Chloé's creative director Clare Waight Keller mag zich graag laten inspireren door vrouwen die iets bijzonders voor elkaar hebben gebokst, of nog onbegaanbare wegen hebben geëffend. Voor de herfst/winter 2016 collectie was het de Franse schrijver en journalist Anne-France Dautheville die diende als inspiratiebron. In het bijzonder Dauthevilles boek Et j'ai suivi le vent, dat het verhaal vertelt over (en foto's laat zien van) haar wereldreis. Per motor. Over een Great Escape (daar waar Bazaars juninummer je enthousiast over bijpraat) gesproken… Wie Anne-France nou precies was?
Goed dat je 't vraagt. Ze was de eerste vrouw die het aandurfde (of in ieder geval: de eerste die het dééd): op de motor de wereld over. Dat ging als volgt...
We schrijven begin jaren zeventig. Een tweede feministische golf was aan de hand en vrouwen kwamen, na lezing van Simone de Beauvoirs Le deuxième sexe, massaal op de been voor van alles en nog wat - maar vooral voor hun rechten, uiteraard. Misschien dat ook Anne-France warm liep voor de woorden van Beauvoir. Misschien ook niet. In ieder geval klom ze in 1972 op haar Moto Guzzi 750 voor een groots avontuur. Ze deed op uitnodiging van een vriend mee aan de Orion Raid, dat van Parijs naar het Iraanse Isfahan koerste. Bij de finish had ze de smaak goed te pakken en besloot in d'r eentje verder te toeren, direction Afghanistan. Eenmaal ter plaatse moet ze iets gedacht hebben als: laat ik maar gewoon de eerste vrouw worden die de hele wereld per motor bereist, ik blij en wijlen Simone de Beauvoir ongetwijfeld beretrots.
Zo gedacht, zo gedaan. 1973 Was het jaar waarin Anne-France Dautheville die vrouw werd. Een Kawasaki 125 had inmiddels stuivertje gewisseld met haar Moto Guzzi 750 en ruim 20.000 kilometer en drie continenten verder zat Dautheville tjokvol verhalen. In Une demoiselle sur une moto tekende ze haar Orion Raid-verhalen op. In Et j'ai suivi le vent schreef ze over al wat ze meemaakte tijdens haar tour du monde.
Op de veelvuldig gestelde vraag of ze niet bang was, als vrouw alleen de wereld te bereizen per motor (nou niet echt een voertuig dat bescherming biedt in geval van een losgeslagen oelewapper met kwaad in de zin), antwoordde ze eens: 'Ja, maar ik ontdekte onderweg al gauw dat je als soloreizigster ontzettend goed wordt beschermd en verzorgd door de lokale bevolking. In Afghanistan had ik op een dag een lekke band. Ik zag daarop drie mannen van een truck springen. De een pakte me bij de schouders en gebaarde dat ik moest gaan zitten, de ander zorgde voor schaduw, en de derde begon mijn wiel te repareren.'
Begin jaren tachtig was het pardoes uit met de pret, toen een Franse wetswijziging het haar burgers verbood met meer dan vijfduizend francs de grens over te steken. Dautheville veranderde daarop van koers en besloot zich toe te leggen op het schrijven van boeken over, wait for it, hoe nou te tuinieren. (Da's wel even andere koek.) Inmiddels is ze de zeventig al even gepasseerd, schrijft en vertelt ze nog steeds met veel plezier over planten en al wat daarbij komt kijken, en zal ze allicht nog vaak, heel vaak, een behoorlijk end wegdromen wanneer ze aan haar grote motoravontuur denkt.
Zo. En waar gaan wij komende zomer heen?
