Je droomt van een andere carrière, van een wereldreis, gewoon, van totaal iets anders. Maar je doet het niet, bang voor het onbekende. In deze rubriek spreekt Bazaar vrouwen die het wél gaan doen en/of hebben gedaan over hun bevindingen, angsten en learnings.

Wie: Judith de Vries (33) 

Wat: marketeer naar een eigen horecagelegenheid met sociale inslag.

Wanneer is het gevoel 'Het moet anders' ontstaan? 

'Dit gevoel sluimerde al een paar jaar. Ik dacht dat het aan mijn werkplek lag, maar na als marketeer voor een aantal verschillende lifestyle- en retailorganisaties gewerkt te hebben, bleef ik dit gevoel houden. Ik kon nergens echt mijn plek vinden. Ik miste heel erg de voldoening, want hoeveel schoenen en kleding hebben we nodig? En als ik straks (hopelijk) 80 ben, kan ik daar dan met een goed gevoel naar terugkijken? Ik ben eigenlijk een grote pleaser. Kan slecht tegen conflicten. In een zakelijke omgeving is dit echt een zwaktebod en ik worstelde daar vaak mee. Maar in de horeca is dit juist een voordeel. Ik kan echt blij worden van mensen naar het zin maken en ze een leuke ervaring bezorgen.'

Eenmaal dat gevoel erkend: hoe heb je het verder aangepakt?

'Het idee om een lunchroom of koffiezaakje te openen zat al in mijn hoofd zolang ik in Amsterdam woon, inmiddels alweer 15 jaar. Samen met mijn toenmalig vriend zag ik overal kansen om iets te openen. Deze relatie ging na 10 jaar uit en ik moest echt weer even mijn plekje vinden. Inmiddels openden op iedere hoek van de straat nieuwe hippe hotspots. Voor mijn gevoel had ik de boot gemist en kon ik hier niet veel aan toevoegen. Ik besloot toen om door te gaan met marketing en mijn hobby fotografie verder op te pakken en er mee aan de slag te gaan als er een kans zich voor zou doen. Ik geloof dat voor alles een juiste tijd en plaats is. 

En zo geschiedde. Nadat mijn laatste baan eindigde en ik als freelance marketeer en fotograaf was begonnen, kwam ineens deze locatie bij het Rembrandtpark op mijn pad.'

Op welk moment hakte je de knoop door?

'Ik zag via Facebook een oproep dat er een huurder gezocht werd voor deze locatie. Iemand die zelf in de zaak staat en een link wil leggen met de buurt en het park. En dat is precies wat ik wilde. Een commercieel rendabele horecazaak, waar ik ook op sociaal gebied iets mee kan betekenen. Ik geloof heel erg dat deze plek aan het Rembrandtpark een locatie is waar ik verschil kan maken. 

Amsterdam-West is steeds meer upcoming, maar dat begint pas een stuk verder, richting het centrum. Hier is nog niet veel, terwijl er heel veel mensen wonen die op zoek zijn naar een plek om af te spreken, te eten en te drinken. En wat er is, is heel erg gesegmenteerd: uitsluitend gericht om 20ers en 30ers. Ik mis iets waar ik ook met mijn moeder naar binnen loop en ik heel erg een buurtgevoel krijg, omdat ik mijn buurvrouw van 3 hoog tegenkomt die ik normaal niet eens had aangesproken.

Ik heb heel impulsief mijn idee ingestuurd en al snel hoorde ik dat ik het pand mocht gaan betrekken.'

Liever proberen en niet slagen, dan het nooit geprobeerd hebben en later eeuwig spijt

En toen? 

'Ik ben normaal iemand die veel beren op de weg kan zien, maar nu wist ik, dit moet ik doen! Ik had toen voor het eerst het gevoel dat alle puzzelstukjes samenvielen. Het moment waarvan ik wist dat het zou komen, maar ook al een tijdje op zat te wachten.

En ik realiseerde me: liever proberen en niet slagen, dan het nooit geprobeerd hebben en later eeuwig spijt.'

Denk je wel eens 'Wat doé ik?!'?

'Verrassend genoeg voel ik me heel erg in control! Er moet nog zoveel geregeld worden, maar ik krijg zoveel positieve reacties en hulp uit onverwachte hoeken. Die positieve energie doet me heel erg goed. Maar ik weet ook dat er zeker slapeloze nachten aan gaan komen. Ik ben ook, zoals veel vrouwen, behoorlijk perfectionistisch. Vooral als het op mezelf aankomt. Ik ga me vast drie keer aan eenzelfde steen stoten. Maar uiteindelijk vergaat de wereld niet. Zolang ik dit vast kan houden en hulp blijf accepteren, in plaats van alles alleen te willen doen, komt het goed!'

Wat verbaasde je in dit proces? 

'Vooral de positieve reacties van iedereen. En dat zoveel mensen hun hulp aanbieden. Ik zag best wel op om het wereldkundig te maken waar ik mee bezig was. Ik heb de plannen ook altijd een beetje voor mezelf gehouden. Wat zouden mensen wel niet denken? Zo'n iemand die zegt dat ze haar eigen toko gaat openen, maar het nooit doet… Dus voor velen kwam het ook wel als een verrassing. Ook kreeg ik bijdragen aan mijn crowdfundingcampagne, van stichting DOEN en het VSB-fonds. Ik had dit niet durven hopen. Hiermee kan ik niet alleen een koffie en lunchroom openen, maar ook activiteiten organiseren die voor veel mensen in de buurt toegankelijk zijn.'

Ik ga me vast drie keer aan eenzelfde steen stoten. Maar uiteindelijk vergaat de wereld niet

Wat is er tegengevallen? 

'Tot nu toe nog niet heel veel, maar ik ben dan ook net van start gegaan en zit nog midden in de regelfase. Dit ben ik ook gewend te doen vanuit mijn marketingjob, dus is het niet nieuw. Ik denk wel dat ik straks, als de Huiskamer van Rembrandt open is, zo nu me afvraag waar ik aan begonnen ben. Zeker op rustige dagen waarop je alleen in de zaak staat. '

Wat zou je anderen die met de gedachte spelen aanraden? 

'Volg je gevoel. Als de tijd rijp is dan weet je het gewoon. ‚Ik denk dat het bij zelfs de grootste twijfelaars zo werkt.'

Wat zou je hen afraden?

'Alles alleen proberen te doen. Accepteer hulp. Ook al is het jouw idee en jouw kindje. Maak wel duidelijke afspraken, maar probeer open te staan voor andere ideeën en hulp.'

Wat hoop je? 

'Ik hoop dat de Huiskamer van Rembrandt een ontmoetingsplek wordt waar je altijd terecht kunt om andere smaken, mensen en culturen te leren kennen. Een zelfstandige en commercieel rendabele onderneming, die ook op sociaal gebied verschil kan maken en alle bewoners in Amsterdam West en het Rembrandtpark iets te bieden heeft.' 

Lees ook in deze serie:

Hedwig verkocht haar koophuis om rond te gaan reizen in een oud Volkswagen-busje