Je droomt van een andere carrière, van een wereldreis, gewoon, van totaal iets anders. Maar je doet het niet, bang voor het onbekende. In deze rubriek spreekt Bazaar vrouwen die het wél gaan doen en/of hebben gedaan over hun bevindingen, angsten en learnings.

Wie: Hedwig Wiebes (30)

Wat: van freelance journalist met koophuis naar een wereldreis in een oud Volkswagen-busje.

Wanneer is het gevoel 'Het moet anders' ontstaan?

'Dat gevoel dat er iets anders moest, sluimerde al wel een jaar, misschien zelfs langer. Het groeit, het gevoel wordt sterker. Totdat je het niet kunt ontkennen en er, blijkbaar, ineens een bizar idee in je hoofd schiet. Ik denk dat het ermee te maken heeft met dat we alles voor elkaar hadden: ik woon in een prachtig huis, mijn werk gaat goed en ik heb fantastische mensen om me heen. Bijna alsof je je doel hebt behaald: je wil niet stilstaan, maar in beweging blijven. Ik heb ook niet het idee dat ons leven straks veel beter gaat zijn, het gaat er vooral om dat we dingen ontdekken die we nog niet kennen, en daarin schuilt voor mij nu het geluk. Het leven is echt te kort om genoegen te nemen met wat je hebt opgebouwd, alles is juist altijd in beweging.'

Het leven is te kort om genoegen te nemen met wat je hebt opgebouwd

Eenmaal dat gevoel erkend: hoe heb je het verder aangepakt?

'Mijn vriend en ik hebben het op een vrijdagmiddag bedacht, zijn het hele weekend erover gaan fantaseren en die maandag direct naar makelaars gestapt voor kennismakingsgesprekken. Gelukkig wonen we in Amsterdam waar het met de huizenmarkt erg goed zit, en hebben we een fantastisch huis, dus we hadden het ook nog eens zó verkocht. We hadden er zoveel zin in en het is geen moment in ons opgekomen om hier over na te gaan denken. Nu ben ik qua persoonlijkheid echt niet impulsief, maar als het goed zit dan voel je dat. En zo voelde het.'

Hoé voelde het precies?

'Ik voelde me sterk en verantwoordelijk, want ik wist dat het een groots besluit was met grote gevolgen. Het is niet niks. Sowieso niet omdat ik me nooit had kunnen voorstellen zoiets te doen. Ik hecht enorm veel waarde aan mijn eigen huis en mijn spulletjes om me heen, ook al vind ik mezelf niet per se heel materialistisch. Een fijn thuis hebben vind ik heel belangrijk. Met een huis op wielen heb je dat echter nog precies zo, realiseerde ik me al snel, alleen dan een stuk kleiner.'

Ook wel eens gedacht 'Wat doé ik?!'?

'Ik heb geen paniek gevoeld, maar wel zorgen. Zoals hoort bij het realistisch aanpakken van een plan, vind ik. Voornamelijk over hoe weinig je mee kunt nemen aan spullen en kleding en het feit dat we straks geen douche en wc meer hebben. Gelukkig zijn er al genoeg mensen die leven op deze manier, dus ik weet dat het kan. Het is een kwestie van een knop omzetten in je hoofd en meer waarde gaan hechten aan andere dingen, zoals het feit dat ik straks wakker kan worden met een kabbelende rivier naast onze bus. Tot die tijd geniet ik wel nog extra hard van een lange, warme douche. Geen nanoseconde heb ik echter getwijfeld aan waar we mee bezig zijn.'

Wat verbaasde je in dit proces?

'Mezelf. Ik stond ervan te kijken dat ik ineens zo'n beslissing kon nemen en daarbij ook nog eens een enorme rust kon ervaren, want normaal gesproken ben ik een behoorlijke control freak. Ik realiseer me dat hoe je bent, soms ook een optelsom is van het leven dat je leidt, en dat er echt veel meer in je kan schuilen dan je denkt. Om dat uit te vinden is alleen al een reden om één keer in je leven iets heel anders te gaan doen.'

Wat is er tegengevallen?

