Na 2 jaar van IVF-behandelingen, kreeg Daljinder Kaur ein-de-lijk wat ze zo graag wilde: het moederschap. Vorige maand beviel Kaur van haar eerste kind. Markant detail: ze is 'in de 70', zoals ze het zelf liefst vaag houdt.

Kaur adopteerde samen met haar man in de jaren 80 een zoon, maar die kwam na zijn studie in Amerika nooit meer terug naar India. Met haar leeftijd kan zij worden beschouwd als de oudste moeder ter wereld. Met enige slag om de arm, omdat er in India en vele andere landen niet altijd zorgvuldig met geboorte-aktes en andere paperassen wordt omgegaan.

Natuurlijk, daar kun je van alles van vinden. De één zal roepen dat het belachelijk is, op zo'n hoge leeftijd nog een kind op de wereld te zetten. Immers, de kans is groot dat het beste kind nog voor zijn of haar (het geslacht is vooralsnog niet bekend gemaakt) twintiger jaren afscheid zal moeten nemen van beider ouders, vader Mohinder Singh Gill is 79 jaar. En ja, dat klopt uiteraard. Maar is dat een reden om dan maar de wens die je je hele leven al hebt, op te geven?

Want daar is dan de ander, die zal roepen dat het kindje weliswaar niet het grootste deel van zijn leven zijn of haar ouders bij zich zal hebben, maar dat het wel wordt opgevoed door de meest liefhebbende en verzorgende ouders die je kunt hebben, zo gewild was dit mensje immers.

Beter is het om in dit geval, of eigenlijk in alle gevallen, niet te oordelen. Geen mening klaar te hebben. De twee zijn namelijk jarenlang verguisd in hun woonplaats - zelfs door hun eigen familie - , omdat onvruchtbaarheid wordt gezien als een vloek in India. Bovendien heeft ze alle psychische en fysieke testen doorlopen die bij de IVF-behandelingen horen.

Kaur is in ieder geval de gelukkigste mens op aarde.

'I feel blessed to be able to hold my own baby. I had lost hope of becoming a mother ever. I used to feel empty. There was so much loneliness.'