwenn zijn chocoladebollen probeerde los te meppen met een agressie die even onverwacht als angstaanjagend was. In Gwenn schuilt een meedogenloze beul, vrees ik.
Toen Hans even later witte handschoentjes aantrok om geen vingerafdrukken achter te laten op de chocola zag ik in een flits ook weer Norman Bates voorbijkomen, net nu ik de beelden van Hans die vorige week met een nodeloos groot mes appels te lijf ging van me af had geschud. Waarom hij zijn kogelgebak de naam 'Fire in the hole' heeft gegeven, daar kom ik maar niet uit. Hoezo fire? Wat nou hole? Dan was het simpele 'Bal Gebak' van Nico toch treffender – al had Janny daar het volgende over te mopperen: 'Het enige wat ik als een soort kick ervaar is de advocaat bovenop.' Advocaat kicken? Dat zal het ingedutte, ja zelfs ronduit truttige imago van advocaat een boost van jewelste geven, let op mijn woorden.
Ine had het ondertussen erg druk met druk en nerveus zijn, en bedolf zichzelf onder de complimenten, onderwijl kakelend: 'Je mag jezelf geen complimenten geven, maar ik doe het gewoon schaamteloos', waarna ze haar eigen aardbeienmojitobollen (tien keer woordwaarde bij Scrabble) in de vloeibare snot doopte – en de jury potjandorie iets wist voor te schotelen waar ze van onder de indruk waren.
De technische opdracht, twaalf Malakoffs maken, bleek een herhaling van zetten: Hans zei slaapverwekkende dingen als: 'Ik maak zelf regelmatig soezen' (rock on, you bad ass!!!) en Ine stak zichzelf al schuddend met haar grote oorbellen de nodige veren tussen de billen: 'En óf ik soezen kan bakken, hi hi hi!'. Dat Hans zijn gevallen soezen doodleuk weer opraapte om ze desalniettemin te gebruiken vond ik wel weer schokkend, allicht heeft hij een heel zuinige oma die hem heeft geleerd niks te verspillen, al bezorg je de jury er buikloop mee.
Dag 2, die van het spektakelstuk, was in alle opzichten een betere dag. Hans was al om kwart voor vijf uit de veren gekomen om zijn nougatinemolen (drie keer woordwaarde bij Scrabble) te oefenen, wat voor mij zijn status als suspecte bak-creep duimendik onderstreepte, net als het rigide, vreugdeloze ontwerp van de hoekige nougatinemolen in kwestie.
Ine, druk met een nougatinevogelhuisje (vijf keer woordwaarde), barstte van de zenuwen en vooral van de weeromstuit in tranen uit en werd schattig moederlijk getroost door Janny, gehuld in een jurk met trompe l'oeils op alle mogelijke plekken, wat haar toch iets van een stripfiguurtje gaf, een soort volwassen Wiske.
Nico knutselde een merkwaardige nougatinehoed in elkaar die niet eens op een hoed leek, maar meer op een kluit versgekloven brandhout in een vuurkorf – en helaas ook daarnaar smaakte. De beste man had er niet aan gedacht dat het ook eetbaar moest zijn – en dat in een bakwedstrijd, gekkie!
Nou ja, het was niet anders. En zo kwamen meesterbakker/seriemoordenaar Hans, bakbeul Gwenn, streber Marjolein en oorbel-Ine toch weer een ronde verder, en moest Nico terug naar Volendam. Sailing home…