'Nu nog niets. Misschien dat de tijd nu heel snel begint te gaan. We moeten nog best wat regelen en ik wil ook nog allerlei dingen doen voordat we weggaan. Maar goed, het hele gegeven dat de tijd snel gaat en je van ieder moment moet genieten, is ook precies de reden dat we dit hele avontuur ondernemen. En iedere uitdaging of tegenslag probeer ik als levensles te zien.'

Und jetzt?

'Half oktober vertrekken we. Tot die tijd zijn we druk met het regelen van bijvoorbeeld verzekeringen en het inpakken van de bus: kijken wat we allemaal mee kunnen nemen. Ook gaan we voor die tijd proefslapen, om te zien hoe dat gaat. Dat is best spannend, dat je voor het eerst gaat slapen op de plek wat straks je huis is. Wat dat betreft springen we natuurlijk enorm in het diepe. Maar dat is het gave eraan: je voelt weer dat je leeft.'

We vluchten niet voor verantwoordelijkheden en we rennen niet weg van de maatschappij

Wat zou je anderen die met de gedachte spelen aanraden?

'Volg je gevoel. Vertrouw erop dat jij weet wat goed voor je is en handel daarnaar. Dit verhaal klinkt sommigen misschien als een bizar besluit in de oren, maar voor ons voelt het compleet logisch. We vluchten niet voor verantwoordelijkheden en we rennen niet weg van de maatschappij. We hadden daar juist een prima plek gevonden en zijn nu benieuwd naar wat de wereld nog meer voor ons in petto heeft.'

Wat zou je hen afraden?

'Voor ons geldt dat we ons helemaal vrij willen voelen. Dat is onder andere ook de reden dat we ons huis hebben verkocht. Anders zouden we daar vast en zeker weer terugkeren wanneer we klaar zijn met het rondreizen en dan weet ik dus nu al hoe mijn leven er straks weer uit zou zien. Als je zo'n soort avontuur wil ervaren, zou ik je afraden om veel zekerheden in te bouwen, zoals bijvoorbeeld je huis (onder)verhuren. Voor ons geldt dat dit bizarre en geweldige gevoel van vrijheid juist is gekomen toen we alle banden doorsneden en er feitelijk geen weg terug meer was.'

Wat hoop je?

'Ik hoop dat het leven nog zoveel andere vormen kan hebben. Mijn leven nu is geweldig, maar ik ken het wel al heel goed. Dat voelt vertrouwd, maar het is ook vrij voorspelbaar. En dan heb ik nog niet eens het gevoel dat ik in een sleur terecht ben gekomen. Daarbij ben ik ook benieuwd naar alles wat ik over mezelf ga leren. Ik vond het al een paar jaar stiekem heel leuk om naar survivalwinkels te gaan, terwijl ik behalve op festivals nooit heb gekampeerd, maar wie weet blijk ik een echte kampeerder te zijn.

Ik kijk er ook heel erg naar uit om meer aandacht voor mijn vriend te hebben en samen dit avontuur aan te gaan, te zien wat er gebeurt. Samen elkaar door moeilijke momenten slepen. Ik heb zelfs zin in eindeloze regenachtige dagen waarbij we op elkaar gepropt in het busje de tijd moeten doden!

Ik hoop ook dat ik veel meer voor mezelf kan schrijven dan nu. Als freelance journalist die mooie achtergrondverhalen en interviews schrijft, is mijn werk te gek, maar je bent wel altijd druk met acquisitie en hebt zorgen over je toekomstige inkomen. Dat zorgt ervoor dat ik mezelf weinig tijd gun om mijn creativiteit verder te ontdekken en te schrijven zónder dat ik er geld mee verdien. Straks hebben we zulke lage vaste lasten dat we echt niet veel hoeven te werken en ongelooflijk veel tijd hebben voor andere dingen, zoals in de natuur zijn, lezen, sporten, niets doen en in mijn geval schrijven.'

Hedwigs avontuur volgen? Dat kan! Via instagram.com/liveslowdriveslower én via #becausewevan doet ze uitgebreid verslag van haar bevindingen.