Heel Holland Zakt
Allereerst uiteraard welgemeende excuses voor de vertraging van een dikke halve week, maar het kón niet eerder. Lag ik na een lange dag modeshows gestrekt op mijn hotelbed, de iPad afgestemd op Max Gemist, kwam er een melding dat Heel Holland Bakt niet in Parijs gekeken kan worden in verband met 'een rechtenbeperking'. Bah. Een deceptie! Alle tips die via Twitter werden gegeven om handige terugkijkapps te downloaden ten spijt (waarvoor dank maar te digibeet) moest ik dus gisteravond kijken en tikken.
Welnu, hier is het resultaat.
Wat de eerste signatuuropdracht, een Vesuvius-cake, te maken had met het jubileumthema: beats me. Is dat erg? Welnee, want hoe zalig was het om Robèrt zacht lispelend te horen allitereren: 'Vesuvius is volop variëren met de vulling!!!' Ja, het was een heerlijke opdracht, waarbij de zes overgebleven kandidaten ieder weer konden uitblinken in hun eigen eigenaardigheden. Zo dook bij Norman/Hans meteen weer zijn oude oma op, die haar inwonende kleinzoon op het hart had gedrukt om de appel niet in blokjes maar in plakjes te snijden. Kijk, dat zijn levenswijsheden waar je als jongeman wat aan hebt.
Gwenn ging enthousiast aan de slag met stukjes ananas, en leerde van Janny dat zoiets een (ik citeer) 'GROOT risico' met zich meebrengt. Oei, dacht ik. Allergische reacties? Vergiftigingen? Fruitsuikerstuipen? Dat gelukkig niet, maar het kán zijn dat de boel (ik citeer) 'niet gêleert'. En zo hebben we alweer wat gêleert eh… geleerd.
Over Janny gesproken, die verklapte tegen Hans, die haar probeerde te paaien met likeur: 'Ik drink nooit zomaar likeur, maar als het ergens ín zit … vind ik het heel lekker' en daarop volgde een gelukzalige blik. En ik dacht: bedoelt ze met 'zomaar' dat ze het nooit van het aanrecht of van een bord af zou likken? Want als het in een glas of een fles zit, dan zit het óók ergens in. Toch?
Heel veel tijd voor verdere filosofische bespiegelingen omtrent Janny & haar likeurabsorptie was er niet, want daar begon Nico al te knoeien met smurfensnot die door moest gaan voor lava, en riep Robèrt opruiende dingen als 'Ggggas erop!' en 'Vlammen!'. Ine, nog steeds niet mijn favoriete bakster, slaakte al flamberend nerveuze kreetjes en kirde te pas en vooral te onpas op hoge toon 'woehoe!', waarmee ze ook mij een beetje zenuwachtig maakte. Dat ze het nodig vond om André van Duin tot twee keer toe op de wang te zoenen vind ik ook nodeloos koket en alleszins zorgwekkend. Voor dat soort fratsen is HHB niet bedoeld natuurlijk, en de Pin-Up Club is niet voor niks van het scherm gehaald indertijd.
Bij de jurering strafte Janny Ine subtiel doch genadeloos af door haar te overtoepen met encyclopedische kennis over het kneuzen van anijszaadjes (waarbij de klemtoon vreemd genoeg op de aa werd gelegd), en kreeg Rik (een spitting image van de jonge Rob de Nijs) onder uit de zak omdat het 'mondgevoel' van zijn vulkaantaart 'niet helemaal prettig was'. Ook de ingezakte 'Knaltaart' van Nico had niet het beoogde effect: het ooggevoel van zijn taart refereerde jammerlijk aan een immense etterende open wond en/of een uitgekotste pudding.
Ja, dat inzakken bleek een hardnekkig subthema van de uitzending. Bij de tweede, technische opdracht – negen Friese oranjekoeken maken – ging het liederlijk mis. Koeken te warm, slagroom te stijf of te nat, priegelige vijfjes van chocola niet gelukt – de een na de ander zakte door het ijs en kwam de jury met een broodplank vol ingestorte ellende onder ogen.
Op dag twee, die Janny kleur gaf in een blauw ensemble met een paasstrik op de maag, moest er een lustrumwaardig spektakelstuk in elkaar geklust worden. Nico ging, hoekig en rechttoe-rechtaan als de goedgemutste Volendammer is, aan de slag met een Mondriaantaart. Gwenn bakte een bijzonder lompe tentvormige cake slash koolhydratenbom. Ook Hans keek niet op een kilojoule meer of minder met alweer een donkerbruin chocolademonster, waarvan hij wist te vertellen dat de 'calorieën niet op één hand te tellen zijn.' Als je bedenkt dat een oester al zes calorieën per stuk telt zou ik niet weten wát er wèl op een hand te tellen is, patisseriecaloriegewijs. Een macaron, volgens de poëtische Hans 'het sieraad van de patisserie', al zeker niet, want daar heb je al gauw vijftien handen voor nodig om te tellen.
Maar ik dwaal ernstig af.
Choco-Hans werd meesterbakker van de week – met dank aan oma's tips. De scheve, onaffe pasteltaart-met-kroontje van Ine ten spijt was het de vrolijke Rik die het veld moest ruimen deze keer. 'Wat ga ik je missen, Rik', fleemde Ine terwijl ze hem om de nek vloog. 'Welnee,' zei Rik opgewekt, en ik dacht precies hetzelfde. In het napraatje werd het Ine alsnog te veel, ze schreide zacht omdat alles zo veel inspanning had gekost. Misschien zou het helpen als ze haar oorbellen formaat wagenwiel en gietijzeren siertuinhek volgende keer thuislaat. Scheelt toch een slok op een borrel in de strijd tegen die verduvelde zwaartekracht.
Meer van dit in je timeline? Like Harper's Bazaar op Facebook
