Ergens las ik dat dit het laatste seizoen is van Gordons Hotter than my daughter. Dat vind ik vreselijk jammer, want als er één programma is waar my daughter & me samen graag naar kijken, dan is het HTMD wel. Jaaa, daar gaan we al jarenlang uitgebreid voor zitten, met de neuzen zo dicht mogelijk op het beeldscherm. Ik zou een grote jokkebrok zijn als ik zou beweren dat er géén leedvermaak bij kwam kijken, want lachengierenbrullen om alle loeiordinaire pekskes, lakleren lieslaarzen, enkelbandjes en paaldanshakken is de hoofdmoot van de kijkersvreugd. Daar komt dan nog bij dat Gordon altijd weer feilloos weet op te merken wat wij ook nèt tegen elkaar zeiden, maar dan nóg valser.

Wie net als ik al jaren kijkt weet dat er naast een bak onderbroekenlol ook een dieper human interest-laagje in het programma zit. Zo blijken de te blote/te strakke/te jeugdige uitdossingen van mother in veel gevallen een gevolg van een moeilijke jeugd/bar slechte relatie en/of laag zelfbeeld. Daar babbelt Gordon dan even over, doorgaans biggelt er links of rechts een traan, en na een hug en een daverend lachsalvo gaat het stel alweer kranig voorwaarts, richting make-over mansion.

Die make-over mansion is de plek where the magic happens: de lellebel wordt omgetoverd tot een echte lady. Of in elk geval een mevrouw. Soort van mevrouw. Nou ja, een nettere versie van zichzelf. Vroeger, en vergeef me de 'oma vertelt' toon, was er altijd veel meer tijd ingeruimd voor de (belangrijke!!) sessie bij de stilist. De lellebel in kwestie kon dan dwars roepen dat ze dus écht geen zin had om zich als een non of een Jehova uit te dossen in rokken tot over de knie, en jurken mét stof in de taille, en dan moest de stilist weer zuchtend verder zoeken naar een compromis. Ik vond dat al die jaren uiterst leerzame tv, en bovendien een klinkklaar voorbeeld van hoe een paar stukken stof je hele uitstraling en houding kunnen veranderen.

Ik vond het vooral knap dat Inge, 62 en onlangs bevallen van een kind waar ze geheel onverwacht zwanger van was geraakt, behalve wonderlijke elastieken gladiatorlaarzen ook in d'een of d'andere boetiek dit vrolijke Formule 1-spelepakje had gevonden.

In dit laatste seizoen is de metamorfose helaas een soort hapslikwegje geworden: twee keer met je ogen knipperen en dan is de stoeipoes alweer opgemopt, kijkt ze met betraand gelaat en een hand voor de mond in de spiegel ('Oooooooooh! Ben ik dat?') en belooft ze dat ze deze stijl écht vast gaat houden. En dan denk ik: ja maar hóe dan? Met een kast vol fluorescende synthetische stretchvodden?

Maar goed. Het is het laatste seizoen, dus beter wordt het niet meer. En misschien past het ook wel niet meer bij deze tijd, waarin we diversiteit zeggen te omarmen, om mensen op straat te vragen commentaar te geven op paradijsvogels die het gewoon fijn vinden om op hun 65e nog op de bar te dansen in hotpants. En past het eigenlijk ook niet om met open mond met je dochter voor de tv te zitten en te lachen om andervrouws hoerige outfits. Who are we to slutshame? Maar weerstaan kunnen we deze guilty pleasure eigenlijk ook niet, eerlijk gezegd.

Zelf merk ik dat ik ietsje milder word, en me steeds meer verwonder en minder oordeel. Nou ja, ik doe mijn best. Echt. Zo vond ik het vooral knap dat Inge (62 'maar van gevoel 26', en onlangs bevallen van een kind waar ze geheel onverwacht zwanger van was geraakt – een mirakel!!!) uit de aflevering van vorige week behalve wonderlijke elastieken gladiatorlaarzen tot boven de knie ook in d'een of d'andere boetiek dit vrolijke Formule 1-spelepakje had gevonden, wat mij betreft een eenzaam hoogtepunt in het doldrieste textiele HTMD-oeuvre.

Mét een underboob in witte beha, muffintaille en striaezicht maar desalniettemin met een gietijzeren zelfvertrouwen waar u en ik nog een heleboel van kunnen leren. Lekker puh.