Stress. Hartstikke naar, maar ook een être dat vooral in je hoofd zit. En zoals vast ooit iemand op een keer heeft gezegd:
Dus.
Neemt niet weg dat het er is, stress. En dat collega's het hebben - die jou dan weer aansteken (the worst). Maar omdat we heus allemaal weleens stress hebben meegemaakt in het leven, weten we ook allemaal dat het nogal ergerlijk is wanneer een collega jouw staat van zijn teniet doet met een tactloos: 'Doe niet zo gestrest.' (Al dan niet met uitroepteken op 't end.)
Want, hallo daar, of je wel of niet gestrest wil doen, dat bepaal je nog altijd zèlf.
Een paar spelregels omtrent Hoe Overleef Je Een Gestreste Collega zijn wellicht op zijn plaats en nodig.
Komen ze:
Bespaar je collega clichés en verwar d'r niet met iemand die misschien wel lui of ongemotiveerd is. Inspirerende woorden als just do it zijn in dit geval dus bepaald niet inspirerend - maar zelfs een beetje beledigend.
Bespaar je collega een monoloog over jezelf en het flinke aantal hobbels en bobbels dat jij genomen heb. Het zal allicht peptalkerig en goed bedoeld zijn, maar laat de gestreste collega in kwestie achter met a) stress en b) het idee dat zijn of haar stress en zorgen onbeduidend zijn.
Bespaar je collega positieve maar loze oneliners als: 'Maak je geen zorgen', of: 'Alles komt goed.'
Bewaar de zedenpreek voor later. En slik zinnen in als: 'Als je nou íets beter met je tijd was omgesprongen, dan...' Die kans komt nog wel.
Aan de andere kant: heb ook geen medelijden. We zijn allemaal volwassen (soort van). Laat 'm kort zijn of haar hart luchten, maar ga geen ellenlange gesprekken met je gestreste collega voeren over hoe bar de situatie wel niet is.
Stress is een vervelend iets dat de mensen die er last van hebben mentaal, fysiek, psychisch en emotioneel behoorlijk kan plagen. Het voert allicht wat ver een collega zowel mentaal als fysiek, psychisch en emotioneel weer op te lappen, maar je kunt zeker positieve dienst bewijzen.
Wat je zou kunnen doen om de boel wat te sussen?
Vraag je collega wat 'm zou kunnen helpen. En wacht geduldig op een antwoord. En wacht na een 'niets' of een 'ik zou het niet weten' geduldig op een echt antwoord.
Bied aan een ommetje te maken, want: lichamelijke activiteit verlicht stress.
Gooi er een paradox in. Stress veroorzaakt tunnelvisie, en die arme collega van jou zit zich waarschijnlijk een hele diepe put in te denken. Enkel zeggen dat die gedachten niet waar zijn, helpt vaak niet. Een ander lichtje op de situatie en in die diepe put schijnen, wel.
En als het allemaal niet helpt. Dan is hier een laatste troef van Ierse schrijver en dichter Samuel Beckett:
