Laatst zaten mijn kinderen (dochter van 17, zoon van 18) tijdens het avondeten geanimeerd te kwebbelen. Er werd flink gelachen en er kwamen namen voorbij die ik nooit eerder gehoord had. Ik vroeg: wie zijn dat, Jordi en Alisa? Zitten die bij een van jullie in de klas?
Dat was een hele naïeve vraag, zo bleek. Want het waren de namen van de deelnemers aan Ex on the Beach Double Dutch, een tv-programma van MTV dat het goed doet onder jongeren. De deelnemers aan dat programma waren zo te horen kleurrijke figuren met een kort lontje en een wat boertig vocabulaire, zo begreep ik uit enkele spontane imitaties die mijn kinderen ten beste gaven. De gemoederen daar aan het strand vol exen liepen kennelijk nogal op.
'Misschien wel een leuk programma om gezellig met z'n allen te kijken,' opperde ik.
Nu proestten ze het allebei uit.
'Echt niet!' zei mijn zoon. 'Dit is geen programma om met je moeder te kijken.' En opnieuw deed hij een vrolijke Jordi-imitatie met boterzachte g, die me toch best nieuwsgierig maakte naar de echte Jordi.
Vijf minuten later zaten we met z'n drieën achter de laptop en liet mijn zoon een fragment zien. Jordi, een soort jonge Menno Buch in zwembroek met een opvallend gedateerd champignonkapsel, kwam uit de zee een strand oplopen, zag een kleine deelneemster in bikini over wie hij subiet begon te fantaseren dat hij 'lekker kon gooien' met haar. Daarna begon hij te vloeken over zijn ex, die hij met zuivere Geert Wilders-tongval in niet al te subtiele bewoordingen betichtte van verregaande promiscuïteit. Het f-woord was daarbij niet van de lucht. Een andere jongen in zwembroek, de Vlaming Yoshi, probeerde de nieuwkomer tot bedaren te brengen en sprak de memorabele woorden: 'Maat, er is één ding dat bij mij totaal niet door de beugel kan, en dat is een dame aanraken op een verkeerde manier of haar een hoer noemen.'
Mijn zoon stopte de video en zei, licht triomfantelijk: 'Hoorde je dat? Hij zei: als er één ding is, en noemde er twee! Ha ha!' Gelukkig had hij dus, behalve mijn voorkeur voor guilty pleasure-tv ook mijn taalfoutenradar geërfd.
Toen ik later die avond de huiskamer-tv uitzette (ik had heerlijk naar Bed & Breakfast gekeken) zag ik mijn zoon nergens. Hij bleek op de werkkamer te zitten, waar nog een tv staat, en keek een nieuwe aflevering van EOTBDD. Ik zag wederom een stoet verhitte, sportschoolgeboetseerde jongelui in badkleding, meiden die krijsend elkaars extensions uitrukten en Jordi die alweer op z'n Wilders stond te vloeken. Ik zal niet herhalen wat hij zei. Waarschijnlijk volstaat de mededeling dat Oh Oh Cherso hiermee vergeleken een soort Teletubbies is, en Temptation Island een baken van smaak en beheersing.
Wat me verbaasde was uiteraard niet dat ze allemaal badkleding droegen, wel dat het zulke spuuglelijke badkleding was. In fluorescerend groen en roze, alsof het op dat eiland 1981 was en Doe Maar net Skunk had uitgebracht. Het allerlelijkst bleken de gifgele badpakken van de tweeling Sharon en Esmee met decolletés tot het middenrif en rolladetouwtjes op de heupen. Wat me ook verbaasde, was dat ze allemaal een klein wit tasje met een schuin over de schouder gedragen dun riempje droegen. Heb ik een accessoiretrend gemist, vroeg ik me even af, totdat ik begreep dat dit de geluidskastjes waren. Toen ik aan Wie is de Mol meedeed droegen we ook allemaal zo'n kastje, maar aangezien we daar niet in strings en rolladebadpakken rondliepen konden die met een dik en breed pleisterkleurig elastiek worden vastgehangen onder de kleren.
Ook opmerkelijk: hoewel het gefoeter, gefleem en gescheld van de deelnemers dankzij die kastjes piekfijn te horen is, wordt elke monosyllabe en elke vloek ondertiteld. Dat wijst erop dat de makers veronderstellen dat de kijkers kunnen lezen. Of dat Yoshi, Jordi en Sharon cum suis door hun streektongval niet allemaal even verstaanbaar zijn. En dat het doldwaze gifjes oplevert.
'Je snapt hoop ik wel dat het er in de beschaafde wereld niet zo aan toegaat, en dat je vrouwen met respect moet behandelen? Zei ik tegen mijn zoon. 'Jahaaa, mam, tuurlijk,' verzekerde hij. 'Maar ik vind het gewoon lachen, dit.'
Nee, het is geen programma om met je moeder te kijken.
Over twee weken vertrekt mijn zoon met z'n vrienden naar Lloret de Mar. Als moeder zit er niks anders op dan bidden dat-ie zich niet misdraagt. Wat me alvast hoopvol stemt: hij heeft een geweldig leuke zwembroek, die ik voor hem uitgezocht heb.
Ach, je doet wat je kunt, als moeder.
Vorige week verbaasde Cécile zich over het lievelingspak van Groen Links' Kathalijne Buitenweg. Én over Marianne en Rob, van het briljante tv-programma Bed & Breakfast.
