Een brunette stapt binnen bij De Ysbreeker in Amsterdam. Haren los, nauwelijks of geen make-up, een keurige blauwe jas aan. Ze kijkt met alerte blik rond: 'ha daar ben je!'
Nieuwsuur-presentator Mariëlle Tweebeeke geeft nauwelijks interviews. Ze werkt voor een landelijke, onafhankelijke zender en heeft een rol te vervullen. Waarom zou ze dan allerlei meningen ventileren en haar privéleven etaleren? 'Dat vertroebelt alleen maar de dingen die ik over wil brengen.'
Elise Schaap: 'Ik werd een soort tiger mom.' >
Interview met Mariëlle Tweebeeke
Je hebt een professionele houding.
'Nou, persoonlijk steek ik ook zo in elkaar. Er zijn mensen die niets liever willen dan over zichzelf praten, dat heb ik niet zo.'
Dat voel je ook als je jou op televisie ziet. Je oogt correct en zakelijk, altijd een net jasje aan, altijd onberispelijk voorbereid. Hoe ambitieus ben jij?
'Poe, dat weet ik niet hoor. Wat ik doe, wil ik goed doen, dat wel. Dat is me ook met de paplepel ingegoten: ergens helemaal voor gaan, niet zeuren, doorzetten.'
Er wordt niet gelummeld bij Tweebeeke?
'Nee, haha, daar doe ik niet aan.'
Heeft die noeste arbeid ook een schaduwzijde?
'Je moet oppassen dat je er niet in doorslaat. Mijn vader was directeur bij Bosch, van de koelkasten en wasmachines. Hij was echt een workaholic, werkte zeven dagen per week. Als ik terugdenk aan mijn jeugd was hij er weinig. Het zou mij ook kunnen gebeuren, dat ik doordraaf in werk. Gelukkig heb ik thuis iemand die zegt: hé wacht eens even, wij zijn er ook nog!'
Je man is minder streberig?
'Dat zeg ik niet, maar hij heeft me wel laten zien dat er meer is in het leven dan werken. Mijn kinderen - we hebben een dochter, Valerie van 9 en een zoon, Sebastiaan van 7 - spelen daar ook een grote rol in. Als je kinderen krijgt, wordt er heel duidelijk wat echt belangrijk is in het leven, het relativeert, het heeft me meer in balans gebracht.'
Echt? Het lijkt me juist lastig balanceren, een gezin en een dagelijks tv-programma.
'Ik heb dat wel moeten leren, ja. Mijn jongste was net geboren toen ik voor Nieuwsuur werd gevraagd. Ik wist: dit is qua timing niet ideaal, maar ik ga zó'n spijt krijgen als ik nee zeg. Gelukkig was mijn man bereid om op dat moment veel thuis te zijn voor de kinderen. Maar het was alsnog pittig. De spanning van dat nieuwe, landelijke programma, 's avonds laat thuis komen, de gebroken nachten. Ik weet nog dat ik op wintersport ging en de hele week ziek op bed lag. Ik was totaal kapot.'
Toen ben je dingen anders gaan doen?
'Ik besefte: dit werk vraagt veel, dus moet ik in conditie zijn. Nu begin ik de dag met sporten, doordeweeks. Ik doe twee keer per week pilates en loop twee keer per week hard. Het geeft voldoening maar het doet ook iets in je hoofd, het maakt een geluksgevoel los, waar ik de hele dag profijt van heb. Maar het blijft intensief hoor, de lange dagen, het avondwerk en een gezin. Ik ben vier avonden per week weg, dus dat betekent niet samen eten, niet de kinderen in bed leggen. En feestjes mis ik meestal ook. Nu mijn kinderen groter zijn, klagen ze soms ook wel.'
Voel je je daar dan schuldig over?
'Nee, niet echt. Ik compenseer zo veel mogelijk, kies mijn momenten en probeer er dan volledig voor ze te zijn. Aan de andere kant: ik doe dit werk al zo lang zij bestaan. Ze zijn eraan gewend dat ik soms zeg: sst, ik lees even dit rapport, je moet nu even jezelf bezig houden. Ik denk dat het goed is dat ze zien dat er gewerkt moet worden, dat niet alles aan komt waaien. En ik hou ontzettend van mijn vak. Ik vind het lekker, de focus, het tempo. Mijn werk stuwt me ook voort.'
Wat is er mooi aan jouw werk?
'Ik hou van research, van mezelf degelijk voorbereiden en dan dingen aankaarten, echt in gesprek gaan met iemand.'
Vind je het ook leuk om in beeld te zijn?
'Niet persé. Ik sta daar ook nauwelijks bij stil. Toen ik ooit de overstap van At5 naar RTL Nieuws maakte werd tegen me gezegd: besef dat je nu een landelijke bekendheid wordt. Dat heb ik echt weggelachen, doe toch normaal, dacht ik. Die camera's hebben me nooit kunnen schelen, ik word er ook niet zenuwachtig van.'
Waar word jij wel nerveus van?
'Ik spring graag in het diepe, hanteer de regel, ook privé, dat ik liever dingen wel doe dan niet. Maar natuurlijk denk ik wel eens: waarom wilde ik dit ook weer? Bijvoorbeeld toen ik Benjamin Netanyahu eens interviewde. Zat ik daar drie uur te wachten in een hotelkamer, met superveel beveiliging. Hij kwam binnen, nam plaats, de camera's gingen aan. Dat interview voelde echt als een mijnenveld, alles rondom Israël ligt gevoelig, ik wilde een neutrale positie innemen en tegelijkertijd kritisch interviewen. En dan moest het ook nog in het Engels. Gelukkig verliep het zoals ik wilde.'
Wat gebeurt er na zo'n interview, zodra de camera stopt met draaien?
'Hij vroeg: "What's your name? Good interview." Haha. Een seconde later werd hij weggevoerd, alles gebeurde volgens een heel strak schema.'
En dat voor een autodidact, die pas op haar dertigste de journalistiek in ging.
'Daarvoor had ik vier jaar een wervings- en selectiebureau. Het was succesvol, maar ik dacht: mijn god, ga ik dat mijn hele leven doen? Dus besloot ik het roer om te gooien en stage te lopen bij At5, zo is de bal gaan rollen.'
Dit interview met Mariëlle Tweebeeke verscheen eerder in Bazaars septembernummer 2017.
Meld je nu aan voor Harper's Bazaar Business Club voor maar €120 per jaar en krijg gedurende een jaar toegang tot 5 talks, ontvang elke maand een exclusieve business nieuwsbrief met interviews en tips van insiders, volg 2 e-courses naar keuze én breid je je netwerk flink uit met inspirerende, like-minded vrouwen.
